Młot i Stal - Gra Zormara

Odgłos Twoich ciężkich kroków niósł się echem po starych tunelach,nie używano ich od lat,nie było tu pochodni ani innego oświetlenia,lecz to nie było potrzebne,byłeś krasnoludem,doskonale odnajdowałeś drogę,póki byłeś we wewnątrz góry.Ściany tunelu miejscami popękały,nikt nie zapuszczał się na tyle daleko by naprawiać lub podeprzeć powoli walące się ściany tunelu.
W oddali poczułeś zimny powiew...wyjście z tunelu na pas gór było blisko

Całe niemal życie spędzone w grotach i klanowych tunelach sprawiło, iż każdy tunel, czy jama to dla mnie jak kieszenie własnego kubraka. Przypomniałem sobie znowu, gdy tylko moje dłonie opierały się na twardej skale. Jeszcze raz sprawdziłem odległość między ścianami, po czym ruszam dalej przed siebie. Gdy tylko poczułem na twarzy wiatr odruchowo, a co za tym idzie pociągnąłem kilka razu swoim nochalem, gdyż węch to jeden z najużyteczniejszych zmysłów w podziemnym i kopalnianym świecie. Próbuję wywąchać w wietrze, czy czasem nie okaże się, że rak blisko wyjścia nie czai się jakiś śmierdzący kobold, czy insze plugastwo.

Byłeś wysoko w górach,powietrze było tu rozjedzone ale nic to,Twój krasnoludzki węch i z ty sobie poradzi. Wyczułeś świeże,zimne górskie powietrze i zapach kilku tych dziwnych stworzeń,które znaleźć mogłeś w magicznej księdze,świat był ich pełen,zwłaszcza świat w który miałeś zamiar wkroczyć.
Światło z wyjścia dosięgało nawet tutaj i odbijało się od minerałów uwięzionych w skale,jednak nie tego szukałeś,szukałeś miejsca,gdzie minerały leżą wydobyte od lat.

Już niedługo znów ujrzę strumienie srebra płynące przez moją ojczyznę. Pomyślałem zdeterminowany. Zapachy jakie zarejestrował nos wskazywały, iż nie mam tam żadnych wynaturzeń magicznych stworków, lecz mimo to lewą ręką sprawnie sięgam po tarczę, która znajdowała się na plecach. Zakładam ją na swoje lewe przedramię, po czym ruszam spokojnie i czujnie ku wyjściu z tunelu. W prawej dłoni dzierżąc już własnoręcznie wykuty młot. Rozgniatacz. Tak powinienem nazwać tą wspaniałą broń. Pomyślałem rzuciwszy ukradkiem spojrzenie na stalowy obuch.


//Wybacz jeśli posty są troszeczkę rozbite czasowo, lecz jestem przyzwyczajony do pisania w trzeciej osobie i to w czasie przeszłym.

Ostre słońce oślepiło Cię na chwilę gdyż przyzwyczajony byłeś do mroków tuneli i słabego światła pochodzi. Gdy Twoje oczy przywykły do światła dnia zobaczyłeś potężne góry o ośnieżonych szczytach przebijających się przez warstwy chmur,a ty stałeś u szczytu jednej z nich,tej najniższej,a jednak by dojść na dół czekało Cię może i kilka dni drogi,dlaczego?Krasnoludy nie budowały wejść u stóp gór aby nie ułatwiać zdobycia nowego domu po stracie poprzedniego

Przeklęte słońce. Jaśniejsze nie mogło być co? Bluzgałem na słońce w myślach po tym jak opuściłem przyjazne ściany tunelu. Zdarzało mi się już wychodzić na powierzchnię, lecz nigdy tego za bardzo nie lubiłem. Mimo to wiedziałem, iż moment gdy wyruszę na poszukiwania Mithilowej Hali wreszcie nastąpi. Zaciekawiony swoim położeniem zaczynam się rozglądać za jakimś konkretniejszym punktem orientacyjnym, gdyż szczyty gór to niezbyt dobry przewodnik, a co dopiero, gdy zbiorą się wokół nich chmury.

U podnóża gór widziałeś las,który ciągnął się gdzieś na proste drogi,nawet stąd mogłeś dostrzec wijącą się przez niego ścieżkę ginącą w zielonej gęstwinie...dziwne las wyglądał na dosyć stary lecz byleś pewien,że nie mógł tam rosnąc dłużej niż kilkanaście lat.
Do samego lasu miałeś co najmniej trzy dni drogi biorąc pod uwagę zdradliwe góry i śliskie ścieżki.

Jakieś tam dziwne sosenki mnie nie interesują, chyba że... Rozglądał się tylko ostrożnie, czy aby nie ma tutaj nieporządnych oczu, po czym ściągam z pleców plecak, który szybkim ruchem otwieram i sprawdzam zgromadzone przed wyprawą zapasy. Warto bowiem je jakoś uzupełnić, gdyż podróż będzie na pewno ciężka, a więc lepiej nie nastręczać sobie większych kłopotów.

Plecak był pełen świeżego jedzenia,chleba,górskiej wody,mięsa,owocami i innym zielskiem się nie przejmowałeś,nie jesteś jakimś elfem,żeby jeść jak królik,a jeśli zabraknie Ci zapasów na pewno znajdziesz jakąś zwierzynę,którą uda Ci się ubić

No to można ruszać. Powiedziałem do siebie, po czym ostatni raz spojrzałem w tunel, którym tutaj dotarłem. Następnie zakładam na plecy plecak, a następnie umieszczam jeszcze tam tarczę, by mi nie przeszkadzała przy opcjonalnej wspinaczce. Gdy już mam tylko młot w ręce ruszam pod górę przy okazji poszukując jakichś ścieżek, czy bezpieczniejszych tras po stoku. Oczywiście równocześnie wypatruję, czy nie osuwa się na mnie jakaś lawina, czy nie spada jakaś skała w moją stronę.

Śnieg spadł tu grubą warstwą co utrudniało Ci marsz,młotem torowałeś sobie drogę lecz po dłuższym marszu i to zaczęło być męczące,co gorsza,nie natknąłeś się jak dotąd na jakiekolwiek zejście na dół...czyżby ten tunel wychodził w miejscu niedostępnym dla jakiejkolwiek rasy?

Przedzierałem się przez śnieg, lecz wkrótce nawet to było coraz trudniejsze. Najgorsze było to, że zimno zaczynało się przedzierać przez skóry pod zbroją, a knykcie zaczynały powoli odmawiać posłuszeństwa. Trzeba było coś natychmiast zrobić. Nie mając zbytnio innego pomysłu zaczynam się rozglądać dookoła w poszukiwaniu jakiejś pułki skalnej pod którą można by trochę odpocząć. Tego poszukuję na ziemi. Natomiast na niebie poszukuję czegoś zbawiennego w tej sytuacji, czyli jakiegoś dymu.

Nieroztropnie zrobiłeś krok patrząc w niebo,niego pod Twoimi ciężkimi butami osunął się w dół,a ty wraz z nim. Nie mogąc kontrolować swego "lotu" upadłeś na plecy i zaczął zjeżdżać z góry na umocowanej tam tarczy.
Zjeżdżałeś tak z zawrotną prędkością przez kilka minut,gdy nagle jakaś zaspa obróciła Cię na bok,a tarcza na Twoich plecach zaczęła hamować zjazd...niestety nie przeszkodziło to w dość silnym uderzeniu w drzewo...ale czy aby na pewno drzewo?Gdy uderzyłeś w zajęczało cicho,choć było raczej niewielkie...było też dosyć dziwne

Głupol ze mnie, żeby zapomnieć patrzeć pod nogi! Skarciłem sam siebie, gdy zacząłem spadać w dół. Tarcza na plecach sprawiła, że nie zacząłem się zmieniać w śnieżną kulę, lecz sunąłem w dół zbocza, lecz nie było to niczym przyjemniejszym. Mimo to po jakimś czasie zjazdu uderzyłem w coś i zatrzymałem się. W pierwszej chwili myślałem, że to było drzewo, lecz drzewa nie wydają takich dźwięków. Zaniepokojony zaczynam odpychać się przez śnieg od tego w co uderzyłem, gdyż nigdy nic nie wiadomo co czai się w górach. W dłoni mocniej ściskam rękojeść młota, gotowy by natychmiast nim uderzyć.

-Boooons!-Zaczęło krzyczeć drzewko..właściwie nie drzewko,a pokemon przypominające niewielkie drzewo,nie miał rąk,tylko krótkie nóżki i trzy zielone kulki na szczycie głowy.
Stworzenie nie było wściekłe,raczej trochę zawiedzione,prawdopodobnie przerwałeś mu drzemkę

Phi! Stworzonko jakieś! Ach te pokemony... Myślałem o tym co zobaczyłem, kiedy to oświeciło mnie. Wreszcie miałem okazję do wypróbowania tej magicznej księgi od Yalopa*. Pośpiesznie zaczynam grzebać pod skórami i zbroją, aż nie znajduję magicznej księgi.

Gdy tylko ją znajdę wskazuję kryształem na jej okładce na dziwne stworzonko i otwieram.

(podczas otwarcia wyglądam jakoś tak: )

/Obrazki nie są konieczne /

Symbole w księdze zaczęły wić się niczym węże tworząc słowa i ruchomy obrazek stworzonka.


Pokemon patrzył się to na księgę to na Ciebie,najwyraźniej coraz bardziej zdenerwowany,nie tylko przerwałeś mu sen ale najwyraźniej interesowała Cię bardziej jakaś książka niż on

Spojrzałem to na stworka to na swój młot. Nieee... Nie będę tłukł tego potworka bez powodu, choć w sumie może SteelSheld zechce się pobawić z tym Bonslayem... Bonsly- egh - paskudna nazwa jak na gatunek. Nie czekając sięgnąłem po łapacza i otworzyłem tegoż, a z tego wyskoczyła magiczna smuga, a z tej smugi po chwili zrobił się SteelSheld, jego aron. Ciekawy co pokaże o nim księga jego również postanowił "zidentyfikować".

/Prosiłbym Cie o odnośnik do KP w podpisie/


Pokemon stanął w pozycji bojowej,patrząc inteligentnie na Bonsly'ego,przeciwnik zrobił to samo spoglądając na Arona nieco sennym spojrzeniem.