Jak wybuchnąć bogów xd Gra Novy

Kiedy dobiegłaś do leżącego księcia, zauważyłaś, że w miejscu, w które został on kopnięty, powstało głębokie wgniecenie, które niewątpliwie odcinało mu dopływ tlenu. Najwidoczniej właśnie jego brak doprowadził do padnięcia.

Szybko wzięłam śrubokręt z torby i odkręciłam mu ową część zbroi by mógł złapać oddech. Mam nadzieję nie zrobiło mu się od tego nic poważniejszego.... Bardzo się martwiłam o niego... Jejku... I tak oto przynajmniej nowa zbroja  mu to wynagrodzi.

Chłopak jakby wrócił do życia, prawie natychmiast biorąc głęboki oddech. Riven usiadł i przeczesał palcami włosy.
-Ty musiałaś tak kopać?-spytał swoją przeciwniczkę, po czym spojrzał na ciebie.-Dzięki skarbie.
Książe przysunął się do Ciebie i pocałował. Czułaś morderczy wzrok Avrill na plecach.

Uśmiechnęłam się szeroko i zadowolona brałam udział w tym pocałunku, po czym pomogłam wstać chłopakowi. Zerknęłam tylko na Avrill nieco zdziwiona, zachowuje się jakby była zazdrosna... Przysunęłam się tylko do Riva. Wygrał i byłam szczęśliwa z tego faktu.
- Świetnie sie spisałeś, kochanie - powiedziałam do niego.

-Moim zdaniem beznadziejnie, ale jak wolisz.-odpowiedział chłopak śmiejąc się. Księżniczka posłała jeszcze na was to swoje mordercze spojrzenie i odeszła. Riven złapał cię za ręke i pociągnął delikatnie w stronę pomieszczenia, z którego wyszedł.

Pokiwałam lekko głową i trzymałam go zadowolona za rękę, po czym za nim ruszyłam.
- No i mam nadzieję po tym będziemy mieć spokój - mruknęłam tylko.
Zamyśliłam się na moment i rozglądałam wokoło.

Weszliście do małego pomieszczenia, które bez wątpienia było czymś w rodzaju zbrojowni. Była tu nawet zbroja dla olbrzyma, bo sam napierśnik był taki jak połowa ciebie. Chłopak oparł się o ścianę, i kładąc ci ręce na biodrach delikatnie przyciągnął do siebie i pocałował.
-Teraz mnie posłuchasz, nie zbliżaj się do Avrill, pewnie zauważyłaś, że jej sympatia do ciebie jest na minusie. Boje się, że mogłaby chcieć ci coś zrobić, a twoje ciałko jest teraz delikatne.-mówił powoli przesuwając palcem od twojego policzka do szyi i spowrotem.-Trzymaj się od niej z daleka, zrobisz to dla mnie?

Pokiwałam głową.
- Tak, widzę, zdaje się mnie praktycznie nienawidzić, chodzi tu o ciebie? - spytałam się Riva.
Uśmiechnęłam się lekko jak tak przesuwał palcem i go objęłam wokół szyi. Uśmiechnęłam się lekko i go znowu pocałowałam.
- Będę jej unikać jak śmierci - zadecydowałam.

-Jak w tym pierwszym życiu, co popełniłaś samobójstwo?-spytał, ironicznie przekrzywiając głowe.-Powiedzmy, że bardzo jej sie podobam, a Aki wprost marzy, żebym był jego zięciem. Takie tam dawne sprawy.
Chłopak objął cię mocniej i pocałował. Ale coś z nim było nie tak, był... ciepły.

- Właśnie teraz strzegę się śmierci strasznie - powiedziałam do niego.
Gdy poczułam od niego ciepło to się zdziwiłam i spojrzałam na niego.
- Hm, pierwszy raz jesteś ciepły - zauważyłam, przyglądając się mu uważnie.

-Zdarza mi się. Zaraz naprawimy.-powiedział i nagle jego ciało przebiegł delikatny dreszcz, a ty w momencie poczułaś, że marzniesz, ale kiedy cie ponownie pocałował, całe zimno jakby przeszło do niego.
-Idziemy na widownie? Troche minie, zanim będzie moja kolej. Chyba, że masz ochotę, na coś innego.

Trochę się wzdrygnęłam na poczatku a po chwili się zaśmiałam.
- A co proponujesz? - spytałam się Riva tylko i ucałowałam go w ten zimny polik.
Bardzo dobrze czułam się przy nim i cieszyło mnie, że mam chwilę sam na sam z nim i tylko oby nam ktoś nie wchodził.

-Na co tylko masz ochotę królowo.-znowu cie pocałował, patrząc na ciebie swoimi lodowatymi oczami. Całe pomieszczenie się mocno ochłodziło, aż na niektórych zbrojach pojawił sie lekki szron, ale tobie było ciepło.

Udałam ogromne zamyślenie.
- Na ciebie - powiedziałam krótko i go pocałowałam, wsuwając mu lekko język do ust.
Chyba już przywykłam do tego jego chłodu. Uśmiechnęłam się i cały czas zachwycona się do niego tuliłam, chcąc jak najwięcej po korzystać.

Całowaliście się przez dłuższy czas. Po jakiejś długiej chwili do pomieszczenia wszedł Axel, klnąc jak opętany.
-Pierdolone zbroje, pierdoleni magowie, pierdolony turniej...
Kiedy spojrzał na was ucichł i powolnym krokiem zaczął oglądać zbroje.

To mnie trochę zaskoczyło.
- Co się stało? - spytałam się krótko, tuląc się teraz do Riva
Korzystałam sobie z jego towarzystwa ile wlezie. Chyba nigdzie nie będzie ani trochę spokoju...

-Ten jebany mag spalił mi zbroje.-powiedział pokazując wam swój napierśnik, z wypaloną na wylot dziurą wielkości jego głowy.-Będe musiał to naprawić. Ale najpierw go zabije.
Powiedział to bez przekonania, ale czuć było grozę. Nagle poczułaś na brzuchu pod bluzką lodowate wręcz ręce Rivena.
-On to zawsze miał takie problemy?-spytał całując cię w szyję.

- Mogę po turnieju naprawić - powiedziałam. - Znam się na kowalstwie - dodałam.
Jak poczułam jego dłonie na swoim brzuchu to zachichotałam z tego wszystkiego i tez go całowałam ddając Axlowi do zrozumienia, że chcemy być sami.

Axel westchnął i nadal knąc wziął jakąś zbroje i wyszedł z pomieszczenia. Za drzwiami ciągle było słychać uderzenia i wybuchy. Riven po jakimś czasie przerwał pocałunek.
-Zaraz będzie moja kolej.-powiedział głaskając cie po policzku.

Pokiwałam głową i ucałowałam chłopaka.
- Okey rozumiem - uśmeichnęłam się.
jeszcze się w niego wtuliłam, po czym puściłam chłopaka i pozwoliłam mu iść, a sama powędrowałam na trybuny.

Na trybunach siedziała już Avrill, zaraz koło swojego ojca. Ty usiadłaś po drugiej stronie na lewo od królobójcy. Na arenie walczyło siedem nieznanych ci osób i Axel. Chłopak był zwinny jak kot i wręcz z prędkością światła, unikał przed atakami swojego przeciwnika, który uzbrojony w dwa kastety z półmetrowymi ostrzami, atakował prawie że bez przerwy. Po kilkusekundowym pokazie zwinnosci, Axel złapał przeciwnika za ręke, przyciągnął go do siebie i skręcił mu kark. Ku twojemu zdziwieniu Aki i Avrill zaczęli klaskać.

Przełknęłam ślinę i popatrzyłam się na to. Już mi się ten turniej niezbyt podoba... Przypomniałam sobie jakim odczuciem jest śmierć. Ja w ogóle nie reagowałąm, tylko zamknęłam się na chwilę w sobie. Jak zabija się kogoś w trakcie walki, bitwy, wojny to niestety trzeba by obronić swoje racje, ale tu? Brrr

Axel w momencie rozprawił się z resztą i stał na arenie czekając na zwycięzce drugiej grupy. Po chwili, dumnym krokiem na arene wszedł Riven. Jego biała, nowa zbroja błyszczała w słońcu. Zapowiadał się gorący pojedynek. Oboje ukłonili się i czekali na pozwolenie Akiego. Ten machnął ręką i uśmiechnął się. Natychmiast rozpoczęła się walka. Axel niczym taran wpadł na Rivena i mocnym ciosem posłał go na ściane, na której pojawiła się sieć pęknięć. Riven zdenerwowany odbił się od ściany i zaczął zasypywać go ciosami. Oboje walczyli dzielnie, lecz Axel nagle znudził się uczciwą walką. W jednym momencie zniknął, a w drugim już stał za Rivenem, przystawiając mu miecz do karku.
-Sory, ale lubie wygrywać.-powiedział chłopak, a jego fioletowe oczy rozjaśnił refleks miecza.
-Wygrywa Axel!-wykrzyknął sędzia. Riven nieco zawiedziony podał ręke przeciwnikowi i wolnym krokiem ruszył do zbrojowni.

Obserwowałam wszystko z niesamowitymi emocjami,a  gdy Riv przegrał trochę się zasmuciłam, ale i tak byłam zadowolona. Prawie wygrał. Pobiegłam zaraz po tym do zbrojowni.
- Byłeś świetny, wiesz możesz poczuć się jakbyś wygrał bo on zagrał nieczysto - powiedziałam tylko do chłopaka, podeszłam do niego i go utuliłam.

Chłopak klęczał w rogu i magicznie naprawiał swoją zbroję. Widać niezbyt go przejęła przegrana, albo przynajmniej takie sprawiał pozory. Widząc ciebie, przestał na chwilę, wstał i przytulił się do ciebie.
-Tak mało brakło.-powiedział i pocałował cię.