Przeznaczona do wielkich rzeczy - gra Shiro

- Ok, maluchy, potrzebuję Waszej pomocy. Gapcie się na te blaszaki ile sił w Waszych paczałkach, tymczasem ja spróbuję Nas stąd wydostać- krzyknęłam i ruszyłam prędko w stronę drzwi. Chwyciłam pajączka w dłoń i delikatnie skierowałam jego wzrok w stronę średniowiecznych zbroi, podobnie uczyniłam z Snivy. W między czasie dobiegłam do drzwi i zatrzasnęłam je za sobą. Dobra- zaraz będzie nawiedzony korytarz i pewno jeszcze ruszające się obrazy jak w Hogwarcie. Pociągnęłam Kei'a w stronę biblioteki- chciałam jak najszybciej uciec od tych szurniętych puszek.
- Pora na książki-zombi- mruknęłam, wchodząc do pomieszczenia przepełnionego książkami.- Jakieś pomysły, co dalej?
Rozejrzałam się dookoła, a następnie skierowałam wzrok na towarzysza i żółtego przedstawiciela pajęczaków, który ponoć już tutaj był, gdy przyszliśmy.

Niedługo udało wam się uciec ot tych zrobi, jednak te zaczęły walić w drzwi, ale chyba wiele nie narobią, czułaś od tych drzwi dziwną energię, która chyba powstrzymywała te zbroje od wymknięcia się poza tamtą salę... Chłopak odetchnął z ulgą.
- Dobra, tu raczej nic nam nie grozi - powiedział.
Niedługo ruszyliscie w kierunku biblioteki i o dziwo w trakcie drogi jak i na miejscu o dziwo nie napotkało was nic złego. Chłopak ciągle się rozglądał uważnie, ale chyba w końcu odzyskał swój spokój i nawet zaczął sobie pogwizdywać. I tu chyba kolejna jego wpadka, bo usłyszeliście w oddali przygrywkę na flecie w podobnym rytmie jak gwizd chłopaka...

Przez chwilę ja również myślałam, że wreszcie udało nam się zyskać trochę spokoju. Jednakże nie trwałam w tym przekonaniu zbyt długo, gdyż zaraz potem usłyszałam dźwięk instrumentu. Spiorunowałam towarzysza wzrokiem i bąknęłam:
- Jak jeszcze mi tu przed oczami przeleci jakiś flet, to przyrzekam, że Cię własnoręcznie zabiję!
Jedno było pewne- musimy się stąd jak najszybciej wydostać. Ale tymczasem postanowiłam dowiedzieć się skąd dochodzi ta muzyka. Ruszyłam więc śladem rytmicznych dźwięków, ściskając w dłoni jeden z mieczy 'pożyczonych' z średniowiecznej sali, gotowa do ataku.

Chłopak tylko przełknął ślinę.
- No wybacz, to zgrywanie się silniejsze ode mnie... - powiedział.
Wędrowaliście dalej, idąc za melodią fletu... Ciągle powtarzała się nuta wygwizdana przez chłopaka, ale wkrótce zaczęły dochodzić nowe kawałki.... W końcu dotarliście. Na jednej s półek tutaj siedział chłopiec... Miał ogon ze strzałką, różki, nietoperze skrzydła...
- Yyy a to co znowu za licho? - zdziwił się Kei.
- O jasnowidz, Licho to moje imię - powiedział mały i się na was chytrze popatrzył. - Co was do mnie sprowadza? Rzadko mam gości, w sumie tak... 200 lat nikt tutaj nie przychodził - wyszczerzył się i skoczył na inną półkę.

O dziwo, nie przewędrował koło mnie żaden instrument, więc posłałam towarzyszowi spojrzenie, mówiące- masz szczęście. Mimo to, miałam dziwne przeczucie, że tych dźwięków nie wydobywa z fletu człowiek acz jakieś inne stworzenie. Ale bez przesadyzmu- jakiegoś karła z ogonem, różkami i nietoperzowymi skrzydłami się nie spodziewałam. Przez chwilę pomyślałam nawet, że zaczynam mieć już powoli jakieś halucynacje, lecz nie. Mój towarzysz również go widział. Chodź zdziwiłam się, gdy Kei odgadnął imię owej istotki, większe wrażenie zrobiła na mnie długość jego pobytu w tym nawiedzonym miejscu.
- I my tutaj raczej też długo nie zagościmy- westchnęłam i rozpoczęłam opowieść- przez przypadek trafiliśmy do tego domu, czy co to właściwie jest. Zostaliśmy zaatakowani przez zbroje i uciekając przed nimi, znaleźliśmy się w bibliotece. Za żadne skarby nie potrafimy odszukać wyjścia, może Ty wiesz gdzie ono jest?
Następnie spojrzałam na nowego, włochatego przyjaciela, ciekawa jego reakcji. W końcu, trzeba przyznać, że pajączek ma nosa do podejrzanych i złych typków.

Joltik tylko siedział mocno przyczepiony do Twojego ramienia i ani myślał się go puścić. Raczej nie był zaniepokojony, tylko Cię bardzo polubił. Kei obserwował całą sytuację, a ten demon czy czymkolwiek to było się zamyślił na chwilkę.
- Moje zbroje, ugh? To się chyba poobijały, przynajmniej będę miał zajęcie... - to mówił jakby sam do siebie. - Cóż wiem, którędy można stąd wyjść, ale przysługa za przysługę - uśmiechnął się chytrze i po chwili stał przed wami. - Ktoś musi przyjąć na siebie... Moje moce... Zwłaszcza moją nieśmiertelność... Nie mam zamiaru więcej tu odsiadywać - powiedział.
To była dość dziwna propozycja...

Ten mały osobnik zaczynał robić się nieco wkurzający. Dobra, fakt, że to jego zbroje nas zaatakowały mogłam przeboleć, ale "przysługa za przysługę" to było małe przegięcie. Moja druga strona, której wolałam nie pokazywać, próbowała przejąć kontrolę. Ale jednak się powstrzymałam... W końcu owy karzełek był jedyną żyjącą istotą w tym chorym budynku, która znała drogę do wyjścia. Spojrzałam na towarzyszy, a następnie odparłam oschle:
- Dobra, powiedzmy, że któreś z nas przejmie te twoje moce i co wtedy? Skąd możemy mieć pewność, że nas nie wykiwasz?- Następnie, przypominając sobie jego ostatnią wypowiedź, dodałam:- I co masz na myśli mówiąc "tu przesiadywać"? Czyli jeżelibyśmy przejęli twoją nieśmiertelność nie moglibyśmy stąd wyjść?

- Ależ moglibyście... Klątwy niestety nie da się przekazać... Ale jak zostanę śmiertelny to umrę... A to będzie oznaczało koniec uwięzi tutaj... No i tak, mam tutaj odsiadkę za kilka całkiem niecnych uczynków, ale po takim czasie nawet już nie chce mi się oszukiwać kogokolwiek... - powiedział. - I moje  moce może przyjąć tylko jedna osoba i może to mieć trochę efektów ubocznych na ludzkim ciele, ale kto wie... Inaczej stąd nie wyjdziecie... - wyszczerzył się.
Kei wyszedł bardziej na przód.
- Dobra, ja to wezmę na siebie, to przeze mnie się tutaj wpakowaliśmy - westchnął chłopak.
No i tutaj niezwykła zmiana, naszło go na odrobinę powagi.

Uh, nienawidzę, jak jakieś kurduple mają racje- pomyślałam w duchu i już skierowałam się w stronę skrzata, żeby przejąć jego nieśmiertelność, gdy tu nagle drogę zatarasował mi Kei. Moja mina musiała być bezcenna. O, proszę, czyli jednak potrafi zebrać się na odwagę, by odpowiedzieć za swoje czyny.
Niektórzy twierdzą, że jestem potworem, i może mają trochę racji, ale w takim razie bestie też mają uczucia. W tym momencie zrobiło mi się strasznie szkoda towarzysza. Byłam praktycznie przekonana, iż gdzieś tam w duszy boi się tej transfuzji i tylko stara się wziąć odpowiedzialność za swoje błędy, męską postawą. Westchnęłam głośno i pociągając chłopaka za rękę w tył, odezwałam się do wampirka (lub czegoś innego, czymkolwiek to właściwie jest):
- Daj nam minutkę, proszę!- Eh, skoro i tak siedzi tu już kilkaset lat, parę sekund mu raczej różnicy nie zrobi. Tymczasem szepnęłam do chłopaka:- Chodź no, na momencik...
Gdy odeszliśmy na bok, dodałam nieco głośniej:
- Słuchaj, co do tego przekazu mocy, to nie musisz się zmuszać. Nie proponuję gry w papier, kamień, nożyce- kto wygra ten idzie, ale mogę to zrobić za Ciebie. I tak już mam opinię jakieś dziwaczki, więc jedno czy dwa zaklęcia nie zrobią u mnie dużej różnicy, a Ty będziesz mógł być dalej zwyczajnym nastolatkiem. No może obijając fakt, że masz dziadka-dawnego-żołnierza-walczącego-pod-dowództwem-Pokémona.- Uśmiechnęłam się i położyłam dłoń na jego ramieniu.- Więc jak będzie?

Chłopak westchnął, chyba nie był pewny siebie, ale po chwili cała jego niepewność zniknęła i wyprostował się jakby ktoś mu wsadził dosłownie kołek w tyłek.
- Słuchaj, zrobię to, wiem, że byś była w stanie ale wystarczy... Poza tym czy bycie normalnym czasem nie jest już nudne? - starał się lekko zażartować, chociaż średnio mu wyszło.
Po tym wrócił do tego małego demonka.
- Czyli zdecydowaliście? Świetnie! - powiedział.
Dopadł do chłopaka i ten krzyknął z bólu, niewyobrażalnego bólu, aż w Tobie coś porządnie zadrżało. Po tym w Twojej dłoni znalazła się mapa, a demon umarł w jednej chwili, po tym widziałaś szkielet, a na końcu pył, który się rozwiał. Skąd tu w ogóle wiatr? Cóż, są rzeczy, które się filozofom nie śniły... Kei natomiast leżał skulony na ziemi i się jeszcze zwijał od tego wszystkiego.

Gomen za długość, ale chwilowo korzystam z tabletu. :c
``````````````````````````
Wcale nie chciałam oglądać tej sceny. Miałam ochotę zamknąć oczy, ale za żadne skarby świata nie potrafiłam tego uczynić. W osłupieniu patrzyłam na śmierć demona i rozpadający się w pył sztylet. Wiatr? Czyli gdzieś tutaj musi być wyjście... Możliwe, że ta mapa, którą przyszło mi trzymać w ręku do niego prowadzi. Ale nie to było w tej chwili dla mnie najważniejsze. Gdy tylko wróciła mi pełna świadomość, natychmiast podbiegłam do zwijającego się z bólu Kei’a i przełożyłam mu jedną dłoń do czoła, chcąc zmierzyć mu temperaturę, a drugą do nadgarstka, sprawdzając tym jego puls.
- Żyjesz?- spytałam się go.

Chłopak był wręcz rozpalony. Dosłownie. Poparzyłaś sobie na nim dłoń. A pulsu sprawdzać nie musiałaś. Było widaćjak zżyły pulsują, a chłopaka wszystko boli. W końcu zaczął się uspokajać, wracał do normy. I miał całkiem przyzwoity demoni ogon oraz rogi.
- Jakimś cudem tak - wysapał w końcu.
Usiadł na ziemi, po czym wpatrywał się w podłogę otumaniony. Chyba jeszcze nie kontaktował wszystkiego do końca. Ciężko oddychał. W pewnej chwili zemdlał, tak po prostu. Chyba przeciążenie materiału czy jak to tam miało być. Żył, ale teraz pytanie co zrobić? Wytargać go za drzwi, zostać tu jeszcze czy może zzostawić?

Zapewne gdyby życie Kei'a nie było zagrożone, zaczęłabym się śmiać z jego ogona i rogów. Ale w obecnej sytuacji pobladłam jak ściana, gdyż do końca nie wiedziałam co robić. Jeżeli jego omdlenie było spowodowane okropnym bólem wypadałoby go nie ruszać. Ale według metody udzielania pierwszej pomocy, powinno się podnieść nogi poszkodowanego w górę i otworzyć okno... Okno? Jesteśmy zamknięci w jakiejś fortecy, a ja mam tu znaleźć okno?
Koniec końców postanowiłam podłożyć jakiś stołek czy też krzesło pod nogi chłopaka (w bibliotece coś takiego powinno być, jeżeli nie- sterta książek powinna wystarczyć), a swoją koszulę pod jego głowę. Rozpięłam też kołnierzyk/rozsunęłam nieco bluzę towarzysza pod szyją, ażeby miał łatwiejszy dostęp do powietrza. Następnie otworzyłam trzymaną w ręku mapę, by sprawdzić dokąd prowadzi.

Niedługo po tym udało Ci się odpowiednio ułożyć chłopaka. Ciężko dyszał i nadal kiepsko wyglądał, ale z czasem chyba zaczynało być coraz lepiej. Na przykład już Cię tak nie parzył. Jak otworzyłaś mapę to zobaczyłaś najpierw cały świat a potem szybkie zbliżenie na budynek, gdzie były pokazane dwie kropeczki. Jedna podpisana Twoim imieniem, a druga podpisana imieniem Twojego towarzysza. Pojawiło się zamglone pytanie "Czego poszukujesz?". To było bardzo dziwne, ale wyglądało na to, że ta mapa przyda się nie tylko na ten budynek, ale i na całą waszą podróż... Chociaż dziwne jakby nie miała ograniczeń. Może jakieś są tylko ty na razie tego nie wiesz? A nie... po drugiej stronie było coś wypisane drobniutkimi literkami w punktach jak zdążyłaś stwierdzić.

Dobra, ta mapa zdecydowanie była zaczarowana. Bo chyba ogląd na cały świat, a później nakierowanie na miejsce, w którym się aktualnie znajdowaliśmy nie podchodzi pod 3D. Jakby jakiś dziwaczy satelita nas śledził, a to już nie brzmiało dobrze. Gdy pojawiło się to zamglone pytanie, pomyślałam w duchu: to chyba jasne, że wyjścia. Mapa zdawała się nie mieć końca, lecz w momencie, kiedy przekręciłam ją na drugą stronę, dostrzegłam drobniutki napis. Moja pierwsza myśl: oho, to może być pułapka. Nigdy nie należy ignorować niewielkiej czcionki. Przymknęłam jedno oko i przybliżając mapę w swoją stronę, starałam się rozczytać poszczególne słowa. Nie zapominając jednak o leżącym koło mnie towarzyszu, co jakiś czas kontrolowałam jego stan.

Były tam takie punkty:
1. Nie znajduje osób dalej niż mila.
2. Pokazuje tylko drogę do czegoś, co jest nazwane.
3. Jeśli twoje intencje są złe, uważaj!

Po chwili ujrzalas drogę do wyjścia. Nie było szczególnie daleko. Chłopak z czasem zaczynał się stopniowo budzić.
- Gmmm co się ze mną stało? - spytał dość skolowany.
W końcu usiadł i złapał się za głowę. Jak trafiłna rogi to się zdziwił.
- Co to? - spytał.
Chyba w swoim obecnym zaćmieniu zapomniał co takiego zrobił.

Pierwszy i drugi punkt były dość zrozumiałe, w końcu nawet i tego rodzaju 'nawigacja' miała swój zasięg, nieprawdaż? Ale czytając trzeci, dość głośno przełknęłam ślinę. Skąd mogłam wiedzieć czy moje intencje są według tej szurniętej mapy dobre czy złe? Zatopiona w przemyśleniach, nie zauważyłam kiedy mój towarzysz odzyskał świadomość, w czego skutek o mało zawału nie dostałam, gdy usłyszałam czyiś głos za plecami. Natychmiast podskoczyłam do chłopaka z pytaniem jak się czuje, a kiedy spytał co się stało i co takiego ma na głowie, odparłam:
- Wiesz, dość długa historia, przejąłeś taką jedną klątwę i...- przygryzłam się w język. Chciałam powiedzieć "wyrosły Ci rogi", ale może lepiej było przemilczeć ten fakt?- I... straciłeś przytomność.
Następnie wyciągnęłam 'przestrzenny' materiał i wskazałam na drogę ku wyjściu. Jednak pozostało pytanie czy Kei da radę w takim stanie wstać (rzecz jasna, z moją pomocą)?

Chłopak odpuścił sobie pytanie o to co ma na głowie, a po chwili spojrzał na mapę
- Dziwna jest - mruknął.
Po chwili o dziwo stał o własnych siłach. Zrobił krok i cóż... Stanął na własnym ogonie.
- Ała! - podskoczył i uderzył o regał z książkami, który wywrócił i jeszcze wbił sobie rogi w stolik.
Zaczął się trochę miotac, co spowodowało rozwaleniem stolika na drzazgi, których część sobie powbijał i niektórebbyły dość spore.
- Co się ze mną stało? - był wręcz przerażony.

O, matko, niech żyje gracja- pomyślałam, widząc jak mój towarzysz obija się o wszelkie napotkane na drodze meble. Zamknęłam oczy, woląc nie oglądać dalszej części turbowania się Kei'a. Parę głośnych 'łubudu' i nim się zorientowałam, chłopak miał od góry do dołu, wszędzie, powbijane drzazgi. Na pytanie 'satyra', odparłam:
- Wiesz, też się zastanawiam... Eh, chodź tu.- Pociągnęłam go za rękę i powyjmowałam większe, drewniane pozostałości po zderzeniu ze stolikiem. Ogon poleciłam schować mu do spodni. Przeszło mi nawet przez myśl, żeby zawiązać mu na głowie turban, ale po chwili wyrzuciłam z głowy ten durny pomysł, gdyż Kei wyglądałby w nim jak jakiś arab. Dodałam, że jeśli będzie tracił równowagę, to może się mnie złapać. Zawołałam stworki i powoli ruszyliśmy w stronę wyjścia, które wskazywała nam mapa. Pocieszające przynajmniej było to, że nie wyrosły mu skrzydła- inaczej w zupełności wyglądałby jak ten karzełek.

Skrzydeł na szczęście nie miał, to dopiero byłabydraka ...
- Jak ja te rogi teraz schowam - jęknął.
Po chwili szedł już jakoś normalnie, chociaż nawet jedna drzazga wbiła mu się w krocze. Cóż prawie krzyknął jak sobie wyjmował, ale po chwili już było w porządku.
- Nauczę się jakoś w końcu z tym wytrzymać - stwierdził.
Po chwili ujrzeliście duże drzwi, w zamku był klucz, więc bez kłopotów wyjdziecie. Ogon chłopaka szalał pod spodniami co dziwnie wyglądało.

Starałam się odwrócić wzrok od szalejącego w spodniach Kei'a ogona (albo czego innego- wolałam nawet nie wnikać).
Szczęście, że nie wyrosły mu skrzydła, chociaż nigdy nie mów nigdy- jeszcze go jakiś nietoperz dziabnie i się w batmana z kozimi rogami zamieni. Swoją drogą, znając nasze szczęście, to gdy tylko otworzymy te walnięte drzwi, staranuje nas stado nietoperzy. I jeszcze klucz w drzwiach? Serio? A, dobra, co mi tam. Mam już po dziurki w nosie tego domu... - Pomyślałam, powoli przekręcając klucz. W razie czego, dałam sygnał do gotowości do ataku drużynie.

To był na pewno ogon, tak długą męskością mógłby się co najwyżej wieloryb czy słoń poszczycić. No i wyobrażenie go sobie jako batmana z rogami... Samo to wywołało u Ciebie chichot.
- O co chodzi? - spytał się chłopak.
Otworzyliście drzwi i o dziwo... Nic, totalnie nic się nie stało, jesteście wyjścia. Schody, chodnik... Wszystko w jak najlepszym porządku. Kei odetchnął z ulgą.
- A tak szczerze, jak wyglądam z tymi rogami? - spytał się.
Na ogół one dodawały mu tego czegoś, ale czego to nie wiesz...

No przecież nie powiem mu, że wygląda jak satyr, nie?- Pomyślałam, maskując to, co mi siedziało w głowie *nie wliczając zboczonych myśli*. Po chwili zastanowienia, odparłam:
- Nie najgorzej, nawet Ci pasują- "i masz coś z barana", dodałam w duchu.- Chociaż wydaję mi się, że możesz budzić zbyt duże zainteresowanie wśród przechodniów, o szalejącym w gaciach ogonie nie wspominając...
Wskazałam na ruszające się portki chłopaka, a następnie rozejrzałam się za żółtym pajączkiem, gdyż był tak mały, iż od czasów biblioteki zniknął mi z radaru. Być może nie chce z nami opuszczać tego budynku? Chwilę potem poczęłam szukać jakiegoś kamyczka, którym mogłabym rzucić o schody, by upewnić się czy aby na pewno są bezpieczną drogą.

Pajączka szukałaś długo po sobie, dopóki nie poczułaś, że coś porusza się międy Twoimi piersiami. W przerwie między nimi wykorzystał sobie część cyckowej wygody jako koszyczek, gdzie może siedzieć, a twoje okrąglaste części ciała dawały mu ciepło. Kei nie mógł wytrzymać ze śmiechu, ale chyba też coś zboczonego mu się plątało po myślach.
- Wie, gdzie wejść - wyszczerzył się.
Po chwili spojrzał na swoje spodnie. Zaczął się siłować z ogonem, owijając go wokół nogi i tak dalej... Nie przynosiło to jednak efektów. W końcu się zdenerwował i zawiązał go wokoło nogi.
- No wreszcie - stwierdził.

Wolałam nawet nie wiedzieć jak ten maluch znalazł się pod moją bluzką i to jeszcze akurat na wysokości piersi. Mały zbok niebezpiecznie schodził w dół- począwszy od ramienia aż po klatkę piersiową. Wolałam nawet nie wiedzieć jaki będzie jego kolejny przystanek na trasie zwiedzania mojego ciała. Wprawdzie jego miękkie futerko wywoływało u mnie swego rodzaju łaskotki, to wolałam aby został tam gdzie jest- przynajmniej wiem jakie miejsca najpierw sprawdzić. Kiedy skudłaczone myśli przejęły kontrolę nad głową Kei'a, odburknęłam półżartem-półserio:
- Co, chciałoby się być na jego miejscu?- Wyszczerzyłam się, a następnie dodałam: Skoro już Ci lepiej, to proszę- panowie z dziwaczną mocą i plątającym się w gaciach ogonem idą pierwsi!
Wskazałam na rozciągające się przed nami schody.