Yveltal Camilla - Kill'em all!

- Tak, ale te łuski swęd... - przerwał ogłuszony tym, co zrobiłaś. Uśmiechnął się i pogładził po włosach
- Dziękuję - to widocznie poprawiło mu humor bardziej niż twoje słowa

Uśmiechnęłam się lekko i dalej obok niego siedziałam.
- Tak wiem, ze swędzą... Chociaż mnie pióra raczej kłuły - zaśmiałam się.
Dalej siedziałam obok niego. Byłam już nawet zadowolona i nastrój mi się wyraźnie poprawił... Spojrzałam na nogę chłopaka a potem znowu się do niego przytuliłam.
- Cóż, takie pytanie... czy będziemy parą? - wypaliłam.

Chłopak westchnął i podrapał się po tyłku. Po chwili usłyszał twoje pytanie i zesztywniał. Pewnie nie spodziewał się tak szybkiego rozwoju wydarzeń. Potem również cię przytulił
- Jeżeli ci na tym zależy - rzucił, gładząc twoje włosy

Uśmiechnęłam się.
- Tak, zalezy mi - powiedziałam. - Ale tu te pytanie... czy zależy tobie? -zapytałam się go.
Jeszcze jakiś czas sie do niego przytulałam kiedy poczułam, że będzie zbliżał się mój limit.
- Oki czas bym zwiększała czas w ludzkiej postaci - powiedziałam.
Siadłam w dystansie od chłopaka i się skupiłam. Moja ludzka postać... Zamyka tą pokemonową. Ona teraz powinna być, jak najdłużej, powinnam mieć nad tym pełną kontrolę.

- Zależy mi... nawet nie wiesz jak bardzo - rzucił i pocałował cię. Tym razem nie miałaś najmniejszego problemu, by utrzymać swoje ciało w tym stanie. Część pokemonowa nie ciągnęła się na świat. Widocznie to ma coś wspólnego z twoimi uczuciami...

Ucieszyłam się na słowa chłopaka, a pocałunek teraz mnie trochę zawstydził... Siadłam na powrót obok Paina czujac, że moja pokemonowa postać nie dała o sobie znać.
- Haha o dziwo nie ciągnie mnie do zmiany - powiedziałam zadowolona.
Po chwili by zająć czas opowiedziałam chłopakowi o moim treningu na walkę z lękiem wysokości.

Pain uśmiechnął się
- No to ładnie. Podobno Talonflame'y mogą frunąć naprawdę wysoko - rzucił uśmiechnięty. Potem jednak spojrzał na swoją rękę, na której zaczęła się tworzyć łuskowata zbroja

Spojrzałam na rękę chłopaka.
- Dość szybko... - powiedziałam.
Podejrzewałam, ze zaraz prawdopodobnie będę się patrzyć nie na człowieka, lecz na pokemona.
- Jak nie chcesz zniszczyć sobie ubrań to lepiej się ich pozbądź... - powiedziałam w pewnej chwili.

- Pozbyć się? Ale... ale... - po chwili odetchnął głęboko i zaczęła się rozbierać. Zauważyłaś, że całe ciało oprócz głowy ma pokryte łuskami, a sama głowa zaczęła się wydłużać. Oj...

Spojrzałam na chłopaka rozbawiona. W sumie pierwszy raz będę widzieć ludzkiego samca bez ubrań... Obserwowałam jego przemianę. Ciekawe w co się zmieni? Najwyżej jak nie będzie za duży to go będę zaniańczać jako pokemona.

Chłopak coraz bardziej się przemieniał, aż w końcu... stał się Tyruntem. Widziałaś już parę tych pokemonów, ale ten miał inny kolor łusek.
- Gwaa? - zapytał zdumiony. Obejrzał się... a z tyłu majtał mu ogon.

Przechyliłam głowę.
- Dość specyficzny kolor łusek masz... - stwierdziłam.
Na to jego urocze "Gwaa" nie mogłam ze śmiechu.
- Haha słodziusi teraz jesteś - powiedziałam do Paina i go podrapałam pod gardłem, takie pokemony zawsze uwielbiają te pieszczoty.

Pain uśmiechnął się swoim pokemonim uśmiechem i dla żartu udawał, że cię gryzie
- Gwaah - powiedział i podskoczył. Potem pomachał ogonem. A jeszcze potem się zaśmiał

Uśmiechnęłam się.
- No i jest fajnie - powiedziałam zadowolona z tego wszystkiego.
Zaczęłam go głaskać, niańczyć i tak dalej... Bardzo fajny był w tej postaci.

Chłopak... a raczej pokemon delikatnie się odsunął
- Gwah - rzucił, otrząsając się. Chyba nie był przyzwyczajony. Po chwili ziewnął i przez przypadek użył Roar. Spojrzał na ciebie zszokowany
- Gwaa? - zapytał. Chyba jeszcze nie mógł mówić po ludzku...

Zaśmiałąm się.
- No dobra już tak nie będę - powiedziałam.
Gdy użył Roar to jak to bywa trochę mnie wywaliło z pola widzenia.
- Właśnie użyłeś jednego z ruchów jakie może poznać twój gatunek - powiedziałam do niego.
Po chwili przestawiłam się na język pokemoni, bo tak to z nim się nie dogadam zbytnio. Najlepiej to zmieniłam się na razie w swoją poke-formę.

- Yyy... aha. A co to w ogóle było? Czemu tak cię wywiało? - zapytał zdziwiony. Pierwszy raz cię widział w takiej postaci z tej perspektywy
- Wow - rzucił, oglądając cię dokładnie

- To był Roar - powiedziałam do niego.
Popatrzyłam się rozbawiona, gdy mi się tak przyglądał.
- Cóż teraz widzisz mnie kategoriami pokemona, nie człowieka, witaj w klubie dziwaków - zaśmiałam się.
Rozłożyłam się wkrótce na ziemi i ziewnęłam.

- Ale to dziwne - rzucił rozbawiony, a potem też się położył. Całe to pokemonowanie wytrąciło go z rytmu i poczuł się zmęczony. Nic dziwnego, w końcu był prehistorycznym gadem w końcu.

- No się domyślam - ziewnęłam.
Po chwili użyłam jednego ze swoich skrzydeł jako okrycia dla niego, w końcu gady lubią ciepło... hihihi...
- Jutro postaram się ciebie nauczyć kilku rzeczy - powiedziałam, zasypiając.

- Dobranoc - odparł i usnęliście.
Obudził was grzmot burzy. Na zewnątrz trwała potężna burza. Pain co chwila podskakiwał, gdy pioruny biły blisko was. Potem chciał ziewnąć, ale przypomniał sobie, co się stało wczoraj i sobie odpuścił

Zaśmiałam się i usiadłam.
- Dobra czas nauczyć cię przemiany... - powiedziałam.
Machnęłam ogonem i zmieniłam się w człowieka. Siadłam przed chłopakiem i mu zaczęłam wyjaśniać jak ma dochodzić do tego by się przemienić...

- Gwaaa - rzucił, co oznaczało chyba, że spróbuje. Potem spróbował się przemienić, ale uzyskał tylko tyle, że zrobił się fioletowy z wysiłku. Być może był zbyt młody... albo jakoś zmienili DNA i już nie wróci do ludzkiej postaci...

To by było najgorsze... Westchnęłam i przechyliłam głowę.
- To teraz ja się na ciebie nie napatrzę w ludzkiej postaci... - powiedziałam lekko zasmucona.
Ucałowałam go w kinol i siadłam obok. Wyjrzałam na zewnątrz, paskudna pogoda.

No przecież odpisałam...?
-----
Pain parsknął i kichnął. Przez przypadek znów użył Roar. Tym razem wywiało cię aż na zewnątrz. Pian przyniósł cię do środka... i znów kichnął. Bawiliście się tak kilka razy, aż w końcu byłaś cała mokra. W końcu chłopak przyniósł trochę drewna i czekaliście, aż wyschnie.