Przeznaczona do wielkich rzeczy - gra Shiro

Właśnie byliście w nowych okolicach. Niezwykle piękne widoki...
- To przecież region Sinnoh! - powiedział chłopak zszokowany tym wszystkim.
Rozejrzał się wokoło. Czuł się lekko przestraszony tą sytuacją, ale jednak... garnął on do przygody!
- Hmmm... i co teraz? - spytał po chwili jak się wstępnie napatrzył na to wszystko.
Chciał pójść dalej, ale nie wiedział gdzie.

Niedaleko był jakiś szlak, chociaż musicie przejść przez rzekę, a mostu nie widzieliście. I raczej go tutaj nie był . Kto by szedł w takie zadupie?
- Ekhm - zakaszlał chłopak. - No wiem, chociaż niezbyt miałem z nimi do czynienia - przyznał ci się.
Tutaj podłoże było nawet dobre, chociaż wkrótce doszliscie na jakieś trzęsawisko. Zabawne odczucie chodzić po takim terenie.
- Lepiej uważać - stwierdził twój towarzysz.
Faktycznie, w pewnej chwili omal się nie zapadłaś w dół. Dobrze, że w porę udało Ci się wydostać z pułapki.

Chłopak chyba trochę się Twojego wężyka wystraszył, bo się wywrócił i jego ręce przebiły się do bajora. Jednak szybko wstał i sobie wytarł ręce.
- Tak troszkę nie lubię węży.... - powiedział tylko krótko.
Niedługo Snivy zaczęła dla was sprawdzać teren. Ze trzy razy omal sama nie utonęła, ale przynajmniej wynajdywała wam stabilne miejsca, gdzie mogliście przejść czy też z racji większej odległości przeskoczyć. W pewnej chwili... ślepy zaułek, dosłownie. Jedyna droga możliwa do przejścia była za wami, bo tutaj niektórymi miejscami to bajoro było widać. Musieliście się wracać, ale po około godzinie... Nareszcie koniec!
- Uff wreszcie - powiedział chłopak.

Skan:

Chłopak miał małe kłopoty, ale sobie sam z nimi poradził. Po chwili rozsiadł się zadowolony na trawie i odetchnął z ulgą.
- No to była dopiero przeprawa - mruknął chłopak. - Przynajmniej ten twój węzyk na coś się przydał - popatrzył się niezbyt przychylnie na Twojego stworka.
Po chwili się położył na trawie by odpocząć po tym wszystkim.

Hebi jak się okazało najbardziej pasowało wpakowanie Ci się na ręce. Po kilkunastu minutach byliście zdolni do dalszej drogi. O dziwo trafiliście na dość duży dom, wręcz willę, tylko na niezłym odludziu to stoi... Ale szczegół, może uda się wam tutaj przenocować. Tylko budowla wyglądała na opuszczoną, a na bramce widział zawiązany jakiś dzwoneczek na środku.
- Dziwne... - powiedział chłopak i podrapał się po głowie, oglądając dzwoneczek.
Po tym go tak po prostu zerwał i wziął.
- Nawet fajny - potrząsnął nim, a ten wydał słodki jak miód dźwięk.

Ten tylko przechylił głowę jakby niezbyt rozumiał.
- Oj tam to tylko dzwonek - powiedział i znowu nim zadzwonił.
Nic się ku waszemu szczęściu nie działo. Ta willa wyglądała na opuszczoną. Chłopak wszedł to nieco już zarośniętego ogrodu.
- Może się rozejrzymy? I tak nie wygląda, by ktokolwiek tu mieszkał - powiedział.
Chyba się nie przejmował zbytnio niczym tutaj. Ty natomiast miałaś wrażenie, że coś białego przemknęło w ogrodzie między krzewami... A może to tylko zwidy?

Ruszyłaś za chłopakiem i wkrótce... zniknął Ci z pola widzenia. A nie usłyszałaś huk i po tym zobaczyłaś dziurę w podłożu... Chyba gdzieś ten idiota spadł.
- Heja chodź tu do mnie! - usłyszałaś wołanie z dołu.
Czułaś po jego głosie, że jest dość obolały, ale chyba cały skoro się odezwał. Twój wężyk zsunął się na dół i usłyszałaś krzyk.
- Aaaa zabierz tego gada! - strasznie marudził.
- Snii - Twój stworek był chyba czymś zdenerwowany.
Po tym usłyszałaś dźwięk jakby ktoś komuś dawał z liścia (bo tak dosłownie chyba było) i kolejny łoskot, który dowodził na to, że chłopak się wywrócił.

Niedługo udało Ci się znaleźć bardzo silne pnącze, po którym spokojnie zeszłaś w dół i tam zastałaś chłopaka, jak ma na policzkach bardzo ładne kształty liści na ogonie Twojej Snivy. Pokemonica stała obok chłopaka poirytowana i jak tylko zjawiłaś się na ziemi to wskoczyła Ci na ramię i owinęła się buntowniczo wokół Twojej szyi.
- Chyba trochę źle, że ją tak złapałem... - powiedział chłopak.
Ciebie natomiast ręce zaczęły dziwnie swędzieć. Kei tylko spojrzał na zielsko.
- Reety czy ty odróżniasz trujący bluszcz? - zrobił facepalm przez co tylko pogorszył sytuację swojej twarzy.
Natomiast Ciebie wszystko coraz bardziej swędziało i na dodatek jesteście w tunelu, a wychodzenie po tym bluszczu w górę nie byłoby najlepszym rozwiązaniem.

Niedługo wędrowaliście tym tunelem. Ciebie niemiłosiernie swędziały ręce, a chłopaka piekły policzki. W końcu dotarliście do schodów w górę!
- Może wreszcie stąd wyjdziemy - mruknął chłopak.
Minęło kilka minut ale co tam... Niedługo wyszliście i otworzyliście klapę... byliście na ogromnej, starej sali, gdzie stały zbroje i inne średniowieczne obiekty. Wszystko zakurzone i pokryte pajęczyną. Miejsce dość upiorne. Po chwili poczułaś jak coś wspina Ci się po plecach. Krzyknęłaś wręcz przerażona, a to po chwili chyba zniknęło, ale jak się odwróciłaś to na ziemi ujrzałaś takiego uroczego pajączka:

Ten popatrzył sie na Ciebie swoimi słodkimi, błyszczącymi oczkami.

Chłopak pokazał Ci język.
- Skąd miałem wiedzieć, że będziemy mieć tyle kłopotów? - bąknał.
I miałaś rację, chłopak miał potem niezły zaciesz jak zobaczył to, jak bardzo się wystraszyłaś tego małego pokemona. Pajączek na początku się nastroszył i jego "futerko", czy cokolwiek to jest u pajączków się zaiskrzyło. Stworek chyba nie był zachwycony tym, że go na początku tak wystraszyłaś, ale chyba też jakiś obraźliwy z natury nie był, bo po chwili się zbliżył do Twojej dłoni, po czym zaczął wędrować po twojej ręce, co przyprawiło Cię o małe łaskotki. Stworek potem zaczął się tulić do Twojej szyi. Czułaś jego zabawne ciepło.
- Urocze - zaśmiał się Twój towarzysz i zaczął łazić między zbrojami.
Miałaś w pewnej chwili wrażenie, że coś za Tobą zaskrzypiało i w tej samej chwili pajączek zniknął roztrzęsiony pod Twoją bluzką.

Uh, po prostu pięknie. Opuszczona willa, dzwoneczek, bluszcz, tunel, średniowieczna sala i jeszcze żółty pajączek, przez którego o mało co zawału nie dostałam- ten dzień nie należał raczej do najlepszych. Nie zdziwię się jeżeli zobaczę za sobą prawdziwego yeti. Cokolwiek to było, nie należało zdecydowanie do zbyt milutkich, sądząc po nagłej reakcji malucha. Przypomniały mi się moje 'zwidy' w ogrodzie. Możliwe, że to coś przez cały czas Nas śledziło albo też zastawiło na Nas pułapkę. Kto wie, może ten wybuch to też jego sprawka? Odwróciłam się, przygotowana na najgorsze. Dałam znak Snivy do pełnej gotowości i zawołałam Kei'a. Lepiej żebyśmy się nie rozdzielali i działali zespołowo.

Ty się odwróciłaś i przeżyłaś szok. Zbroja stała za Tobą w pozycji, kiedy to jakby miała zamiar odciąć Ci głowę. Po chwili kolejne skrzypienia, tym razem za Tobą. Odwróciłaś na chwilę wzrok i zobaczyłaś jak za Keiem stoi grupa zrobi, które nagle jakby zastygły w ruchu, kiedy się na nie popatrzyłaś. A chłopak się wpatrywał w zbroje za Tobą. W pewnej chwili skrzypienia na boku. Obejrzałaś się,kiedy znowu za chłopakiem coś usłyszałaś... Zbroje były prawie przy nim, a kiedy on się odwrócił to za Tobą hałas i ledwo uniknęłaś ostrza. Jednak znowu... Twój wzrok na zbroję i ta się nie ruszała.
- Joo... - słyszałaś rozdygotanego pajączka spod swojej bluzki.

- Dobra, to już jest naprawdę dziwne...- Mruknęłam i wyciągnęłam pajączka skąd bluzki, gdyż bałam się, że mogę mu podczas walki coś niechcący zrobić. Następnie usadziłam go na swoim ramieniu i kazałam się mocno chwyć kawałka mojej koszulki. Chwilę potem nie odrywając wzroku od chodzących zbroi przeturlałam się pod pozostałe, jeszcze stojące i chwyciłam dwie rękojeści. Jedną podrzuciłam do góry tak, ażeby wylądowała tuż przed Kei'em i dałam mu znak do ataku. Sama poczęłam uderzać blaszane szkielety, pomiędzy zgięcia. Snivy poleciłam to samo, tyle tylko, że używała w tym celu Akcji (Tackle). Próbowałam sobie przypomnieć wszystkie lekcje dawane przez Re i nasze wspólne treningi na Wyspie. Wykonywałam liczne uniki, mocno atakowałam wroga ostrzem i kontratakowałam.

Zaczęliście atakować zbroje i je rozwalać. Jednak działo się coś dziwnego... Za akżdym razem jak któreś z was się odwróciło to zbroja była złożona i już szła na was z atakiem, chociaż tego nie widzieliście, jak one to robią, co było jeszcze straszniejsze.
- Mam pomysł! Przewalmy je wszystkie w jedno miejsce, zdaje mi się, że one się ruszają wtedy, gdy nikt ich nie widzi... Uciekniemy tamtymi drzwiami w ten sposób - wskazał jakieś duże, drewniane drzwi. - Że jedno będzie prowadziło za rękę drugiego, które będzie się patrzeć na zbroje... Inaczej możemy marnie skończyć - w porę spojrzał za Ciebie, bo akurat poczułaś zimny metal na karku. Ostrze o włos i by Ci rozcięło skórę...

- Uh, mogłam się tego w sumie spodziewać...- Mruknęłam pod nosem, widząc samoistnie składające się zbroje. Czyli, co? Te blaszaki też są jakieś nawiedzone?- rozmyślałam, gdy nagle usłyszałam głos szatyna. Jego pomysł był nawet niezły, choć sama nie wierzę, że tak twierdzę, ale serio? Duże, drewniane drzwi? Jakbym je wcześniej zobaczyła, to już by mnie tu dawno nie było!
- Dobra, postaram się je wszystkie zagarnąć razem z Hebi w jakiś kozi róg. Ty, tymczasem, podbiegnij do tych drzwi i sprawdź czy są otwarte- tutaj na moment przerwałam, rozbijając kolejną zbroję, by zyskać trochę na czasie. Po chwili dodałam:- Jeżeli uda ci się je uchylić, sprawdź dokąd prowadzą!
Następnie wcieliłam mój plan w życie. Wraz z partnerką zaczęłam nakierowywać wszystkie zardzewiałe szkielety w jeden kąt.

Po chwili pomagać zaczął wam joltik, a jak? Patrzył się na zbroje za tobą. Ty je natomiast niszczylas i spychałaś w jedno miejsce by móc je łatwo ogarnąć.
- Drzwi otwarte! - krzyknął Kei, aż się obejrzałaś
Po chwili znowu zbroje i te zaczynały się już rozpraszać, wredne bestie. Twoja snivy ciągle rozwalała zbroje i pomagała ci jakoś przeżyć. Wkrótce chłopak stanął w drzwiach.
- Korytarz, są obrazy a na końcu biblioteka! - krzyknął chłopak po chwili.
Może tam nie będą próbować pozrec was mordercze książki.