Yveltal Camilla - Kill'em all!

W końcu coś na siebie ubrałam.
- Jak co mogę mieć tą postać godzinę dziennie - powiedziałam.
Wkrótce już byłam w jako takim stroju. Odgarnęłam włosy i przyjrzałam się chłopakowi z ludzkiej perspektywy.

Krótko mówiąc - z ludzkiej perspektywy był nawet przystojny i wyglądał -podkreślam, WYGLĄDAŁ - na sympatycznego gościa
- Emm... Kim ty jesteś? - zapytał wstrząśnięty, gdy już wytarł krew z twarzy - I jakim cudem możesz być człowiekiem? - dodał po chwili, wyrzucając chusteczkę do kosza

- Jestem Camilla - przedstawiłam się. - Rodzice mnie oddali do laboratorium i taki tego efekt - powiedziałam w skrócie.
Taaa, tylko wyglądał, bo taki nie był. Ziewnęłam i sięrrozejrzałam.

Gdy stałaś się człowiekiem, wszystkie pokemony, które widziałaś, zniknęły. Bały się rasy ludzkiej, to pewne
- Ja jestem Pain. Em... miło mi cię poznać? - tak, powiedział to z taką intonacją, że brzmiało jak pytanie
- Dużo jest takich jak ty? - zapytał po chwili wgapiania się w ciebie

- O ile dalej nie będziesz mnie wyzywał to raczejttak - powiedziałam. - Nie wiem czy jest ktoś taki jak ja - pokręciłam głową.
Rozejrzałam się wokoło za czymkolwiek do jedzenia.

- Niesamowite - oświadczył zadziwiony i zafascynowany. Znalazłaś drzewo z jabłkami, jednak były trochę za wysoko jak dla marnej, ludzkiej kobietki. Chłopak widząc twój wzrok podskoczył i złapał parę jabłek, które potem ci podał
- Smacznego - rzucił. Hmm... Coś tu jest nie tak, nieprawdaż? Skąd ta nagła zmiana frontu?

Spojrzałam na niego zdziwiona.
- Poprzednio nie byłeś tak miły - stwierdziłam.
Wzięłam jednak te jabłka i zaczęłam jeść.

Teraz to on spojrzał na ciebie zdziwiony
- Bo poprzednio nie wiedziałem, że jesteś człowiekiem - rzucił, jakby takie myślenie było tutaj normalnością. Cóż, może i było, W każdym razie gdy skończyłaś ruszyliście dalej. Nieżłe myślenie, nie ma co...

Ruszyłam za nim.
- Niedługo pewnie będę musiała wrócić do tamtej postaci - westchnęłam.
Zal mi było pokemonów.

- Uhm - rzucił tylko, wpatrując się w mapę. Potem spojrzał na ciebie
- Ile lat byłaś w tym laboratorium? Jesteś inna niż reszta ludzi - powiedział, przechodząc przez mostek między brzegami jakiejś rzeki.

- Co najmniej dziesięć lat - odpowiedziałam.
Zatrzymałam się na chwilę na mostku.
- Pod jakimi względami jestem inna? - spytałam.

Chłopak zamyślił się na chwilę
- Zachowujesz się inaczej. Ludzie teraz nie trenują pokemonów dla zabawy i by mieć towarzyszy. Ten świat się skończył. Teraz pokemony są tylko narzędziami do walki. One i tak nie mają uczuć, więc ludziom nie zależy. - oświadczył. Nie wiem, który mu, i jemu podobnym to wmówił, ale widać wszyscy święcie w to wierzyli. Nastały mroczne czasy...

- Czyli są idiotami, którzy wierzą w to co dla nich wygodniejsze. Jestem częściowo pokemonem, mogę z nimi rozmawiać... One mają uczucia, Pain. Gdyby ich nie miały to byłby koniec ludzkości. Jeszcze istniejecie, ale tylko dlatego, że nadal spora część wierzy w to, że ludzie znowu zmądrzeją... Albo wróci Arceus - powiedziałam ddość groźnie.
Stwierdziłam, że już mi starczy formy ludzkiej, może potem na kilka minut się zmienię. Zdjęłam ubrania i się zmieniłam.

Pain zamyślił się
- To, co nam o was mówią, to... kłamstw? - zapytał po chwili dalszej wędrówki. Nie mógł w to uwierzyć... Nic nowego, zważywszy na to, że wychowywano go już w nowej wierze...
---
sry za obsuwę, ale od jutra mam mieć neta w domu

- Tak, to kłamstwa, same bzdury - powiedziałam.
Wędrowałam za nim dalej i się rozglądałam.
- Przynajmniej dzięki temu, że jestem jakimś obiektem laboratoryjnym orientuje się w sytuacji... Jedno dobrze, drugie źl , będę chciała się zemścić na rodzicach - powiedziałam.

- W takim układzie wybacz mi za to, co do ciebie mówiłem. Nie miałem pojęcia... - rzucił, wyjmując pokeballe i wypuszczając ich mieszkańców: Pikachu, Charizarda, Cobaltiona i Vulpixa
- Ehh... głupio się czuję. Ale ten Pokemon - wskazał na ciebie - uświadomił mi, że wy jesteście jak my. Chciałbym was przeprosić za to, jak was traktowałem. Jeżeli ktoś chce, może odejść. Droga wolna - rzucił i uśmiechnął się delikatnie. Żaden pokemon się nie poruszył, a potem... potem wszystkie rzuciły sie na niego naraz, by go wyściskać i wyprzytulać. Hm... im też należy się odrobina miłości.

Nie mogłam ze śmiechu.
- Hahaha są tak uczuciowe, że bardziej być nie mogą - zaśmiałam się.
Po chwili jednak dla żartu dołączyłam się do wszystkiego, obejmując całą gromadkę skrzydłami. Haha być w objęciach pokemona śmierci nabrało nowego znaczenia.

Po chwili wszystkie pokemony wróciły do pokeballi... oprócz ciebie. Pain spojrzał na ciebie z zakłopotaniem.
- Hmm... Moje życie nabrało nowego sensu. Trzeba pomóc tym zwierzętom - rzucił, a gdy to powiedział w lesie rozległ się ryk, skowyt i śpiew wszystkich mieszkających tam pokemonów. Po chwili z lasu wyszedł Ursaring, trzymający jakieś owocki

No nieźle.
- Widać robi się ciekawie - powiedziałam zadowolona.
Rozłożyłam skrzydła i po chwili spróbowałam polecieć wyżej wkrótce jednak znów byłam na ziemi.
- Mam lek wysokości - przyznałam się swojemu trenerowi.

Trener spojrzał na ciebie z klasycznym "WTF?" na twarzy
- Jesteś pokemonem latającym... a masz lęk wysokości? - zapytał, a kopara opadła mu do kapcia. Ursaring usiadł na środku drogi i zaczął wcinać owoce, patrząc na was krzywo

Spuściłam głowę.
- Tak - powiedziałam z żalem.
Spojrzałam na Paina i czekałam co więcej powie. To racja, straszny wstyd.

Trener zachichotał
- Oj tam oj tam, kiedyś ci się uda - zaśmiał się i popatrzył na Ursaringa

- Mam taką nadzieję - powiedziałam.
Podeszłam do pokemona.
- Cześć, dlaczego tak nagle tu wyszedłeś? - spytałam się stwora.
Ciągle mimo wszystko byłam lekko zdolowana swoim lękiem.

- Skoro ten człowiek nie przedstawia zagrożenia, to czemu mam siedzieć w lesie? - zapytał i nadal zajadał owocki. Po chwili Pain podszedł do was i uśmiechnął się
- Chodź, gaduło. Idziemy zdobyć odznakę - powiedział do ciebie.

Po chwili machnęłam niedźwiedziowi i ruszyłam za swoim trenerem.
- Odznaka, hm? Właśnie, ile masz już odznak? - spytałam się chłopaka.
No fakt, trochę się rozgadałam przy tym wszystkim...