zUy blacisek i kompanija - Remik

Tak więc oto dziś jest to dziś! Dziś, w którym wyruszysz w końcu w podróż... Obudziłeś się rano, a przez okno już wpadały ostre promienie słońca, które nie pozwalały Ci się skupić na dalszym śnie... Kolejną rzeczą, która nie dawała Ci usnąć była chęć wyruszenia, a po chwili napatoczyła się jeszcze jedna... Smakowity zapach z kuchni, nie wiedziałeś co to, ale na pewno coś słodkiego i dobrego, co pewnie zapewni Ci dobry nastrój na cały dzień...

Pierwsze co pomyślałem po przebudzeniu się to uświadomienie sobie, że mogę patrzeć na, wciąż śpiącą, przepiękną Alex. Jej olśniewający widok w ostrych promieniach słonecznych był istną poezją dla moich oczu. Nawet słodki i kuszący zapach śniadania nie byłby w stanie oderwać mnie od podziwianie jej cudownej urody. Jednak w głowie zaświtała mi myśl, przecież dzisiaj ruszamy w podróż, trzeba zrobić im niespodziankę, a na pewno zostanę nagrodzony jej boskim uśmiechem. Delikatnie i cichutko wstałem, złapałem za wcześniej przygotowane ubrania i poszedłem do łazienki w taki sposób, aby nie obudzić przyjaciół. Włożyłem na siebie ciuchy, po czym udałem się do kuchni, skąd dobiegał urzekający aromat. Rzuciłem okiem na to miejsce, aby dokładnie zbadać co takiego jest przyczyną tegoż zapachu. W końcu chciałem podać śniadanie do łóżka moim przyjaciołom, a nie mogłem im podać byle czego.

To Kubę naszło na gotowanie.
- Heja - przywitał się. - Zgłodniałem z rana jak cholera to zabrałem się za robienie śniadania... Dla was też coś jest - wskazał na naleśniki, jakie teraz przygotowywał.
Ogólnie nieźle. Macie pokój i obok niego kuchnię, z której możecie bez kłopotu korzystać. Dziewczyna póki co spała jak kamień i wyglądała wtedy uroczo.
- Ogólnie kiedy w końcu się zbierzesz w sobie? - spytał w pewnej chwili chłopak a jego spojrzenie wyraźnie mówiło, że ma na myśli Alex.

Mmm, uwielbiam naleśniki. Na ich widok dosłownie cieknie mi ślinka. Zaskoczyło mnie, że Kuba potrafi gotować, tyle lat przyjaźni, a każdy może się o sobie dowiedzieć czegoś nowego.
-Dzięki stary, chętnie wrzucę coś na ząb przed podróżą.- Powiedziałem do przyjaciela, po czym złapałem za talerz.- Nie obrazisz się, jak jej to zaniosę?- Dodałem
Popatrzyłem na niego znacząco i po chwili milczenia dotarło do mnie, że pewnie nie odpuści.
-Wszystko w swoim czasie, stary, czas pokaże co się stanie.
Wiedziałem, że udzielenie innej odpowiedzi nie da mi spokoju. Jednak wiem, że muszę się spieszyć, bo Alex może się w każdej chwili obudzić, a wtedy nici z niespodzianki, poza tym, nie chcę, aby śniadanie wystygło. Nie mając czasu na dalsze tłumaczenia wróciłem do pokoju i przygotowałem miejsca do jedzenia dla Alex i siebie. postanowiłem ją obudzić. Przysunąłem się twarzą to jej twarzy, swoimi ustami niemalże dotykałem jej polika. Dotarł do mnie jej cudowny zapach i tak się rozmarzyłem, że niemal zapomniałem o swoim celu.
-Alex, wstajemy, śniadanie gotowe.- Delikatnie wyszeptałem jej do ucha, po czym odsunąłem się, aby przywitać ją serdecznym uśmiechem.

- No spoko - powiedział chłopak.
Dziewczyna jak spała to wyglądała bardzo niewinnie i uroczo. Aż mógłbyś się na nią patrzeć godzinami, jednak czas w końcu obudzić ten istny cud. Po chwili po tej całej akcji Alex otworzyła swoje zaspane oczy i spojrzała na Ciebie na wpół przytomna.
- Cześć... dziękuję... - powiedziała, po czym ziewnęła, prezentując swoje białe ząbki. - Rety sorka... Jak ci się spało? - spytała, siadając.
Po chwili siadła przy swoich naleśnikach i się przeciągnęła. Ciągle była nie do końca wybudzona. Widząc jak się do niej szczerzysz ta też się lekko uśmiechnęła, chociaż chyba myślała, że dostałeś jakiegoś dziwnego paraliżu. W szparze od drzwi zobaczyłeś ciekawskie spojrzenie Kuby. Naleśniki przyjemnie pachniały, do tego mieliście do nich marmolady. Alex po chwili zabrała się za jedzenie, też wyglądało na to, że apetyt jej dopisuje.

-Mi spało się bardzo dobrze. A Tobie?- zapytałem
Zauważając Kubę po prostu usiadłem koło Alex i zacząłem jeść z nią chowając jakiekolwiek emocje głęboko pod skórą. Uśmiech zniknął z mojej twarzy pomimo radości z widoku przyjaciółki. Natychmiast stałem się poważny i szybko zjadłem śniadanie, aby konkretnie przejść do rzeczy.
-Wyłaź Kuba, bo powoli nadchodzi czas, żeby ruszyć w drogę. Chyba się ze mną zgadzacie, prawda?- powiedziałem chłodno, po czym dodałem- Mam nadzieję, że wy też jesteście gotowi na przygodę, tak jak ja, bo nie zamierzam tracić ani chwili.
Po tych zdecydowanych słowach złapałem za plecak, przypiąłem pokeballe do paska, a ten szczególny, z moim starterem złapałem w rękę. Momentalnie stanąłem w progu czekając na reakcji przyjaciół. Liczyłem na to, że w końcu wyjdziemy z domu i ruszymy w drogę.

Kuba tylko się zaśmiał i po chwili zaczął zbierać swoje rzeczy.
- Ja w pełni gotowa... No może zaraz jak się przebiorę - powiedziała, patrząc na swoją piżamę.
Jeszcze dojadła naleśniki, podziękowała, po czym zgarnęła swoje ubrania i pobiegła do łazienki by się przebrać i ogarnąć z rana... Innymi słowy macie pół godziny czekania na nią. Kuba pakował swoje rzeczy i poskładał naczynia. Ogólnie całkiem całkiem mu wyszło to śniadanie. Po tym zaniósł talerze do kuchni by je umyć. W podróży nie ma, że coś zrobi się później... Nieraz trzeba na już by nie tracić potem drogi. Byłeś w pełni gotowy i już trochę znudzony, kiedy w końcu Alex wypadła z łazienki i wszystko spakowała. Teraz to już możecie ruszać.
- Ku przygodzie! - powiedziała radośnie dziewczyna.

-Cudownie, ruszajmy- Powiedziałem z lekką oznaką radości po czym ruszyłem żwawym tempem, w kierunku wyjścia, aby jak najszybciej znaleźć się na dworze.
Kiedy tylko dotarłem do drzwi, krzyknąłem na cały dom-Żegnajcie, do zobaczenia, kiedy zostanę mistrzem!
Po tych słowach przekręciłem klamkę i wyszedłem. Natychmiast uwolniłem z pokeballa Riolu, aby przeskanować go pokedexem i uzyskać szczegółowe informacje o nim. Po chwili wziąłem towarzysza na ramię i pogłaskałem po główce.
-Witaj, jestem Remik, a to Alex i Kuba. Będziemy razem podróżować, cieszy Cię to?- powiedziałem z uśmiechem do pokemona, po czym dokładnie rozejrzałem się po okolicy w poszukiwaniu dzikich pokemonów.
Droga do pierwszej sali nie może być daleka, a do tego czasu muszę powiększyć ilość posiadanych pokemonów, oraz wytrenować je tak mocno, jak tylko się da. Walka o złapanie pierwszego stworka musi mi w tym pomóc.

Gatunek: Riolu
Płeć: Samica

Typ: Walka
Poziom: 5
Charakter: Bardzo radosna i przyjacielska. Zawsze stara się być jak najbliżej swojego trenera. by móc mu pomóc w każdej chwili. Uwielbia walczyć i trenować. Chce ona zostać kiedyś silną Lucario, która pokona każdego.
Ataki: Fopresight, Quick Attack, Endure,
Ability: Prankster

- Rii! - Riolu zamachała łapkami zadowolona.
Póki co w otoczeniu żadnych stworków. Wszyscy ruszyli w drogę. Świeciło słońce, wiał lekki wietrzyk, który zapewniał wam przyjemną podróż i nie było dzięki temu zaduchu. Raz na jakiś czas po niebie przemknęła mała chmurka. Jednak pokemonów póki co ani śladu. Do lidera dotrzecie jutro przed południem, więc musisz się śpieszyć. W pewnej chwili usłyszałeś ćwierkanie. Dobiegało ono z pobliskiego starego dębu. Samotne drzewsko stoi tu od kiedy pamiętasz i jeszcze nic go nie zdążyło zwalić, kiedy to wiele innych młodszych drzew kładło się przy większych wiatrach... Alex postanowiła szukać szczęścia w pobliskich krzakach, ale póki co znalazła tylko butelkę po piwie, a Kuba po prostu stał i się rozglądał.

o tak! Pomyślałem sobie, że nie ma nic przyjemniejszego niż taki piękny dzień i podróż ze swoimi najlepszymi przyjaciółmi. Ćwierkanie! To mój ulubiony dźwięk. Momentalnie ruszyły w kierunku drzewa, aby dokładnie je przeszukać. Wiedziałem, że tak piękne odgłosy wydają tylko poke-ptaki, których byłem ogromnym fanem. Z zapałem postawiłem Riolu na ziemi, aby była gotowa do szybkiego ataku. Zadowolony, że mam tak spaniałą drużynę chciałem szybko ją przetestować i nauczyć się czegoś w praktyce.
-Riolu, przykucnij. Bądź gotowa do użycia Quick Attack w ptaka, który wyleci z drzewa. Skoncentruj się i traf celnie, po czym uważaj na jego kontrę.- powiedziałem cichutko do pokemona, a sam podszedłem do drzewa, któremu najpierw dobrze się przyjrzałem, po czym kopnąłem w pień drzewa, aby wypłoszyć stworzenie do walki.

Musiałeś kopnąć dwa razy by do ptaszka w końcu dotarło, że coś jest na rzeczy. Starly wystrzelił z dziupli w drzewie wręcz z świstem.

Twoja Riolu momentalnie zareagowała i uderzyła Starly Quick Attack, które strąciło dzikiego pokemona z przestworzy i ten znalazł się na ziemi, ale po chwili się podniósł i nastroszył piórka, pokazując chęć do walki.
- Staaa - zaćwierkał, po czym ruszył także z Quick Attack na Twojego pokemona i go trafił.
Po chwili usłyszałeś pisk. To była Alex, której pająk wpakował się na głowę. Widziałeś tylko, że to jakiś żółty... Kuba do niej podbiegł i próbował zdjąć jej robaka z głowy, ale ten chyba dość mocno się do niej przyczepił.

Starly 95
Riolu 95

Nieciekawie- myślę. Alex potrzebuje pomocy, a ja koniecznie muszę złapać tego Starly! To przecież mój ulubiony poke-ptak.
-Alex, walcz z nim, użyj Cyndaquil'a. Riolu, pokaż jaki jesteś szybki, strąć tego pająka z głowy Alex Quick Attack'iem, a potem użyj Kuby jako wyskoczni, aby wybić się jak najwyżej potrafisz. Tylko spokojnie, powietrze to jego domena, dlatego nie możesz dać się zaskoczyć. Użyj pędu opadania, aby wykonać jeszcze szybszy i silniejszy Quick Attack, którym trafisz bezpośrednio. Potem sprowadź walkę do ziemi. Bądź cały czas w ruchu, mała. Biegaj dookoła niego, raz po raz przeskocz nad Starlym'm, aby go zdezorientować, po czym używaj Quick Attack.
Wykrzyczałem strategię.

Riolu udało się strącić pajączka z głowy Alex, chociaż jej włosy nie wyglądały teraz najlepiej. W końcu Riolu się wybiła z jej głowy i uderzyła z całej siły swoim Quick Attackiem w Starly'ego, który jednak zaraz po tym oddał mu Tackle. Oba pokemony stanęły naprzeciwko siebie i groźnie na siebie spojrzały. Obydwa chciały wygrać choćby nie wiadomo jak... W końcu Twoje pokemonica zdecydowała się zaatakować Quick Attackiem, którego ptaszek nie zdążył uniknąć, ale też szybko skontrował tym samym.
Alex walczyła przy użyciu swojego Cyndaquila z jak się okazało... Joltikiem. Wyjątkowo słodki stworek jak na robala, a Kuba póki co wszystko obserwował, rozglądając się w poszukiwaniu szczęścia.

Riolu 65
Starly 60

-Brawo mała! Dokładnie oto mi chodziło.-Pochwaliłem stworka, po czym bez namysłu odparłem-Teraz użyj Foresight
W końcu nie wiadomo, czy przeciwnik nie zwiększył swojej celności przed walką. Po co ryzykować, skoro mogę go osłabić.
-Nie ma wyjścia Riolu, musimy atakować. Wbiegnij na drzewo i zaczaj się w koronie, a gdy Twój przeciwnik ruszy za Tobą zaskocz go zbiegając w dół i używając Quick Attacku! Jednak uważaj, widać, żę to szybki i silny pokemon. Gdyby Cię zaatakował przeskocz nad nim, a potem od tyłu użyj Quick Attack! Bądź szybka.- Wydałem rozkaz informując moją Riolu o swojej strategi. Cieszyłem się z jej sukcesów, a także z tego, że Alex uwolniła się z uścisku pająka. Nie tracąc czasu przeskanowałem Starly dexem, aby dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

Gatunek: Starly
Płeć: Samiec

Typ:
Poziom: 6
Charakter: Bardzo waleczny i zawzięty pokemon, który nigdy nie unika walki, a nawet szuka sobie przeciwnika. Nie podaje się aż do utraty resztek swych sił. Drażliwy i głośny, lecz jest z niego świetny wojownik.
Ataki: Tackle, Growl, Quick Attack,
Ability: Keen Eye

Teraz Twoja Riolu mogła dać niezły popis swojej siły i szybkości wspomaganej Twoimi strategiami. Starly też jednak się nie poddawał i im mniej miał sił to tym zawzięciej atakował Twojego stworka. Wymiana ciosów trwała długo, aż oba pokemony stanęły naprzeciwko siebie już dość poważnie zmęczone ale za to z chęcią skończenia w końcu tej walki. Tylko które skończy którego?
Alex też szło nawet nieźle z pajaczkiem, ogólnie chyba wasze treningi dają niezłe efekty.

Riolu 20
Starly 10

-Teraz użyj Endure! Potem pobiegnij w jego stronę i zrób ślizg, aby przejechać pomiędzy nogami rywala, podetnij go rękami, kiedy będziesz leciała. Kiedy już się przewróci użyj Quick Attack, aby go wykończyć. Włóż w to całą siłę, aby nie mógł skontrować!- Powiedziałem niezwykle entuzjastycznie. Jestem dumny z Riolu, chociaż wiem, że to jeszcze nie koniec i wszystko może się zdarzyć, dlatego nie mogę się dekoncentrować. Bacznie obserwuję poczynania poke-ptaka, aby być gotowym na dalsze działanie.

To już było za dużo dla poke-ptaszka, który padł z plaskiem o ziemię.
- Staa... - mruknął jeszcze nim kompletnie stracił przytomność z wyczerpania.
Twoja Riolu podskoczyła ucieszona i podeszła do Ciebie zadowolona z efektów jej walki. Twoja pierwsza walka i udało Ci się wygrać... to dobrze rokuje o wszystkim... Alex niedługo po Tobie także skończyła batalię z Joltikiem, którego natychmiast złapała do pokeballa, a Kuba siedział naprzeciwko Ekansa... On wpatrywał się w pokemona a pokemon w niego... Bitwa na spojrzenia?

Bardzo szybko rzucam pokeballem w Starly niezwykle uradowany, że udało mi się wygrać. Nie okazuję tego jednak, ale po prostu głaszczę Riolu z zadowoleniem.
-Brawo mała, jesteś świetna.- mówię, po czym sadzam ją sobie na ramieniu w oczekiwaniu na wynik mojej próby złapania pierwszego pokemona. Jestem również bardzo uradowany, że Alex złapała pokemona. Zastanawiało mnie jednak zachowanie Kuby, który nadal nie użył rozumu, aby wybrać Turtwiga i potrenować z nim. Ciekawe czy mój mały pupil zyskał jakieś doświadczenie w tym pojedynku.

Riolu 0,8 do lv tak ogólnie
_______

- Rii - ucieszyła się Twoja pokemonica.
Po chwili kiwania się pokeballa usłyszałeś ten charakterystyczny i zbawienny dla Twoich uszu dźwięk: DING. Starly jest Twój. Alex podeszła do Ciebie uradowana i pokazała pokeballa, w którym trzyma swojego nowego podopiecznego, a Kuba i Ekans wyglądali na takich co obydwoje są już u kresu swojej ocznej wytrzymałości...
- Co za wariat... Nie dziwię się, że ma takie nazwisko... - powiedziała dziewczyna w końcu, nie mogąc się nadziwić.

-Cały Kuba, ale cieszę się, że nam się udało.- powiedziałem do Alex.-Riolu, odpocznij, byłaś świetna.-dodałem zawracając poka do ballki.
Radość z dwóch pokemonów, które spoczywają przy moim pasie jest ogromna, ale jej nie okazuję. Zastanawia mnie rozwój sytuacji z Kubą, bo nie chcę wtrącać się w jego walkę, tym bardziej, że moje pokemony są teraz zmęczone i potrzebują odpoczynku.

Riolu po chwili odpoczywała w balce, a Alex usiadła na trawie i patrzyła na batalię Ekansa z Kubą.
- Jak jemu coś strzeli... - westchnęła.
Jeszcze dobrych kilka minut to wszystko trwało, aż Ekans... Po prostu padł już nie zdolny do niczego a Kuba rzucił w owego stwora pokeballem i go zlapal.
- Świetnie, każdy teraz coś ma - ucieszyła się Alex.

-To dobrze. Teraz wszyscy jesteśmy silniejsi. Całkiem nieźle się zaczyna ta nasza podróż.- powiedziałem spokojnie.
Bardzo zastanawiało mnie jakim cudem Kubie udało się doprowadzić Ekansa do takiego stanu, kompletnie nie było to dla mnie zrozumiałe. Byłem też podekscytowany, że Starly zasiliła moją drużynę. Moja droga do zostania mistrzem właśnie się zaczyna, a ja dobrze wiem jak nią podążać. Chociaż jestem jeszcze niedoświadczony to mam w sobie wystarczająco dużo zapału, aby pokonać każdą przeszkodę. Wiem, że pierwszy gym jest już naprawdę blisko i będę musiał się naprawdę postarać, aby zdobyć pierwszą odznakę, aby pokonać pierwszego lidera. To będzie ogromny sprawdzian siły dla mnie i moich pokemonów, dlatego muszę zacząć się do niego przygotowywać nie tylko poprzez walki z dzikimi pokemonami, ale też poprzez trening. Na razie moje pokemony muszą odpocząć, ale na pewno jeszcze dzisiaj odbędziemy pierwszy trening.
-Macie jakieś pomysły co dalej? Do pierwszego przystanku został jeden dzień drogi, a ja nie mam jeszcze za dużego doświadczenia. Co robimy? W ogóle, wiecie przez jakie tereny, łaki, lasy, parki czy stawiki będziemy musieli przejść?- zapytałem, bo nie byłem pewny co dalej.

Kuba mimo wszystko był zmordowany po tym, ale masz dziwne wrażenie, że jeszcze nieraz cie zaskoczy swoimi poczynaniami. Alex wstała i wzięła swój plecak.
- O ile mi wiadomo to niedługo dojdziemy do dość sporego i długiego jeziora... Przez jego środek jest poprowadzony ogromny most, przejście go zajmuje cztery godziny - poinformowała cie Alex.
No to ciekawej rzeczy się dowiedziałeś.
- A i jeśli byśmy chcieli potrenować to przed mostem jest dojo, gdzie można się zmierzyć z członkami tamtejszego klubu - dodała, wyjmując jakąś gazetkę i czytając ci ją, a po chwili pokazała ci zdjęcie budynku. Dość skromny ale i tak duży.
- No to mamy kolejny cel i dobrze bo muszę dać w końcu zawalczyć mojemu Zdzichowi - wyszczerzył się Kuba.

-Jezioro? Świetnie, koniecznie będziemy musieli rozejrzeć się tam za wodnymi pokemonami. Koniecznie potrzebuję takiego do mojej drużyny.-Powiedziałem całkiem entuzjastycznie.
To dojo również mnie przekonało. Walka, jak i wodne pokemony są mi teraz potrzebne, zwłaszcza przed zmierzeniem się z Brock'iem. Muszę go pokonać. Ta wiadomość dodała mi sił, więc od razu chciałem wyruszyć dalej i to jak najszybszym krokiem, jednak widok zmęczonego Kuby i myśl o jego niezmęczonym Zdzichu ostudziła moje ambicje. Spokojnie i powoli ruszyłem do przodu.
-Chodźcie, musimy ruszać, to kawał drogi.-Dodałem spokojnie licząc na to, że przyjaciele pójdą równo ze mną.
Moje plany są takie ambitne, chyba trochę z nimi przesadzam, ale wszystko jest możliwe przy odpowiednim treningu i poświęceniu. Dlatego to dojo spadło mi jak z nieba. Trening czyni mistrza, dlatego delikatnie przyspieszam, aby znaleźć się tam nieco szybciej.

W końcu wszyscy ruszyliście dalej i po pól godziny drogi zobaczyliście dość duży budynek a za nim ogromny most. Kostrukcja była cała czerwona i światło mocno odbijało się od niego, co wywołało nawet niezły efekt .
- Czas na walki! - Kuba na nowo dostał powera.
Alex tylko lekko się zaśmiała i też przyśpieszyła kroku. Niedaleko zobaczyłeś do tego ukryty pomiędzy drzewami ... Budynek pokecenter! Będziecie mogli leczyć swoje pokemony po walkach, więc niezbyt będziecie musieli się przejmować ich zmęczeniem.