Yveltal Camilla - Kill'em all!

- Nie mam pojęcia - powiedziałam szybko.
Wycelowałam w naukowca Shadow Ball. Spojrzałam na Paina i rozejrzałam się wokoło. Jakim cudem oni się tutaj dostali? Skąd wiedzieli?

Naukowiec padł jak długi. Zauważyłaś, że noga Paina lekko się jarzy. Dla człowieka to było niezauważalne, ale ty widziałaś. I od razu się domyśliłaś co to jest.
System naprowadzający.
Naval też to zauważył
- Cholera! - rzucił wściekły

Popatrzyłam się na Paina.
- Oni cię wykorzystali... Cóż masz w sobie nadajnik... - powiedziałam do chłopaka.
Ja także się wkurzyłam. Ruszyłam po chwili do akcji i swoimi Shadow ballami celowałam w naukowców. Po niedługim czasie zgarnęłam Paina i posadziłam go sobie na plecach.
- Trzymaj się, potem pomyślimy jak się z ciebie tego pozbyć - powiedziałam.
Starłam się wszystko jak najlepiej ogarnąć, po czym wyleciałam na zewnątrz. Pojazdy! Muszą mieć jakieś pojazdy! Zabrałam się po kolei za rujnowanie takowych, nie dając się trafić tymi laserami.

Niestety raz czy dwa cię trafili, przez co bardzo osłabłaś i chciało ci się spać. Udało ci się jednak uciec z Painem na grzbiecie, co nie zmieniało faktu, że nada byliście na celowniku. Zauważyłaś lecące za tobą helikoptery i śmigłowce

Starałam się jakoś wytrzymać. Teraz ciągle będą zdolni nas namierzyć...
- Trzymaj się! - powiedziałam do Paina.
Po tym zaczęłam lecieć bardzo chaotycznie by mnie nie mogli trafić i sama celowałam w nich Shadow Ballami. W pewnej chwili opadłam na jeden ze śmigłowców i SHadow Clawem odcięłam ogon, po czym odleciałam.

Śmigłowce po chwili zreZygnowały z pościgu i wróciły do kryjówki. Pain cały czas się rozglądał. Był przerażony
- Boże, co ja zrobiłem... co ja zrobiłem... - jęczał cicho przez cały czas.

Spojrzałam na niego.
- Nikt o tym nie wiedział, to nie twoja wina... - powiedziałam.
"Naval jak sobie radzicie? Mam wrócić? Bo trochę się zapędziłam" - spróbowałam z wiadomością telepatyczną do niego, może mi się uda.

Jest ciężko, ale odeprzemy atak. Gorzej, że będziemy musieli znaleźć nową kryjówkę, i to szybko, odparł telepatycznie. Pain pokręcił głową
- Ja wiedziałem - wyszeptał załamany. Nie widziałaś jego twarzy, ale trzymał cię tak mocno, że nie miałaś wątpliwości co do jego uczuć.

- CO?! To dlaczego to zgodziłeś się zrobić, dlaczego nas nie ostrzegłeś? - spytałam się go.
W jednej chwili straciłam całe moje zaufanie do niego. Jak on mógł? Teraz szybowałam, to wszystko odebrało mi siły na dalszy pośpieszny lot...
"Ja zajmę się poszukiwaniami kryjówki... Jak pozbędę się z niego nadajnika" - moja odpowiedź. - "Chyba ze mam polecieć z nim gdzieś daleko i tak też się od was trzymać".

To dobry pomysł. Lecz nie zwlekaj. Dziękuję usłyszałaś. Pain tymczasem pokręcił głową
- Obiecali, że wypuszczą mnie i innych, na których eksperymentowali. Obiecali też, że nie zrobią wam krzywdy, że chcą tylko poznać wasz tok myślenia - rzucił

- I ty im uwierzyłeś, naiwny... - pokręciłam łbem, co wywołało małe turbulencje w locie. - To właśnie od nich wycierpiałam tyle lat, to oni mnie zmutowali... Naprawdę wierzysz, że są jeszcze normalni? Nie, to bestie! Najprawdziwsze bestie! Najgorsi wśród ludzi! - praktycznie krzyczałam.
Kawałek potem obniżylam lot i wylądowałam gdziekolwiek. Zaczęłam się rozglądać, gdzie mogłoby być jakieś zioło, owoc... cokolwiek na znieczulenie.
- To co zaraz zrobię będzie dość nieprzyjemne, więc... lepiej byś nie czuł, a najlepiej spał... - mruknęłam. - Dobra, czy zgadzasz się bym użyła na tobie Psychic? - spytałam.
Zaraz po zgodzie chłopaka używam tego ruchu. Potem przyszedł czas na zrobienie użytek z mojego pazura. Muszę mu na nowo otworzyć tą ranę i wyjąć to coś. Jak udało mi się rozciąć mu skórę i dotrzeć do tego czegoś to przybieram ludzką postać i usuwam mu kłopotliwy obiekt... Po tym robię opatrunek.

- Wybacz - wyszeptał, a potem go ogłuszyłaś Psychic. Problem był tylko w tym, że nadajnik był połączony z kością diamentowym pierścieniem i przyklejony czymś bardzo twardym. Nie było szans go zdjąć, chyba że złamiesz mu nogę. Zresztą i tak wyglądała na złamaną wcześniej i posklejaną czymś twardym.
Idą po was. Podsłuchałem ich. Pospiesz się i uciekaj! usłyszałaś. Naval.

Spojrzałam na kość.
- Teraz ty wybacz... - szepnęłam.
Upewniłam się, ze jest wyjątkowo mocno ogłuszony, a jak nie to poprawiłam i przełamałam mu kość. Po tym w koncu zdejmuję ten nadajnik. Zostawiam go w tym miejscu, robię opatrunek, w tym usztywniam nogę.... Mam nadzieję, że zdąże... Jak nie to od razu się zmieniam, zarzucam sobie na plecy i uciekam.

Zaczęliście uciekać. Nadajnik został na polanie w plamie krwi, która jeszcze parowała. Kilkanaście minut później znalazłaś dość dobrą kryjówkę dla ciebie i Paina. Potem chłopak obudził się i krzyknął z bólu. Spojrzał na swoja nogę, ale nic nie powiedział. Widocznie uważał, że zasłużył.

Popatrzyłam się na chłopaka i się rozejrzałam po naszej kryjówce.
- Póki co powinno starczyć, na razie zostajemy tutaj... - mruknęłam.
Obejrzałam jeszcze tylko czy dobrze zrobiłam opatrunek. Kość widziałam dobrze, więc widziałam, że ją porządnie złożyłam...
- Dość wrednie założyli ci ten nadajnik - mruknęłam tylko.
Po chwili schowałam głowę pod skrzydło, jak to zwykle robie gdy mam zamiar się zdrzemnąć. Ale w rzeczywistości kątem oka obserwowałam chłopaka.

Westchnął ciężko i pokiwał głową
- Wiem. Wybacz. Nie pomyślałem. Chciałem tylko się stamtąd wyrwać, bałem się, że mnie zamordują - rzucił i również się położył

Westchnęłam i jak on zasnął to także próbowałam się przespać, chociaż u mnie to było takie czuwanie, pół-sen. Przynajmniej pozbawiłam chłopaka nadajnika i nas tutaj nie znajdą...
"Jak się trzymacie?" - wysłałam tylko zapytanie do Xerneasa i jak otrzymałam odpowiedź to zasnęłam.

Wyparliśmy ich i zbieramy się do drogi. Na razie musimy uważać, ale nie mają z nami szans... na razie
Usnęłaś
Obudziłaś się nad ranem. Dopiero świtało, ale Pain już był na nogach

Spojrzałam na Paina.
- Jak się czujesz? - spytałam go tylko.
Po tym wychyliłam się i rozejrzałam. Nie miałam żadnych ubrań... Spojrzałam po tym znowu na chłopaka i machnęłam ogonem. Cóż, ciągle czułam do niego niechęć przez to wszystko.

- Całkiem dobrze - rzucił smutno. Coś w twoim głosie kazało mu wierzyć, że jesteś na niego zła. Usiadł na ziemi patrząc na złamaną nogę
Na zewnątrz nikogo nie było, ale zaczął padać deszcz. Hmm... to pomoże zmylić trop, jeśli cię szukają.

Nie ma co ruszać w deszcz... Ciężko sie lata z mokrymi skrzydłami. Po niedługim czasie usiadłam na ziemi obok chłopaka i się na niego popatrzyłam. Tak, ciągle byłam na niego zła, ale mi przechodziło ti jak widziałam jak bardzo żałuje. W sumie wiedziałam jak to było z eksperymentami, więc pewnie posunęłabym się do czegoś podobnego. W koncu zmieniłam się w człowieka i przytuliłam do niego.

Chłopak zaskoczony podniósł głowę. Nagle zauważyłaś, że na plecach ma łuski. Pain westchnął zrezygnowany, ale cię nie odsunął
- To już wiesz - powiedział cicho.

- Zmutowali cię? - spytałam się, patrząc na jego łuski.
Dotknęłam tamtego miejsca i znowu popatrzyłam się na chłopaka. Po tym usiadłam obok niego i westchnęłam.
- Z jakim pokemonem? - spytałam.

- Nie mam pojęcia - rzucił zrozpaczony - Ale te łuski mam na całych plecach i na... - urwał, ale można się było domyślić gdzie. No cóż, takie uroki bycia w laboratorium jako królik doświadczalny...

- No rozumiem - powiedziałam. - Mi też z początku pióra rosły w dziwnych miejscach - próbowałam mu poprawić nastrój.
Znowu się do niego przytuliłam a po chwili zdecydowałam się na coś... pocałowałam go w policzek.