Śmierć jest doświadczeniem uczącym... Niestety rzadko się ją przeżywa.

- Tak, czym się będę zajmować? - spytałam.
Wstałem i trochę zdruzgotana spojrzałam na drzwi. Będę chciała pójść zaraz się przespać, uspokoić.

-Dostarczysz informacji i dolecisz z nami do Ziemi, gdzie będziemy mogli normalnie żyć- Ziemia... Legendarna, trzynasta kolonia. Nigdy jej nie odnaleziono. Czyżby to, co zostało zapisane w Świętych Zwojach miało okazać się prawdą?

- Ziemia... Planeta, gdzie wszystko się zaczęło! - powiedziałam podekscytowana.
To było już coś lepszego...
- Idę odpocząć.... - powiedziałam w końcu.
Poszłam do swojego pokoju i się rozejrzałam.

-Nie do końca. To planeta, gdzie udało się 13 plemię. Pomyliło ci się z Kobolem.
Gdy przechodziłaś przez mostek widziałaś, że reszta dalej siedzi pochylona nad stołem. W korytarzu naprzeciw widzisz ponumerowane pokoje od 1 do 12. Wchodzisz do ósemki. Po lewej widzisz zwykłe łóżko, takie jak we Flocie. Na środku stoi oktagonalny stolik z butelką ambrozji i szklanką.

No tak, zawsze coś pokręcę... Napilam się odrobinę napoju, nie chcęppóki co pic nie wiadomo ile.
- Może jutro będzie lepiej - powiedziałam.
Położyłam się na łóżku i próbowałam zasnąć. Nawet się nie przebierałam.

Budzi cię dziwne uczucie. Coś jakby twoje ciało zostało nagle rozciągnięte, a teraz ktoś próbował je przywrócić do dawnej długości. Statkiem lekko zatrzęsło.

- Co się stało?! - krzyknęłam.
Podskoczyłam i się obejrzałam czy wszystko jest na swoim miejscu, po czym wyjrzałam ostatnio przez drzwi by zobaczyć co inne numeracje porabiają.

Cała dziesiątka stoi pochylona nad stołem. Jak zwykle nie zwracają na ciebie uwagi. Na szczęście ambrozja się nie stłukła.

Po chwili wahania podeszłam do reszty i się tak jakby "podłączyłam", czy jakkolwiek inaczej można to nnazwać.
- Cześć... - przywitałam się niezbyt pewnie.
Teraz trochę dłużej pobede tutaj niż ostatnio...

-Witaj z powrotem, Osiem.
-Mam nadzieję, że już się orientujesz?
-Orbitujemy teraz na Capricą.
-Reszta Basestarów melduje już obecność na pozycjach.
-Za 3 minuty rozpoczynamy bombardowanie.

- Odrobinę... Bombardowanie? - zdziwiłam się.
Skupiałam się na całej sprawie. Po co bombardowac? Kogo? Muszę chyba po prostu się przyzwyczaić. Nie mogłam jednak zrozumieć jak to, co było kiedyś, mogło być tylko jakąś podróbką... Czymś co nie było prawdą o mnie...

-Szóstka ci jeszcze nie powiedziała?
-Przecież ci mówiłam!
-Już, spokojnie.
-Za chwilę na Koloniach pojawią się pierwsze grzyby atomowe.
-Całe szczęście zapewniłaś nam kody dostępu.
-Mogliśmy spokojnie zdezaktywować systemy obronne.

Trochę mnie zdruzgotało.
- Zaraz, macie na myśli te kody, których ja używałam w swojej pracy?!
Teraz dopiero się robi... Przecież my atakujemy... Nie no, znowu się wpakowałam... Ludzie, przecież ja... Znowu kryzys tożsamości.

-Tak, tak te kody.
-Jak myślisz, po co miałaś je zdobyć?
-Nikogo nie interesowały kursy Battlestarów.
-Potrzebowaliśmy tylko wejścia do CNP.
-Dobra, bombardowanie za jedną minutę.

- Ale ja nic z tego nie pamiętam co miałam zrobić, co miałam za polecenie... Nie chciałam nikomu szkodzić... - mówiłam ciągle.
Zostałam chyba po prostu wykorzystana. Nie rozumiem, absolutnie... Odłączyłam się i odeszłam od tego stołu roztrzęsiona.

Patrzysz za okno. Stoisz tak przez jakiś czas. Chwilę potem słyszysz stłumione szumy. Po chwili widzisz jak tysiące bomb kieruje się w stronę jednej z Kolonii. Widzisz radioaktywne chmury powoli wyrastające na jej powierzchni. Widzisz jak statki z początku próbują uciekać, lecz zaraz potem zostają zdezaktywowane. Myśliwce szybko sobie radzą z bezbronnymi pojazdami. A ty tam stoisz i patrzysz na zagładę miliardów.

I to wszystko przeze mnie... Dlaczego akurat ja...? Nie mogę patrzeć, muszę to jakoś zatrzymać, tylko jak? Nie mam pojęcia...
- Dlaczego... dlaczego...
To nie jest nawet walka, to jest rzeź... Okrutna... Ci ludzie, tylu niewinnych, tacy bezbronni... Nie... Muszę coś z tym zrobić, to nie może być tak! Jestem jednym z nich, nie z tych potworów!

Nagle wszystko robi się nieco... Niebieskawe. Widzisz, że przed tobą stoi jakiś koleś w mundurze Floty, którego wcześniej tu nie było.
-Nawet jak na pierwszy raz, poszło ci beznadziejnie. Jednakże nie mamy innego wyjścia, więc będziesz musiała spróbować jeszcze raz.
Na twoich oczach rakiety się cofają, a chmury się pomniejszają. Chwilę potem...
-----------
Christine Damsel jak zwykle siedziała na kanałach Floty Kolonialnej. Od czasu do czasu sprawdzała status Battlestarów, wielkich, kilkukilometrowych statków- fortec, latających wzdłuż Linii Pokoju, która wyznaczała granice terytorium 12 Kolonii oraz Cylonów- robotów, z którymi wojna zakończyła się już dobre 40 lat temu. Dotąd nic nich od nie usłyszeliśmy. A przynajmniej tak mówią na kanale. W pokoju rozległ się charakterystyczny, delikatny dzwonek informujący o tym, że w skrzynce w przedpokoju czeka paczka. Dziwne, nie zamawiałaś niczego nowego do swojego komputera, a mini-reaktor tylium nie wymagał naprawy.

To było dziwne. Pokręciłam głową. Znowu nie rozumiem... Ehh... Podchodzę i biorę paczkę do ręki, tym razem jej nie otwieram tylko wywalam ją do śmieci.
- Walić to - mruknęłam tylko.

Słyszysz, jak zsuwa się z gracją przez rurę, która odprowadzała odpady do śmietnika. Jak więc masz zamiar uratować Kolonie? A może przysnęłaś tylko?

A może właśnie to jest droga do ratunku? Ale ogólnie... Często zdarza mi się przysnąć w pracy, więc teraz tym mniej niesamowity wydał mi się ten najprawdopodobniejszy sen. Ja sztuczną inteligencją... Śmiech na sali... Pracowałam dalej z ogólnym nowym zapałem.

Jakby ci to powiedzieć... Bomba trafiła prosto w twój dom. Nie zdążyłaś nawet niczego poczuć. Ten sam koleś stoi z tobą z nieco błagalnym wzrokiem.
-Chyba jesteś jakąś masochistką, skoro tak bardzo lubisz umierać.
----------
Christine Damsel jak zwykle siedziała na kanałach Floty Kolonialnej. Od czasu do czasu sprawdzała status Battlestarów, wielkich, kilkukilometrowych statków- fortec, latających wzdłuż Linii Pokoju, która wyznaczała granice terytorium 12 Kolonii oraz Cylonów- robotów, z którymi wojna zakończyła się już dobre 40 lat temu. Dotąd nic nich od nie usłyszeliśmy. A przynajmniej tak mówią na kanale. W pokoju rozległ się charakterystyczny, delikatny dzwonek informujący o tym, że w skrzynce w przedpokoju czeka paczka. Dziwne, nie zamawiałaś niczego nowego do swojego komputera, a mini-reaktor tylium nie wymagał naprawy.

- Walcie się - to były moje słowa.
W końcu wzięłam wkurzona tą paczkę, otworzyłam i wcisnęłam ten cholerny guzik. Niech się dzieje, ja nie mam zbytnio ochoty się w tym długo męczyć. Mam postarać się by nie doszło do ataku... No nieźle, tylko jak, chyba wszystko zacznę tak jak wcześniej aż do rozmowy z panią 6...

Paczka otworzyła się z niewielkim oporem. Po jej otworzeniu widzisz jakiś dziwny mechanizm, a zaraz potem... Nic.
-------------------
Budzisz się. Jesteś naga. Leżysz w jakimś dziwnym, metalowym pojemniku wypełnionym półprzezroczystą, lepką mazią. Wystaje ponad nią tylko twoja głowa. Obok leżą jakieś ubrania, zapewne pozostawione dla ciebie. Widzisz, że obok leżą inne zbiorniki.

Po chwili wstaję i idę do ubrań. Wycieram się... Po tym ubieram. Ogądam wszystko wokół, po czym wędruję do drzwi. Wszystko wygląda na to, że dzieje się tak samo... Podeszłam do stołu, by znowu pogadać z tamtymi.