Yveltal Camilla - Kill'em all!

- O kurczę. Być może Xertas to też dziewczyna - rzucił ktoś. Talonflame prychnął i ostentacyjnie złapał cię skrzydłem za rękę
-[/b] Chodź, przedstawię cię reszcie eko[/b] - rzucił

Xertas? Ciekawe...
- Oki - powiedziałam i ruszyłam za tamtym Talonflame.
Ciągle rozglądałam się wokoło zainteresowana. Haha tyle znajomości... Ale mimo wszystko martwiłam się o Paina... Bodajby szlag trafił tamtych naukowców.

Może i ich trafi... Tymczasem Taloflame powiódł cię z powrotem do głównej komnaty
- Tutaj trenujemy i zawieramy znajomości. Znasz już Emolgę i jej trenera. Tam jest cała reszta. Tylko my, szósta generacja, siedzimy osobno, bo się wstydzimy tego, że nie jesteśmy już ludźmi i nie jesteśmy jeszcze pokemonami. To dziwne uczucie... - rzucił smutny ptak.

- Tak potwierdzam - uśmiechnęłam się lekko. - Ale przynajmniej dzięki temu... Cóż ludzie i pokemony mogą się ze sobą porozumieć bo jesteśmy jakby łącznikami i... potrafimy docenić każdego, choćby nie wiadomo kim był... - powiedziałam i pogłaskałam go po głowie na pocieszenie. - Ogólnie wiesz jak można ćwiczyć długość w ludzkiej postaci? Bo ja góra i moje pokemonowe moce już dają o sobie znać - westchnęłam.

- Ja potrafię już cały dzień. Inni też. Możemy to włączać i wyłączać na życzenie. Też się nauczysz - rzucił i wskazał piórem na jedną odnogę
-Tam mamy toalety i nibywanny. Obok jest jadalnia, a kawałek dalej prawdziwa sala treningowa. Musimy ćwiczyć, by móc wytłumaczyć ludziom co i jak, i by pokonać tego, kto płaci naukowcom

Kiwnęłam głową na słowa stworka.
- Rozumiem - powiedziałam na ostatnie jego słowa.
Zamyśliłam się.
- Ymm... A pomógłbyś mi z moim lękiem wysokości? - spytałam się Talonflame'a w pewnej chwili.
Tak, w końcu czas coś zrobić ze sowim lękiem.

- Z lękiem... wysokości? - zapytał zdziwiony, ale potem uśmiechnął się
- Pewnie, ale musielibyśmy iść na wulkaniczną jaskinię, gdyż na zewnątrz jest zbyt niebezpiecznie - oznajmił zadowolony

- Tak jestem ptaszyskiem, które ma lęk wysokości... - mruknęłam zażenowana. - No dobra, to chodźmy tam - powiedziałam do ptaka. - Tylko muszę się zmienić... - powiedziałam.
Pobiegłam więc po chwili do miejsca, gdzie mogę się przebrać, tam się rozebrałam i zmieniłam pokemona, po czym wróciłam do Talonflame'a.

- Damy radę. Ja też kiedyś bałem się wysokości - rzucił, a potem poprowadził cię do jaskini praktycznie bez sufitu, bardzo szeroką i długą
- Tutaj trenujemy ataki typu lot i wymagające dużej powierzchni.

Kiwnęłam głową i rozejrzałam się wokoło.
- Rety, robi wrażenie - powiedziała .
Uniosłam się kawałek w górę i zrobiłam kółko w powietrzu, po czym na powrót wylądowałam i czekałam co mi do powiedzenia ma Talonflame.
- Ogólnie to jak masz na imi ? - spytałam. - Ja jestem Camilla - przedstawiłam si .

- Tim - odparł, a po chwili wzleciał wysoko, zrobił beczkę, w środku której wykonał salto i wylądował przy tobie i ukłonił się
- Miło mi cię poznać, Camillo - dodał jeszcze po chwili

- Mi też miło poznać - powiedziałam.
Spojrzałam na niego. Świetnie mu idzie... Po chwili poleciałam kawałek w górę i spróbowałam zrobić to co on, bałam się jednak lecieć wysoko, więc nadal dość blisko ziemi leciałam.

Leciałaś tak blisko ziemi, że przy salcie rąbnęłaś łbem o podłogę. Troszeczkę cię zamroczyło, nie powiem. Chwilę potem zostałaś opluta wodą. To Froakie "pomógł" ci się otrzeźwić. Najwyraźniej ćwiczył tu i on.
- Nic ci nie jest? - zapytał, a raczej zapytała z troską.

- Już w porządku - powiedziałam do niej.
Spojrzałam na Froakie a potem w górę. Nisko też źle lecieć? Coś nowego dla mnie... Postanowiłam polecieć nieco wyżej i znowu spróbować zrobić to salto mimo mojego lęku, że spadnę...

- Cieszę się. Hej, ty jesteś Camilla, prawda? - zapytała żabka uśmiechając się, gdy wylądowałaś. Tym razem poszło ci perfekcyjnie, a nawet pobiłaś swój rekord w wysokości lotu. Tim uśmiechnął się
- Brawo, Camilla, całkiem nieźle jak na początek.

- Tak, to ja - powiedziałam.
Popatrzyłam się potem na Tima.
- Hm taa... ale to było tylko po to bym mogła tą sztuczkę zrobić i pierwszy raz niska wysokosć... mnie zabolała - powiedziałam, kładąc sobie skrzydło na nadal nieco zbolałym łbie.

Tim roześmiał się
- No wiesz... jesteś dość duża, trudno by było żebyś zrobiła to na takiej wysokości jak ja, prawda? - zapytał uśmiechnięty. Froakie tymczasem utworzyła kawałek lodu i podskakjąc rzuciła ci na głowę. Auu... Szkoda, że nie masz kwadratowego łba, to może by się jej udało?

Złapałam po tym kawałek lodu i przyłożyłam go sobie do guza. Trochę ulgi przyniosło.
- Ymm.. no dobra, może próbujmy dalej z wysokością... - mruknęłam. - Może lataj wtedy obok mnie? Będzie mi lepiej - poprosiłam Talonflame'a.

- Dobrze - rzucił ptak i powoli wznosił się w górę razem z tobą. Poleciałaś tam, gdzie wynosił twój limit i... spojrzałaś w dół. Zakręciło ci się w głowie. Tim to zauważył i zaraz obniżyliście lot. Potem znowu powolutku się wznosiliście
- Wyobraź sobie, że nie fruniesz, a płyniesz w wodzie. Twoje skrzydła są jakby płetwami. A podłoga jest dnem oceanu. To nie jest trudne - rzucił uspokajającym głosem.

- Mhm... - mruknęłam tylko.
Zaczęłam sobie wyobrażać tak jak on mi to mówił i powoli leciałam z nim coraz wyżej. Mimo wszystko jednak ciągle trochę drżałam i skrzydła mi sztywniały...

W pewnym momencie zorientowałaś się, że Froakie wygląda jak mróweczka i znów zakręciło ci się w obolałej głowie. Tim zauważył to drżenie i dotknął cię skrzydłem
- Nic się nie dzieje. Po prostu płyniemy sobie pod wodą. Jesteś rybą. Wszystko jest w porządku - zapewniał cicho i miło. Zamachał skrzydłami i skrzeknął jak to ptaki mają w zwyczaju.

Tak wysoko już?!
- D-dobra - powiedziałam drżącym głosem.
Po chwili jednak się nie uspokoiłam. Racja, jestem jak ryba w swoim żywiole... A w moim żywiole jest się bezpiecznym! Myślę, że to jest dobre podejście.

I prawidłowo! Z tym, że rozkoszując się lotem nie zauważyłaś... ściany. Mało brakowało, a byś na nią wpadła. Na szczęście zgrabnie pofrunęłaś prostopadle w górę... i jeszcze wyżej... i wyżej... aż w końcu Tim został w dole, bo nie mógł pofrunąć tak wysoko. Czyżby ci się udało, czy to tylko jednorazowa akcja? No i teraz warto by było zlecieć w dół, nie?

- Whee! - zrobiłam salto.
Spojrzałam na Tima. Nie da rady wyżej czy co? Po chwili zaczęłam obniżać lot, aż w końcu byłam na jego wysokości.
- Hmm nawet nieźle... - stwierdziłam.

- Nieźle? Dziewczyno, mi już tu brakuje powietrza? Widzisz tą mrówki o tam? - pokazał ci skrzydłem - Zgadnij, kto to jest. Nie wiesz? To skupisko Steelixów i parę Tyranitarów. Jesteśmy naprawdę wysoko! - rzucił i zaczął obniżać lot.