Jak wybuchnąć bogów xd Gra Novy

Czekoladek w torebce miałaś pełno, a słodki smak czekolady nieco cię uspokoił.
-Jestem pod tobą.-powiedział mentalnie Riven.-Zastanawiałem się, czy czasami nie tresują tej obsługi. Była taka cicha...

"No troszkę tak to dziwnie wygląda..." - stwierdziłam.
Westchnęłam i rozejrzałam się po pomieszczeniu.
"Ouk, może do ciebie zajdę, dotąd nie było okazji porozmawiać sam na sam, normalnie" - po chwili wstałam i wyszłam z pomieszczenia, próbując ustalić jak tu dojść do Riva.

-Mam pokój na piętrze między jadalnią a twoim pokojem. Drzwi po prawej.-poinstruował cię książe. Zeszłaś po zimnych, kamiennych schodach na piętro niżej. Były tam także dwie pary drzwi. Jedna po prawej, druga po lewej stronie korytarza.

Tak więc ruszyłam do drzwi po prawej i byłam po chwili (mam nadzieję) u Riva. Torbę oczywiście miałam ze sobą bo przy tym co się dzieje ostatnio to nie wiadomo jak może być. Od razu siadłam obok niego i się przytuliłam lekko.

Chłopak leżał rozciągnięty na łóżku, więc położyłaś się obok niego. Riven przytulił cię i pocałował.
-Nareszcie spokój.-westchnął.
Wyglądał na bardzo zmęczonego i jakby starszego.

Spojrzałam na Riva i go ucałowałam. Mam nadzieję, że to tylko ze stresu trochę się podniszczył i wróci do normy...
- No nareszcie spokój... I możemy razem pobyć ze sobą - usmiechnęłam się.
Pogłaskałam go po głowie i ogólnie też nie miałam zbytnio już sił wstawać...
- Hymm to śpimy tak? - ucałowałam go w czoło i dalej się tuliłam.

-Hmmm, ciekawa propozycja, gdyby nie to, że jest południe.-szepnął mocno cię do siebie przytulając. W pokoju była idealna cisza. No może nie idealna, bo do komnaty dochodził zgiełk z ulic miasta.

- Ale weź... Mam wrażenie, że nie spaliśmy dobrych kilka dni - spojrzałam błagalnie na chłopaka byśmy jednak nie ruszali się z łóżka.
Ciekawe co się dzieje na ulicy... Podniosłam się z łóżka by wyjrzeć, ogarnąć sytuację i znowu leżeć obok Riva i się do niego tulić.

Chłopak uśmiechnął się i poddał. Za oknem nie było właściwie nic ciekawego. Tłumy ludzi idących lub jadących przez drogi zamku. Riven nie wytrzymał, bo po chwili wstał, objął cię w pasie i rzucił się z tobą na łóżko.
-Wolisz okno ode mnie?-spytał lekko unosząc lewą brew.

Zaśmiałam się rozbawiona.
- To już o okno jesteś zazdrosny? - zachichotałam i go ucałowałam w polik. - Po prostu chciałam zerknąć co tam się dzieje - zrobiłam niewinną minę.
Wtuliłam się w niego z uśmiechem i byłam bardzo zadowolona z tego wszystkiego.

Leżeliście dobrą godzine, ale nic nie trwa wiecznie. Nagle, rozległo się pukanie do drzwi. Riven niechętnie przerwał pocałunek i lekko się odsunął.
-Nie chce mi się iść.-szepnął smutno, patrząc na ciebie swoimi okrągłymi, zimnymi oczami.

Westchnęłam i spojrzałam na chłopaka. Nie miałam ochoty wstawać, ale lepiej sprawdzić...
- Dobra ja zerknę - powiedziałam do niego.
Powiedziałam i podeszłam do drzwi by zerknąć co za nimi jest.

Za drzwiami stał oparty o ścianę Axel.
-Wiedziałem, że tu będziesz.-powiedział patrząc na ciebie, po czym bez pytania wszedł do środka.
-Aki pyta, czy będziecie uczestniczyć w turnieju wojowników. Podobno do wygrania jest fajna zbroja.

- Ja odpadam - stwierdziłam.
Popatrzyłam się na siebie wiedząc, że jako człowiek nie grzeszę wytrzymałością ani siłą. Więc ja teraz spojrzałam pytająco na Riva.

-Czemu odpadasz?-spytał Axel patrząc na ciebie ze zdziwieniem.-Patrzałem na treningi przeciwników. Albo magowie amatorzy, albo jakieś dzieci które chcą być rycerzami. Zero konkurencji.
-Ja chętnie sobie spróbuje.-powiedział Riven.

Westchnęłam.
- Po pierwsze mimo wszystko nie mam ochoty, po drugie chcę odpocząć - powiedziałam do nich.
Po chwili na nowo walnelam sie do loyka chcac spac.

-Nie wiesz co tracisz.-powiedział Axel i ostatni raz rzucając spojrzenie po pokoju, wycofał się za drzwi. Riven natychmiast je zamknął i położył się obok ciebie.
-Musisz popracować nad wiarą w siebie.-powiedział głaszcząc cie delikatnie palcami po policzku.-Jesteś prawie lodową królową.

Uśmiechnęłam się i się w niego wtuliłam.
- Nie mam jej odkąd... zginęłam... - westchnęłam.
Uśmiechnęłam się gdy gładził mnie po policzku i kiwnęłam lekko głową na jego słowa.
- Tak wiem... - powiedziałam cicho i ucałowałam go w policzek.

//dlaczego na esach nie odp?//

/mam 2 karty i jakoś tej z sms nie używam, bo noł-lajfie na fb xd/
Leżeliście tak przez pare minut. Nagle, coś jakby tchnęło księcia, bo aż się zatrząsł.
-Przecież ja ci moge oddać troche mocy!-prawie że wykrzyknął, podnosząc się do pozycji siedzącej.-Co ty na to?
Wyglądał jakby wygrał właśnie w totka. Błysk w jego błękitnych oczach, mówił sam za siebie.

//No rety bo nie idzie się skontaktować... Humm.... To zaproś Klaudia Damian, mam taki niebieski znaczek z kółkami chyba, na messengerze będę odp najwyzej, albo zrób se tel z dwiema kartami sim...//

Spojrzałam na Riva zaskoczona.
- No tak, ale to cię trochę osłabi, poradzę sobie kochanie - też usiadłam i nasunęłam mu się na kolana.
Popatrzyłam się na niego i się uśmiechnęłam lekko.

/zrób? Xd nie mg cie znaleźć nwm czemu xd/
Chłopak przez chwile nad czymś myślał, ale w końcu dał sobie z tym spokój. Przytulił cię mocno do siebie i pocałował. W tym samym momencie rozległo się kolejne pukanie do drzwi. Jednak chłopak to totalnie olał, będąc całkowicie pod twoim wpływem.

//to ty mi wyślij link do swojego profka czy coś na pw//

Uśmiechnęłam się tylko i go obejmowałam ciągle.
- Rety, zero spokoju - mruknęłam, opierając mu głowę na ramieniu i się uśmiechając.
Czułam się bardzo dobrze w jego towarzystwie i chciałam sobie po korzystać.

-Cholera, czy oni muszą nam przeszkadzać?-mruknął ponuro Riven, kiedy pukanie rozległo się ponownie. Jednak nie wstał, tylko przytulił cię mocniej i pocałował w szyje.
-Kocham cię.-mruknął.

- Ja Ciebie też - powiedziałam do niego zachwycona z tego wszystkiego.
Jeszcze ten pocałunek, świetnie...
- Czy to jest naprawdę ważne? - zawołałam tylko, jeśli to pukanie rozległo się znowu.

Pukający chyba się ciebie przestraszył, bo usłyszałaś stłumione przepraszam i oddalający się dźwięk kroków. Riven podniósł się z łóżka, lekko sycząc.
-Skarbie, oparzyłaś mnie.-faktycznie, na jego prawym biodrze widniała odciśnięta czerwienią palonej skóry, twoja ręka.