Yveltal Camilla - Kill'em all!

Świat pogrążył się w chaosie. Pokemony zyskały nowych sprzymierzeńców: ludzi, którzy zostali transformowani w pokemony. Naukowcy nie docenili jednak pokemonów tak zwanej VI generacji. Dzięki jednemu z nich, o niezwykłych właściwościach zmiany w człowieka hybrydy zdołały się wydostać. A teraz pragną zemsty. Pokemony wcześniejszych generacji miały już dość wyzyskiwania ich przez złych ludzi. Tak, tak - wszyscy ludzie stali się źli. Nikt już nie szanował uczuć pokemonów. Teraz były tylko narzędziem do walki... do wojny. Dzięki ucieczce Yveltal zdobył miano legendarnego, najsilniejszego pokemona. Ale nie było to prawdą.
Arceus, stwórca pokemonów, widząc co się stało na jego planecie wściekł się. Porozrzucał po planecie parę przedmiotów, dających posiadaczowi nadludzką siłę. Znalazło je kilka pokemonów i dzięki temu w walce posiadły nowe zdolności. Między innymi Charizard, Blastoise, Venusaur... a także Mewtwo, który odnalazłszy dwie płytki powrócił do swojego pierwotnego celu - zniszczenia rasy ludzkiej. Tylko że tym razem... tym razem pokemony były z nim.
Wróćmy jednak do Camilli. Złapana przez człowieka mieszkała w pokeballu przez dłuższy czas. Później została wyrzucona na farmę, gdzie miała czekać, aż trener łaskawie ją zabierze. I czekała...
Doczekała się w końcu...

- No, chodź tu, głupie ptaszysko! - rzucił twój trener, machając pokeballem.

Jak na razie niech mnie sobie za głupie ptaszysko uważa. Do nikogo nie odzywałam się nawet słowem, nawet na minutę nie przybierałam swojej ludzkiej postaci. Pewnie jakby odkryli moje zdolności to bym znowu znalazła się w laboratorium. Wkrótce podeszłam do swojego jakże zarozumiałego trenera a pazury aż mnie świerzbiły, by zrobić mu kilka niezłych rozcięć na tej buźce. No i ciekawe co planuje wobec mnie. Na tej farmie miałam przynajmniej spokój a podejrzewałam, że tutaj już go mieć nie będę.

- No, w końcu ruszyłaś to swoje dupsko. Idziemy - rzucił. Nie chował cię do pokeballa, pewnie chciał się pochwalić, jakiego to ma świetnego pokemona. Ruszyliście w stronę jakiegoś miasta
- Idziemy rozwalić paru trenerów, którzy mi się sprzeciwili. Masz się słuchać, bo jak nie, to ciebie rozwalę, jasne? - spytał jeszcze, idąc trochę przed tobą

Słuchałam tego jego paplania.
- Gwaah - odpowiedziałam swoim typowym pokemonim okrzykiem.
Dalej szłam zaraz za nim. Chociaż jestem przystosowana raczej do lotu to mój lęk wysokości ciągle się odzywał i nie mogę polecieć zbyt wysoko... Rozglądałam się trochę po okolicach. Nawet nieźle tutaj jest.

Okolice były... spalone. Dosłownie. Co poniektóre krzaczki jeszcze się tliły. Trener zauważył, że się przyglądasz
- Był tu parę godzin temu Charizard. Ten niebieski, Megowy. Jego też złapałem - oświadczył z dumą w głosie. W ogóle był dumny.
W końcu dotarliście do wielkiej areny, pokrytej krwią i innym paskudstwem. Naprzeciwko was stanął wysoki młodzieniec w skórze
- Gotów na śmierć? - zapytał twój trener. Drug tylko wzruszył ramionami
- Zobaczymy, kogo dopadnie pierwsza

Niezbyt mi się ta arena podobała. Mój trener jest nieznośny. Popatrzyłam na swoją łapę. W sumie to mogłabym go szybko ciachnąć, ale nie przy kimś. Nie, poczekam lepiej jak pójdziemy gdzieś na odludzie. Zmrużyłam oczy. Trochę trenowałam, ale tak na serio to jeszcze nie walczyłam i mój trener raczej nic sobie nie bedzie robił z mojego lęku wysokości.

Trener przeciwny wyjął swój pokeball. Wyskoczył z niego... Pikachu. Hm... Samiec, zdecydowanie samiec.
- Zaczynajcie - rzucił i czekał na wasz ruch. Twój trener przeskanował cię pokedexem
- Co? Ty masz tylko 10 poziom? I takie słabe ataki? Nieee. Postawię raczej na Charizarda! - rzucił i wysłał do walki smoka. Ten przybrał kolor niebieski. Zauważyłaś na jego czole płytkę. Ciekawe, do czego służyła, prawda?

Przynajmniej mam spokój. Mi to nawet pasowało. Przysiadłam na zadku zaraz za moim trenerem i obserwowałam wszystkie zajścia. W sumie to mimo iż na początku byłam człowiekiem to teraz bardziej się poczuwam jako pokemon. Zresztą ludzie są okropni. Świat pogrążył się w chaosie... Kiedyś był większy porządek. Wiadomo kto go zakłócił - naukowcy.

Tak, to wszystko wina naukowców, ludzi, wróżek i czego tam jeszcze chcesz. W każdym razie Charizard był tak potężny, że dosłownie zmiótł przeciwnika z posadzki. Trener wpatrywał się w to wielkimi oczyma. Po chwili położył swoje pokeballe na ziemi i w milczeniu odszedł.
- Wygrałeś, Pain - rzucił jeszcze przez ramię. Pain podszedł do balli i zgarnął je. Widać tak to się teraz odbywało...

Przechyliłam lekko łeb.
- Nuuda - ziewnęłam.
Jak sobie uświadomiłam, że właśnie się odezwałam po ludzku to szybko skrzeknęłam po swojemu kolejne ziewnięcie.
- Gwaaaaah - może akurat nie zwracał na mnie uwagi....

Trener odwrócił się zaintrygowany, ale uznał, że mu się przywidziało
- Pf. Same bezużyteczne. Chociaż z tego Pikachu można mieć niezłego Raichu. Jego biorę, reszta niech spada. - rzucił, zabierając jeden z balli. Resztę odkopnął w kąt. Ładnie się traktuje pokemony, prawda?

Szkoda mi było tamtych pokemonów. Machnęłam więc skrzydłem tak, by pokeballe pouderzały o coś lekko. Chodziło mi o to, by guziczki na nich się poprzyciskały i tamte mogły uciec... Ciężko mi było znieść to, jak traktowano teraz pokemony. Kiedyś było zupełnie inaczej. Jeszcze jak byłam mała to miałam małe poke-lwiątko jako zwierzaka, nie maszynkę do walki.

Pokeballe się otworzyły i wyskoczyła z nich masa przeróżnych pokemonów różnych typów, w tym również Eevee i parę jego ewolucji, a także Blaziken i Wartotle. No cóż... Nic innego ci nie pozostało, jak iść za swoim trenerem
- Chodź, pokemonie. Ruszamy. Wytrenuję cię i zostanę Mistrzem Wojny - rzucił

Przynajmniej teraz będą wolne... Niektóre na cały czas, inne ktoś może kiedyś złapać... Wkrótce ruszyłam za swoim trenerem. Pitoli on tylko o jednym. Rozglądałam się po okolicy. Nie tak piękne okolice jak kiedyś o nie... W końcu machnęłam skrzydłami i zaczęłam latać nie wyżej niż 10 metrów nad ziemią.

Trener zauważył, że sobie fruwasz nad nim i uśmiechnął się złośliwie
- Ty, pozwolił ci ktoś fruwać? Nie sądzę. Ale zostań tam. Teraz okolice są niebezpieczne, przyda mi się zwiadowca - dodał po chwili namysłu. Widziałaś wiele pokemonów, ale ukrywały się one przed wzrokiem ludzi. Wcale się im nie dziwię...

Udawałam, że nie widzę tych pokemonów i nawet o tych silniejszych nie informowałam swojego trenera.  Próbowałam polecieć wyżej, ale zbytnio się bałam. Cały czas latałam. W końcu mi się znudziło. Spojrzałam na trenera. Nie będzie o wszystkim decydował! Wylądowałam i dalej znowu za nim szłam.

Pain prychnął
- Jesteś słaba, skoro już się zmęczyłaś - rzucił pogardliwie i przyspieszył. Cóż, nie każdy jest dobry i miły... a takich to już tu chyba nie ma. Chyba, że jakiś się znajdzie...
Albo i nie. Zobaczymy, prawda?

Raczej mi się to po prostu znudziło.
- Pyszałek - mruknęłam.
Rety, znowu się zapomniałam! Moje przyzwyczajenie do ludzkiej mowy z laboratorium... Udawałam, że bardzo mnie zainteresowały okolice.

Pain znów się odwrócił
- Mówiłaś coś? - zapytał z błyszczącymi oczyma. Ups... możesz udawać debila(i pewnie to wolisz), tylko ciekawe, czy się na to nabierze. Pewnie tak, ale prędzej czy póxniej to się wyda, nieprawdaż? A wtedy znów laboratorium...

- Gwaa? - przechyliłam łeb na słowa chłopaka.
Tak, im później to się wyda tym lepiej. Skoro trener stał to ja też.  No i oby się na to nabrał. Nie chciałam skończyć w laboratorium.

Pain wzruszył ramionami
- Czyli mi się wydawało. No tak, kolejny głupi pokemon, który nie potrafi nic prócz atakowania, kiedy mu każę. Ale przynajmniej rzadki stwór. Tylko szkoda, że taki durny - rzucił z obojętnym wyrazem twarzy i ruszyliście dalej. Hm... No ja bym mu dała w dziób ^^

Mruknęłam zirytowana. Po chwili staje przed swoim trenerem i zmieniam się w człowieka. Po tym z pięści prosto między oczy i nos. Pewnie z szoku nie zareaguje. Nie mam też ubrań, chociaż tym się nie przejmowałam.
- Jeszcze raz mnie obrazisz a oberwiesz mocniej - zagroziłam.
Po tym siadam po turecku.

- Złamałeś mi nos, głupi pokemonie! - rzucił, a potem spojrzał na ciebie. I kopara mu opadła do kapci.
- What the fuck?! - zapytał zdziwiony. Zauważywszy, że jesteś naga szybko się odwrócił
- Eee... ten... bo ja... yyy... - chłopak nie mógł się wysłowić. Hm... ciekawe, dlaczego? ;>

Raz wściekły, potem nie może z wrażenia.
- A tobie co? - spytałam, wstając.
Po chwili znowustałam przed nim. Nadal byłam zła, ale to przyćmiewała moja ciekawość.

- Nie, nic... to znaczy... ten... może poczekasz tu chwilę? - spytał i pobiegł pędem w stronę miasta. Chwilę potem wrócił z naręczem ubrań. Starając się nie patrzyć w twoją stronę położył je na ziemi i udał, że widzi coś interesującego na niebie