Śmierć jest doświadczeniem uczącym... Niestety rzadko się ją przeżywa.

Christine Damsel jak zwykle siedziała na kanałach Floty Kolonialnej. Od czasu do czasu sprawdzała status Battlestarów, wielkich, kilkukilometrowych statków- fortec, latających wzdłuż Linii Pokoju, która wyznaczała granice terytorium 12 Kolonii oraz Cylonów- robotów, z którymi wojna zakończyła się już dobre 40 lat temu. Dotąd nic nich od nie usłyszeliśmy. A przynajmniej tak mówią na kanale. W pokoju rozległ się charakterystyczny, delikatny dzwonek informujący o tym, że w skrzynce w przedpokoju czeka paczka. Dziwne, nie zamawiałaś niczego nowego do swojego komputera, a mini-reaktor tylium nie wymagał naprawy.

Westchnęłam i po chwili wyszłam by zobaczyć co to za paczka. Przynajmniej nic szczególnego w pracy się nie działo. Mogę dalej żyć spokojnie i nic nawet nie wspominać z tego, jak kiedyś byłam wybierającą opiekunów. Nie ważne... Wyszłam na korytarz i wzięłam paczkę. Weszłam do pomieszczenia roboczego i ją rozpakowałam
- Ciekawe co to - mruknęłam.

Paczka otworzyła się z niewielkim oporem. Po jej otworzeniu widzisz jakiś dziwny mechanizm, a zaraz potem... Nic.
-------------------
Budzisz się. Jesteś naga. Leżysz w jakimś dziwnym, metalowym pojemniku wypełnionym półprzezroczystą, lepką mazią. Wystaje ponad nią tylko twoja głowa. Obok leżą jakieś ubrania, zapewne pozostawione dla ciebie. Widzisz, że obok leżą inne zbiorniki.

Rozejrzałam się jeszcze niezbyt przytomna.
- Gdzie ja jestem? - spytałam się przyćmiona.
Po chwili się wygramoliłam z tego pojemnika i wzięłam cokolwiek, czym mogę się wytrzeć, po czym się ubrałam. Nie mam zielonego pojęcia, gdzie jestem, ale nic nie robiąc raczej niczego się nie dowiem.

Pod spodem ubrań rzeczywiście leżał jakiś ręcznik. Założyłaś na siebie jakąś luźną wariację na temat munduru oficerskiego Floty. Nie masz zielonego pojęcia, co mogła tu robić. Pokój ma spokojnie ponad 100m szerokości, drugi wymiar ciężko ocenić, bo nie widzisz jednego z końców pomieszczenia. Cały wypełniony jest podobnymi zbiornikami. Ten przed tobą i z twojej lewej jest pusty, z prawej leży jakiś mężczyzna, a za tobą... leżysz ty. Widzisz przed sobą ciężkie, metalowe drzwi.

Obejrzałam się trochę zdruzgotana. Po chwili spróbowałam otworzyć te drzwi. Dziwnie się czuję, muszę się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi! Zerknęłam na mężczyznę, nie podchodzę nawet teraz, bardziej interesuje mnie wyjście. Muszę się jak najwięcej dowiedzieć!
- Co tu się dzieje, jak to możliwe, po co tu jestem...? - mówiłam sobie cicho.

Idąc do wyjścia widzisz, że im bliżej nich jesteś, tym więcej zbiorników jest opróżnionych. Gdy zbliżasz do drzwi, rozsuwają się. Widzisz po części przeszklony pokój. Przez okno widzisz planetę, na pierwszy rzut oka nie jesteś pewna, która, na pewno jednak jest to jedna z Kolonii. Przy ścianach stoją smukłe, humanoidalne roboty, na których głowie, jeśli tak można to nazwać, widać podążające z jednej na drugą czerwone światło. Na środku widzisz coś w rodzaju stołu. Jest w nim wgłębienie, w którym płynie woda. Stoi tam pochylone 10 osób. Wszyscy patrzą się w stół i mają w nim zanurzone ręce. Jednego z nich poznajesz- to on leżał w tamtym pokoju.

Pokręciłam głową widząc to wszystko, co tutaj było.
- O co tu chodzi? Gdzie jesteśmy? - spytałam się ludzi tutaj.
Podeszłam bliżej, by zobaczyć po co trzymają tam ręce. Coraz bardziej się bałam zajścia. Zostałam wplątana w coś, w czym bym nawet pewnie nie chciała się znaleźć. Ale co ja zrobię, panikując? No właśnie nic, więc póki co muszę zachować resztki trzeźwego umysłu.

Nikt nie odpowiada. Nawet się nie ruszyli. Dalej stali pochyleni nad stołem. Po chwili przypominasz sobie, że ta kolonia, to Aquarius. No tak, tyle mórz, powinnaś była zgadnąć to od razu. Widzisz, że na wodzie są wyświetlane, jakieś drobne, czerwone cyferki.

Woda, woda, woda.... Blee...
- Chyba od was nic się nie dowiem - stwierdziłam.
Poszłam i stanęłam zaraz przy nich, a po chwili spróbowałam zrobić to samo co oni. Przyjrzałam się tym cyferkom.

Gdy twoje ręce stykają się z wodą naraz słyszysz głosy.
-Witaj, Osiem.
-W końcu umarłaś, dzięki Bogu możemy już zacząć!
-Sześć, wszystko w pozycji?
-Tak, Jeden.
-Osiem, pamiętasz nas jeszcze?
-Oby nie było jak ostatnio.
-Przynajmniej odzyskaliśmy ostatniego uśpionego.

- Nie mam zielonego pojęcia co tu się dzieje, jak to ostatnio? Ja tu już kiedyś byłam? Po co? Dlaczegommówicie do siebie numerami? - zadawałam pierdylion pytań na raz. - I... Jak to... Umarłam? - na końcu najgorsze pytanie.
Teraz to dopiero się bałam.

-Cholera, znowu nic nie pamięta.
-Czyli jednak nie naprawiliśmy do końca.
-Sześć, weź ją gdzieś i wytłumacz jej to, my dokończymy omawiać szczegóły.
-Czemu ja? Ostatnio też to robiłam!
-To teraz powinno ci pójść lepiej.
-Hmpf. Dobra.
Widzisz, jak od stołu wstaje wysoka, jasnowłosa kobieta w czerwonej sukni. Gestem każe ci pójść za jedne z drzwi. Sama też tam wchodzi.

To było coraz dziwniejsze. Po chwili odchodze od stołu, mówiąc do usłyszenia , bo raczej znowu się tutaj niedługo znajdę. Ruszyłam do pomieszczenia wskazanego przez tą kobietę.
- O co w tym wszystkim chodzi? Po co tu jestem? Powinnam być w pracy, sprawdzać kursy! - powiedziałam do kobiety.

-Znowu to samo. Będziemy musieli dalej pogrzebać w przewodach. Jesteś tu po to, aby dokonać tego, co miało się stać 40 lat temu. Chcesz gdzieś potem odpocząć, pozbierać myśli?

- Ale co miało się stać 40 lat temu? - przekrzywiłam głowę. - Ta, byłoby dobrze... - mruknęłam .
Zaczęłam chodzić po pomieszczeniu, niezbyt mogąc to wszystko przetrawić.
- Ugrh, nic, absolutnie nic nie pamiętam - mówiłam.

Spojrzała się na ciebie z lekkim uśmiechem.
-Pamiętasz jaką masz pracę, a nawet nie kojarzysz okoliczności powstania Federacji Kolonii? Nie mówi ci nic termin Wielka Wojna z Cylonami?

- Z historii to słaba jestem, ale to akurat z lekcji pamiętam - powiedziałam do kobiety. - Maszyny się zbuntowały a potem nagle cały bunt coś trafiło i nagle rozejm - opowiedziałam w skrócie co pamiętałam.
To wszystko było coraz dziwniejsze...

-Hah, twój model nigdy nie miał najlepszej pamięci. 40 lat temu Cyloni stwierdzili, że są ponad wykonywaniem brudnej roboty dla ludzi , zbuntowały się, a po krwawej wojnie została złożona broń. Dotąd nie było z nimi kontaktu.

- Mój model? Właśnie, dlaczego mówicie do siebie numeram ? Kim w takim razie jestem? Tyle to ja też wiem, ale jaki jest związek mają walki sprzed 40 lat z tym co ma być teraz? I po co wam jestem? - moje pytania się powtarzają, ale mam już mętlik w głowie.
Przysiadłam gdzieś i czekałam na odpowiedzi.
- Cokolwiek by to było to zrobię i mam spokój? - spytałam na koniec jeszcze.

-Jesteś modelem numer 8 najnowszej generacji Cylonów.
W tym momencie cię wryło. Przecież Cyloni nie wyglądają jak ludzie! Są z metalu, błyszczą i mają czerwone plamki na głowach, które jeżdżą w jedną i w drugą! Przecież nie raz, nie dwa przycięłaś sobie palec papierem i leciała ci krew! Przecież roboty nie krwawią...prawda?
-Można tak powiedzieć. Ciężko tu mówić o jakimś spokoju, ale tak, mniej więcej.

- Ale z jakiej paki jestem Cylonem?! - podskoczyłam. - Przecież jestem człowiekiem, nie robotem! - powiedziałam trochę już przerażona.
Splotłam palce, które mi bardzo drżały z tego wszystkiego. To niemożliwe.... Absolutnie niemożliwe... Jestem człowiekiem, jestem Christine Damsel!

-Nie, nie jesteś robotem. Tak, jesteś Cylonem. To ciało jest tylko nośnikiem twojej jaźni i de facto można by je nazwać robotem, lecz tobie bliżej do... sztucznej inteligencji. Nie jesteś już Christine Damsel. Na dobrą sprawę, nigdy nią nie byłaś. Twoje wspomnienia zostały podstawione. Zawsze byłaś, jesteś i będziesz ósemką.

- aaa... Aha... - powiedziałam cicho w końcu.
Spusciam głowę.
- To wszystko co dotąd było... Ehh... Niemożliwe, ale jakimś sposobem prawdziwe - mruknęłam.
Potarłam dłonią o policzek i miałam kryzys tożsamości.

-Ależ to jest bardzo możliwe. Masz jeszcze jakieś pytania? Jeśli nie, to kwatery mieszkalne są po drugiej stronie mostku.