Przeznaczona do wielkich rzeczy - gra Shiro

Chłopak pokazał Ci język.
- No jasne, żebym chciał się znaleźć na jego miejscu - powiedział.
Po chwili dosc niezdarnie i przez ten ogon lekko rozkraczony chłopak ruszył schodami. Nic się nie stało o dziwo, więc ruszyłaś za nim... Nagle wszystkie stopnie się zrównały i wylądowałaś na Keiu, ten jednak zachwyconej miny nie miał, kolanem trafiłaś mu prosto w przyrodzenie.
- Jeśli nie chcesz mnie pozbawić tej części ciała proszę... zejdź... - wysapał w końcu.
A pajączek zaczął Ci się tam wiercić, a odczucie raczej normalnymi łaskotkami nie było. W końcu Kei sam się spod Ciebie wydostał.
- Ała, kobieto niebezpieczna jesteś - mówił.
Po chwili chyba jakoś jednak wrócił do siebie. Wyszedł nawet za ogrodzenie, nawet normalnie szedł już.

Diabelne schody, jak zresztą wszystko w domu- pomyślałam w duchu, próbując zleźć z poturbowanego chłopaka. A warto wspomnieć, że 'żółtawe wierciadło' wcale mi w tym nie pomagało. Spojrzałam pod bluzkę by sprawdzić czy przez przypadek nie zgniotłam Joltika.
- Żyjesz mały?- Spytałam, dość obolała. Po chwili wyciągnęłam z plecaka jedną z biało-czerwonych kulek i przybliżając ją do włochatego przyjaciela, zaproponowałam:- Wiem, że uwielbiasz moje ciało, ale sądzę, że o wiele lepiej czułbyś się tutaj... Przynajmniej na chwilę obecną, gdyż boję się, że prędzej czy później mogę zrobić Ci krzywdę- a tego bym nie chciała. To jak będzie?
Poczekałam na odpowiedź elektrycznego stworka i podnosząc się z ziemi, ruszyłam śladami Kei'a. Wypadałoby odnaleźć jakieś miasto, w którym mój towarzysz mógłby wybrać startera i otrzymać podstawowy ekwipunek.

Niedługo jakoś wszystko ogarnęłaś i pajączek był cały, na szczęście.
- Joo! - bardzo się ucieszył na propozycję złapania go do pokeballa.
Stuknęłaś żółtego malucha kulką, na co Kei patrzył się z niemałym zainteresowaniem. Po chwili jak było po wszystkim to się rozejrzał.
- No to chodźmy, trzeba pozwiedzać okolice - chłopak zdobył się nawet na uśmiech, chociaż było widać, że go trochę też pewno miejsce boli. Ruszyliście w drogę. Pogoda na ogół zaczynała się psuć, ale w oddali jest już widoczne miasto to być może zdążycie tam dojść...

Uśmiechnęłam się, spoglądając na kulkę z nowym okazem. Postanowiłam jednak zeskanować pajączka innym razem, bo na razie musiałam skupić się na jak najszybszym dotarciu do pobliskiego miasta. Widząc jak mój towarzysz idzie okrakiem, mruknęłam coś w rodzaju: sorry i przyspieszyłam nieco kroku. Po chwili jednak stanęłam jak wryta.
A no tak, zapomniałam o jednej, dość ważnej rzeczy. Podróżuję z pół człowiekiem-pół baranem/demonem!- Pacnęłam się ręką w czoło i odkręciłam na pięcie.
- Em, masz może pomysł jak schować toto?- Wskazałam na zgrabne różki Kei'a.

Chłopak dotknął swoich rogów.
- No nie wiem, może gdybym jakoś zrobił sobie bardziej zakrywającą grzywkę... Ale ehh.. do tego by mi musiały jeszcze trochę włosy urosnąć... - mówił ciągle.
Jego ogon już nie dawał nawet znaków, że w ogóle istnieje, przynajmniej tyle, chociaż chód Twojego towarzysza i tak powala, jakby nagle dostał opuchnięcia jąder czy czegoś jeszcze... Lepiej się nie zastanawiać głębiej nad przyczyną. W oddali były widoczne zabudowania.

I właśnie w takich sytuacjach przydają się zaklęcia typu 'mgiełka'. Ludzie mogą sobie patrzeć do woli, a i tak nie zauważą u chłopaka kozich różków- pomyślałam, spoglądając na towarzysza. Wolałam nawet sobie nie wyobrażać co to będzie, gdy dotrzemy do miasta. Po tych wszystkich wzlotach i upadkach (w większej mierze) musiałam wyglądać kapitalnie, o nastolatku z rogami i obitymi jajkami nie wspominając.
Przydałaby się jakaś czapka albo co innego. Przecież mu Snivy na łeb nie założę- zaczęłam targać włosy, co jeszcze bardziej podkreśliło mój image 'na dzikuskę'. Przynajmniej nie zaczęłam się walić czołem w drzewo- jakiś postęp.
Starałam się zorientować do jakiego miasta właściwie idę, bo znając moje szczęście to będzie jakaś nawiedzona wioska... Chociaż wtedy nie musiałabym się martwić o Keio-demona.

Chłopak co chwila na Ciebie zerkał.
- Eee w obecnej chwili zachowujesz się jak pacjentka szpitala psychiatrycznego - stwierdził w końcu Kei.
Czapki dla niego raczej t nie znajdziesz, chociaż... Na drzewie na jednej z gałęzi był powieszony kapelusz, jak z westernu normalnie. Idealny na ukrycie jego rogów! Chłopak chodził już normalniej, więc kolejny plus.

Rzuciłam towarzyszowi mordercze spojrzenie i skierowałam swój wzrok na wiszący na drzewie kapelusz. Jakieś to podejrzane się zdawało. Westernowe nakrycie głowy pozostawione na samym czubku choinki. Wypuściłam Joltik'a i zwróciłam się do niego z prośbą, aby wdrapał się po pniu aż na koronę i sprawdził, czy aby na pewno nic tam nie siedzi. W razie czego ja, jak również moja towarzyszka, byłyśmy gotowe do ataku.

Nie było nic podejrzanego. Widać ktoś w jakiś głupi sposób stracił swój kapelusz i ten jak go chłopak sobie założył na głowę okazał się być idealny.
- No i problem z głowy - wyszczerzył się Kei, udając, że strzela do Ciebie z rewolweru, ale jak się okazało przez przypadek strzelił... Ognistą kulą, która omal nie spaliła ci włosów.
- O kuźwa, jak ja to zrobiłem?! - chłopak podskoczył będąc w wyraźnym szoku.

Pogłaskałam żółtego pajączka i wspominając o tym, że wezwę go później, gdy będę miała pewność, że Kei nikogo nie spali, schowałam go z powrotem do kulki. Po tej czynności, uśmiech znikł z mojej twarzy, a ja z morderczym spojrzeniem zwróciłam głowę w stronę chłopaka.
- Czy Ty chcesz nas podpalić?!- Wrzasnęłam, odsuwając od niego nieco Hebi. Miałam szczerą ochotę zrzucić go z dachu, żeby zobaczyć czy przypadkiem nie lata, ale westchnęłam tylko i obróciłam się na pięcie. Zaczęłam urażona iść w stronę pobliskich zabudowań.- Skoro masz siły by się wydurniać, to znaczy, że nie jest z Tobą aż tak źle. Iść potrafisz, rogów Ci nie widać, więc rusz swoje cztery litery, bo musimy tam dojść przed załamaniem chmury.

Chłopak zrobił minę zbitego szczeniaka.
- Przepraszam, nie chciałem, a to miało być po prostu zabawne... - spuścił głowę i smętnie wędrował za Tobą, aż Ci się go żal robiło coraz bardziej z każdą chwilą, a wężyk owinął Ci się wokół szyi i chyba nie miał zamiaru się stamtąd ruszyć, choćby nie wiadomo jaką siłą go darto...
Niedługo po tym byliście w mieście. Pokecenter było na brzegu, ogólnie wszystko normalnie i Kei nie zwracał na siebie uwagi ludu. Przynajmniej tyle.

Kurcze, czasem nienawidzę miny 'nie chciałem, proszę wybacz mi', którą właśnie zrobił chłopak. Moje serce zmiękczało, ale wężyk owinięty dookoła mojej szyi nie dawał mi zapomnieć o tym, co zrobił Kei. Koniec końców pogłaskałam tylko Snivy po główce, uspokajając ją, a sama zwróciłam się do towarzysza:
- Tylko, żeby to już było ostatni raz, a przynajmniej powstrzymaj się od wygłupów do czasu aż odkryjemy wszystkie twoje 'zdolności'. Bo jak nie, to naślę na Ciebie zboczonego pajączka- wyszczerzyłam się do nastolatka nieco złośliwie, wskazując przy tym głową w kierunku torby, gdzie też trzymałam Ball z Joltikiem.
Gdy doszliśmy do Centrum, wparowałam do środka jako pierwsza. Rozejrzałam się uważnie dookoła czy też co za nami nie przyszło, a następnie podeszłam do lady, za którą zwykła siedzieć jakaś recepcjonistka.
- Dzień dobry- przywitałam się i uśmiechnęłam- czy są może jeszcze wolne jakieś pokoje?

Chłopak spuścił głowę i dalej już się nie odzywał. Po niedługim czasie byliście w pokecenter i pielęgniarka podała Ci klucze go pokoju dwuosobowego.
- Prosze bardzo. Do tego wszystkiego dzięki funduszom z ligi mamy stołówkę, bibliotekę i jeszcze salę komputerową - powiedziała siostra Joy.
- To całkiem ciekawie - powiedział po chwili chłopak, chociaż chyba miał ochotę iść do pokoju, bo zakosił jedne klucze i po chwili już go nie było.
Twoja Snivy już się uspokoiła.

- Dziękuję i przepraszam za towarzysza, jest nieco zmęczony po dzisiejszym dniu pełnym wrażeń- powiedziałam do siostry Joy i odbierając kluczyki ruszyłam do pokoju. W sumie nie dziwię się, że Kei ma zły humor, po takim dniu na jako miejscu chyba bym padła na łóżko i nie wstała. Zaczęłam nucić pod nosem pierwszą lepszą piosenkę i szukać wzrokiem przydzielonego pokoju. Gdy już dotarłam na miejsce, uchyliłam drzwi i weszłam do środka chcąc się dowiedzieć co też takiego wyprawia tam Kei.

Jak się okazało Kei stał praktycznie w samych bokserkach i koszulce, a jego ogon merdał na wszystkie strony jakby szalejąc z radości po uwolnieniu.
- Rety nawet nie wiesz jak to jest wkurzające - powiedział chłopak.
Usiadł na jednym z łóżek i się przeciągnął, drapiąc się po głowie między jego rogami, które jak miałaś wrażenie trochę urosły.
- Jaki plan na jutro? - ziewnął i rozciągnął się na kołdrze.

O rany, chyba wolę nie wiedzieć co będzie dalej- pomyślałam i ściągnęłam pomiętoloną już nieco koszulę, tak, że zostałam w samym topie.
- Nie wiem jak Ty, ale ja się trochę tutaj rozejrzę i poszperam w gazetach lub znajdę salę komputerową i sprawdzę najnowsze wiadomości (przynajmniej spróbuję się dowiedzieć, gdzie właściwie jesteśmy). Możesz się pierwszy umyć...- tutaj urwałam, coś sobie przypominając. Wyciągnęłam po chwili Ball z Joltik'iem i wypuściłam go, a następnie zeskanowałam Dex'em [nie musisz robić całego skanu, najbardziej zależy mi na charakterze i poziomie :3]. Snivy poleciłam, aby została tutaj i przypilnowała tę dwójkę. Sama, jak też planowałam zeszłam do sali komputerowej, by dowiedzieć się czegoś o miejscowości, w której się znajdowaliśmy- ew. sprawdzić, czy nic dziwnego nie miało tutaj ostatnio miejsca. W końcu to miasteczko jest najbliżej położone względem tego przeklętego górskiego grzbietu.

Po chwili chłopak powędrował do łazienki. Usłyszałaś tylko dziwne "Kurwa, tego z przodu też przybyło" i tylko tyle, potem tylko plusk wody. Pajączek zaczął zwiedzać całe pomieszczenie, Snivy go pilnowała i było w porządku. Jesteś w jakimś małym miasteczku Sweethome, które słynie z jakiejś tam cukierni. Bardzo kuszące... Ostatnio jedynie co się działo niezwykłego to biegające kosze na śmieci. Może jakiś nowy gatunek pokemona? Kto wie...

Starałam się zignorować krzyk chłopaka i skupić się na zdobyciu jak największej ilości informacji o mieście, w którym się zatrzymaliśmy. Sweethome? Pierwszy raz o takim miejscu słyszałam, chociaż do pobliskiej cukierni można by było zajść. Biegające kosze na śmieci? Nie, to raczej nie Ci od cienia.
No nic, chyba pora już wracać- pomyślałam wstając i kierując się w stronę wynajętego pokoju.- Mam nadzieję, że Kei uporał się już ze swoimi 'sprawami'.
Przechodząc korytarzem spojrzałam przez okno, gdyż ciekawa byłam czy rzeczywiście nastąpiło urwanie się chmury. W końcu przez moment zdawało nam się, że nie zdążymy się schować przed deszczem.
- Uwaga wchodzę- zakomunikowałam, stojąc pod drzwiami przydzielonego pomieszczenia. Bóg wie co tam może wyprawiać mój towarzysz. W duszy miałam cichą nadzieję, że dobrał się do niego zboczony Joltik.

Po chwili byłaś już w pokoju. Chłopak siedział ubrany w luźne dresy, którym Kei zrobił dziurę w tyle i przez nią majtał sobie ogon.
- Chyba tak będę chodzić jak będę siedział w pokoju bo inaczej to niezbyt - powiedział chłopak i się przeciągnął. - Jak tam u ciebie? Masz coś ciekawego? - spytał się i położył się na brzuchu na jednym z łóżek i wpatrywał się w Ciebie. - Stwierdzam, że te rogi i kita mi się podobają - dodał rozbawiony. 
Za oknem jak mogłaś zauważyć lało jak z cebra...

- Oprócz jakiejś słynnej cukierni i chodzących koszów na śmieci, to nic ciekawego się tutaj nie działo...- Mruknęłam, opadając na łóżko.- Ani śladu po Kage'ach, a zarazem po trzecim strażniku.
Usiadłam na krawędzi i pogłaskałam Snivy, coś sobie przypominając.
- Właśnie, obiecałam Ci nagrodę za to, że nas uratowałaś na torfowisku- rzekłam i z uśmiechem na twarzy, zaczęłam grzebać w plecaku. Po chwili wyjęłam z niego pięć cukierków i podsunęłam je Hebi.
Miałam wrażenie, że cała jestem w jakimś piachu, więc bez zawahania ruszyłam do łazienki, by się umyć.
- Idę się wykąpać- oznajmiłam, otwierając drzwi.- Potem pomyślę nad naszym następnym celem, aczkolwiek otwarta jestem na propozycje.

Wężyk uradowany wziął cukierki i zjadł je wszystkie. Za ten czas poszłaś do łazienki by się umyć, ogarnąć etc... Chwilę Ci to zajęło, a jak wróciłaś to widziałaś tylko jak chłopak wgapiał się w takiego pokemona:

- To nie moja wina! - powiedział nieco zdezorientowany.
Widocznie nie wiedział co to znaczy ewolucja pokemona i teraz sie boi, że coś mu za to zrobisz, ze to już nie jest ten mały, uroczy wężyk...