Śmierć jest doświadczeniem uczącym... Niestety rzadko się ją przeżywa.

-Chwilowo wiele więcej nie będziesz potrzebowała.
-Wrócimy do twoich pytań po zakończeniu bombardowania.
-Skok za minutę!

- Eeee dobra.... Tylko nie wiem zbytnio po co bombardowac - stwierdziłam.
Spróbowałam jakoś zobaczyć jak oni to wszystko kontrolują. To mi się przyda.

-Po to, żeby skończyć z ludzkością.
-Skaczemy za pół minuty!
-Pierwsze basestary już skaczą!

- Dalej nie ogarniam - powiedziałam tylko.
Tak więc znowu obleję, pięknie. Dalej obserwuję.

-Skaczemy!
Znowu czujesz, jak jesteś nienaturalnie wyciągana w przestrzeni. Po chwili uczucie znika.
-Za 15 minut spuszczamy bomby!
-Skok udany, statek nienaruszony.
-Mamy meldunki od wszystkich basestarów!

I ja na nie zerknęłam.
- Chyba wszystko w porządku... To napadamy, wykorzystujemy hasła i niszczymy bezbronne jednostki? - spytałam.
Dalej się dopytuje.

-Tak.
-Jesteśmy w systemach! Za 5 minut dezaktywujemy tarcze antyrakietowe!

A ja dalej nic nie potrafię. Jak oni to robią. Ogólnie bardziej się zagłębiam w to wszystko i dosłownie i w przenośni.
- Trochę to wszystko jest... Okrutne i zdradzieckie - stwierdziłam. - Ej i co nam to da sensownego? A i nie rozumiem jak wy to dalej kontrolujecie, ja nic nie mogę - ględziłam.

-Będziesz potrzebowała chwili, żeby dostroić się hybrydy.
-Taka jest kolej rzeczy. Wszystko to już się wydarzyło...
-... i zdarzy się po raz kolejny.

Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam trochę rozmyślać. Nim bym cokolwiek była w stanie zrobić to będę na to potrzebowała czasu by działać. A ponoć nic nie zdarza się dwa razy, chociaż ja przeszłam przez to samo już kilkadziesiąt razy... Gościu w mundurze musi mieć niezłego nerwa.

-Za minutę wyłączamy tarczę.
-Bomby są w gotowości.

Już raczej nic nie zdziałam, tak więc muszę się poddać. W następnej rundzie coś sprawdzę. Nie wiem czy to mi pomoże, ale co tam... Jakby mi się udało to bym spróbowała to zatrzymać...

-Tarcza wyłączona.
-Spuszczamy bomby.

Nagle wszystko robi się nieco... Niebieskawe. Widzisz, że przed tobą stoi ten sam gość w mundurze, zerkający na jakąś kartkę.
-----------
Christine Damsel jak zwykle siedziała na kanałach Floty Kolonialnej. Od czasu do czasu sprawdzała status Battlestarów, wielkich, kilkukilometrowych statków- fortec, latających wzdłuż Linii Pokoju, która wyznaczała granice terytorium 12 Kolonii oraz Cylonów- robotów, z którymi wojna zakończyła się już dobre 40 lat temu. Dotąd nic nich od nie usłyszeliśmy. A przynajmniej tak mówią na kanale. W pokoju rozległ się charakterystyczny, delikatny dzwonek informujący o tym, że w skrzynce w przedpokoju czeka paczka. Dziwne, nie zamawiałaś niczego nowego do swojego komputera, a mini-reaktor tylium nie wymagał naprawy.

Wywaliłam paczkę, bo się zaciekawiłam.
- Co to za kartka, na którą pan patrzył? - spytałam po tym jak dupnęła we mnie bomba.
Jak otrzymałam odpowiedz to otwieram kolejną paczkę i zarazna mmiejscu sprawdzam pozostałe ciała tutaj. Może jest jakieś połączenie jednak...

Nie odpowiedział.
-----------
Budzisz się. Jesteś naga. Leżysz w jakimś dziwnym, metalowym pojemniku wypełnionym półprzezroczystą, lepką mazią. Wystaje ponad nią tylko twoja głowa. Obok leżą jakieś ubrania, zapewne pozostawione dla ciebie. Widzisz, że obok leżą inne zbiorniki.

Ciała, jak ciała. Ludzkie, mężczyźni i kobiety. Wszystkich ich już widziałaś przy stole z wodą.

Chciałam sprawdzić czy jest jakieś połączenie nadal. Przecież budziłam się w kapsułach, dusili mnie... Może tędy droga. Tego nie wiem. Muszę sprawdzić.

No, może. Ciężko tak bez niczego sprawdzić. Są te ciała w tej mazi... I tyle możesz powiedzieć.

Zaczęłam dokładnie zwiedzać tą sale i wszystko przeglądać. Musi tutaj coś być... Cokolwiek, tylko nie mam pojęcia co... Rozmyślałam o tym wszystkim. A może pójdę i ich ogłuszę.

Sala ciągnie się chyba w nieskończoność. Widzisz tylko rzędy delikatnie oświetlonych ciał w tej mazi.

Nie wiem czy to mi się przyda, ale idę dalej tą salą i się rozgladam. Może w końcu coś znajdę. Jestem do niczego...

W pewnym momencie widzisz w poprzek ścianę. Jest to taka sama, jak z tamtej strony. Na samym środku widać metalowe drzwi.

Po chwili przeszłam przez te drzwi by zobaczyć co jest za nimi .
- Msm dość tego wszystkiego... - stwierdziłam w końcu.
Próbuję przeróżnych rzeczy i dalej nic.

Widzisz krótki, przeszklony korytarz, ma może 10 metrów. Wokół siebie widzisz gwiazdy, kosmos... Widzisz całe mnóstwo różnych, większych lub mniejszych statków. Nie są to statki Kolonialne. Z drugiej strony znajduje się taka sama ściana.

Rozgladam się wokoło i idę dalej. Całkiem fajne są te widoczki... Lubię patrzećna gwiazdy . Szkod , że moje wspomnienia są podstawione. Wszystko jest podstawione... Ja nie mam pojęcia czym jestem...