~ Ogień Olimpu, czyli przygoda Celinki

 


Ciężko uwierzyć, że ten czas tak szybko płynie. Wydawało by się, iż podróżujesz po tym świecie od zaledwie paru dni, tymczasem minęły już cztery bite miesiące- i prócz udanej akcji zdobycia jakiegoś ubioru, wciąż nie dowiedziałaś się niczego nowego o swojej przeszłości. Odkryłaś za to, że znajdujesz się na jakiejś niewielkiej wyspie wchodzącej w skład bezimiennego archipelagu, mniejszego nawet od Wysp Pomarańczowych, pomiędzy regionami Kanto i Johto. Przed dwiema dobami udało Ci się dotrzeć do jednego z większych miast na lądzie, będącego centrum transportu wodnego. Z tutejszego portu wypływały promy do dwóch wcześniej wspomnianych regionów. Na niebie, stadkami, latały Wingull'e, próbując łapać w locie kawałki bułek rzucane przez małe dzieci i ich rodziców. Mimo iż nad brzegiem było dość sporo ludzi, dalsze życie tutaj byłoby zapewne zbyt monotonne. W zasadzie przez cały twój pobyt na nieoznaczonej na mapie wyspie, nic ciekawego nie miało miejsca. Przez głowę przemknęła Ci nawet myśl, by udać się do innego rejonu.
Z transu wyrwało Cię jednak uderzenie w ramię. Jakiś zakapturzony przechodzień zahaczył o Ciebie, tak, iż omal nie spadłaś z pomostu i nie wylądowałaś w wodzie. Osobnik mruknął jednak tylko coś pod nosem, co brzmiało jak: "sorry" i nie oglądając się za siebie, ruszył jakby nigdy nic dalej.

Nie czuję się najlepiej. To pierwsze, co przychodzi mi do głowy. W środku mam jakiś dziwaczny niepokój, coś dziwnego dzieje się z moim umysłem. Powoli tracę możliwości koncentracji. W zamyśleniu chwytam krążącego dookoła Glooma i sadzam sobie na ramieniu. Jemu mój nastrój się udziela, rzecz jasna. Stroszy piórka, skubie je z niepokojem, rozgląda się nerwowo. Co to ma znaczyć? Ah, prawie zapomniałam. To może dlatego, że nie mam pojęcia, kim jestem i co tu robię. Jaka szkoda, że pokemony nie potrafią mówić, bo miewam czasem wrażenie, że mojemu pierzastemu przyjacielowi nie wykasowano pamięci. On wie. Ale nie potrafi mi tego przekazać.
No i wtedy pojawia się ten gbur i z impetem wpada na moje prawe ramię. Ptak zeskakuje z niego i ćwierka głośno z oburzeniem. No, dobra, koleś może zwyczajnie się spieszy a ja od razu myślę o nim, jak o bandycie.
- Nic nie szkodzi! - krzyczę za nim, znów łapiąc w dłonie pokemona i uspokajając go gładzeniem po głowie.

Przez chwilę, po potrąceniu, nic dziwnego się nie działo. Jednakże gdy zamaskowany przechodzień zniknął w tłumie nadmorskich turystów, poczułaś jak twoje prawe ramię zaczyna Cię palić żywym ogniem. Zdawało Ci się, że ktoś przyłożył do twego ciała jakiś rozżarzony kamyczek lub coś podobnego. W pewnym momencie ból był już nie do wytrzymania. Miałaś ochotę rzucić się do wody, by tylko ugasić płomień. Jednakże wtem, tortury się skończyły. Stałaś nieco blada, podpierając się o poręcz pomostu i oddychałaś ciężko. Kilku ludzi podeszło do Ciebie i pytało czy nic Ci nie jest, ale ich głosy odbijały się tylko dalekim echem w twojej głowie. Ledwo co potrafiłaś ustać sama na nogach, a jakby tego było mało usłyszałaś mrożący krew w żyłach krzyk. Dochodził gdzieś z pobliskich krzaków. Przerażone dzieci i całe rodziny uciekały na dwa, olbrzymie promy, stojące w porcie. Czego się tak przestraszyli? Już za chwilkę miałaś się dowiedzieć, gdyż zza bliskich drzew rozlegało się głośne fukanie i warczenie. Dwie rzeczy były pewne: na ucieczkę w takim stanie raczej nie mogłaś liczyć, a zmierzający w twoim kierunku zwierz raczej nie należał do najmilszych.

No i teraz już wiem, skąd to dziwne przeczucie, które czułam przed chwilą. Czyżbym była obdarzona jakimiś niezwykłymi zdolnościami przewidywania złego? Eh, ale co mi z tego, jak i tak ramię pali mnie niewyobrażalnie. Niemal nie zabiłam Glooma, którego na jego własne nieszczęście trzymałam akurat w rękach. Odruchowo zacisnęłam dłonie i niemal nie zgniotłam mu wszystkich kostek na raz. Całe szczęście, że udało mu się wyrwać, jednak nie ze złości na mnie a ze strachu. Usiadł mi na ramieniu i zaczął trącać głową, zaniepokojony moją miną. Jednak jego ciche gruchanie nie dociera do mnie, bo krew dudniąca mi w uszach zagłusza wszystkie dźwięki.
Ból mija tak szybko, jak się pojawia. Dalej niczego nie rozumiem. W oszołomieniu odtrącam od siebie ręce nieznajomych. Krzyk wydobywający się z pobliskich krzaków przyspiesza cofanie się szoku. Zaciskam pięści, bo nie mam pojęcia, co robić. Decyduję się na jedyną rzecz, jaka przychodzi mi do głowy i jest w miarę rozsądna: wchodzę do wody.

Mimo iż drewniane deski były ulokowane zaledwie niecały metr nad wodą, przepaść wydawała Ci się ogromna. Nogi zaczęły samoistnie drżeć, a obraz zamazywać. Zupełnie jakbyś została czymś otruta. Objawy stawały się coraz ostrzejsze i częstsze, a bestia poczęła się zbliżać wielkimi krokami. W takim stanie raczej nie dałabyś rady nigdzie dopłynąć, wręcz przeciwnie- mogłabyś się prędzej utopić.
Nagle, z prędkością dźwięku, wystrzelił z pobliskich krzaków groźny zwierz. Cóż... Trochę inaczej można było go sobie wyobrażać. W zasadzie, jak to w ogóle określić? Lew morski? Bo tak to wyglądało. Obślizgły król zwierząt, pokryty łuskami, z błoną pomiędzy szponami i rybim ogonem. Czerwone ślepia naskakującego na Ciebie stwora wpatrywały się w twoje ciało niczym w przekąskę, a długie, ostre jak brzytwa kły praktycznie wbiły się w twoją szyję. Czując na sobie mocne łapy potwora, straciłaś równowagę i upadłaś. Odruchowo zamknęłaś oczy. Wręcz modliłaś się o ratunek. Lecz mijały sekundy, a ty nie czułaś żadnego bólu. Co więcej, poprzednie objawy ustąpiły jakby za dotknięciem magicznej różdżki. Z północy zawiał silny podmuch wiatru. Otaczała Cię czerń, w oddali rozległy się grzmoty. Zapowiadało się na burze. W końcu odważyłaś się podnieść powieki. W tym samym momencie do twoich uszu dotarło skomlenie bestii. Naprzeciwko Ciebie stał ten sam zamaskowany przechodzień, co wcześniej, jednakże tym razem zobaczyłaś jego twarz. Umięśniony chłopak, o jasnej skórze i srebrnych oczach. Włosy miał kremowe, a w ręku trzymał miecz, którym zablokował paszczę zwierzęcia. Koło Ciebie stał też inny nastolatek, w zarzuconym na głowę kapturze. Nieco zdezorientowana słyszałaś fragmenty ich rozmów:
- Zabierz ją stąd, popłyńcie do...- polecił twój wybawiciel. Na to jego towarzysz odburknął coś o wodzie, która niszczy urodę. Chwilę później zauważyłaś zdecydowane rozdrażnienie oswobodziciela, który wtem popchnął nogą tego drugiego prosto do oceanu, z dziwacznym komentarzem: "właź do wody jeśliś Neptun!". "Model" po chwili wypłynął na powierzchnię i pobulgotał coś pod nosem (przyp. tł.- I hate you). Dostrzegłaś, że miecz chłopaka o srebrzystych oczach powoli zaczął znikać w paszczy lwa. Najwyraźniej on też zdał sobie z tego sprawę, gdyż zwrócił się do Ciebie nieco zdyszany:
- Dziewczyn przeważnie nie wrzucam do wody, więc masz wybór- albo zostać pożartą przez tą hybrydę, albo popłynąć z tym tutaj- wskazał głową na swojego kumpla, który unosił się na fali, trzęsąc się już nieco z zimna. Wiedziałaś, że musisz się spieszyć, bo ani jeden ani drugi nie wytrzymają za długo.

//Nie ma sprawy ale w zamian musisz mi wybaczyć moje biedne posty, muszę się znowu wkręcić w klimat, w postać, rozumiesz.

Wydarzenia ostatniej minuty są tak absurdalne, że aż od razu w nie wierzę. Lwo-podobne coś niemal dyszy mi w twarz a wtedy jakiś ale-ja-jestem-zaczepisty facet ratuje mi życie bez mrugnięcia okiem i każe płynąć z jakimś innym już trochę mnie ale-ja-jestem-zaczepistym. Rzecz jasna wykonuję jego polecenie, bo lwo-podobne stworzenie ani trochę nie mieści się w moich wymaganiach dla domowego pieszczoszka. Płynę za nim, choć mięśnie protestują a Gloom równie zdenerwowany, co ja frunie nad wodą razem z nami.

Chłopak, który dryfował na powierzchni wody, złapał Cię za rękę i przyciągnął w swoją stronę. Zaproponował, żebyś oparła się o jego ramię, gdyż płynięcie w takim stanie rzeczywiście było trudne. Kiedy dostrzegł krążącego na niebie Glooma, westchnął i burknął:
- Skoro to ptaszysko ma z nami się przenieść, to chyba będę musiał się bardziej postarać. Poczekaj momencik- dokończył i zanurkował. Po chwili głębinę rozświetlił tajemniczy blask, a strumień światła uniósł się w powietrze, tworząc coś, na kształt ogromnego wiru. Ten niesamowity widok trwał jednak tylko parę sekund, gdyż wkrótce zostałaś wciągnięta w sam środek barwnej trąby.

Ocknęłaś się w jakimś pomieszczeniu. Zdecydowanie nie znajdowałaś się już na tej niewielkiej wyspie. Pokój zdawał się być wyrzeźbiony w skale wapiennej. Jego ściany były białe niczym śnieg. Przez moment przemknęło Ci nawet przez myśl, że umarłaś i jesteś w miejscu, gdzie trafiają pośmiertnie dusze. I jeszcze ten napis na suficie: Umiłowani bogów umierają młodo.
Ale czy trupy czytałaby książki z serii "Percy Jackson i bogowie olimpijscy", których było na półkach pełno?
Usłyszałaś dochodzące z podwórka, wesołe okrzyki. Pewnie bawiły się tam dzieciaki. Co jeszcze ciekawsze, pora dnia była ta sama, co przed teleportowaniem. Mimo wszystko, jedno było niepokojące- nigdzie nie widziałaś swojego startera.