Nowa Nova, czyli historia Nadii Dynamo

Jak postanowiłaś tak też zrobiłaś. Niestety, za każdym razem, kiedy próbowałaś wrzucić zamek od spodni on po prostu odbijał się od śmigła i wracał do Twoich rąk. Spodnie zaczęły Ci spadać, na szczęście trzymał je guzik, który tam został. Szybko wykorzystałaś resztę bluzki, aby zrobić sobie pasek, w końcu dużo szybciej się pracuje, kiedy czujemy się dobrze. W tym momencie wpadł Ci do głowy pomysł. Przecież można zrobić to samo co poprzednio, zablokować śrubę kawałkiem materiału, a zamek przytrzymać tuż przy śrubie, aby go wessało. Tym razem udało się idealnie. Tylko co teraz? Przeszłaś tułowiem przez pierwsze śmigło i przez drugie, ale nogi muszą jeszcze przejść. Jak tylko teraz je uruchomić bezpiecznie, żeby nie pozostawić pacjentów bez dostępu powietrza? Szybko przerzuciłaś nogi na drugą stronę i wyciągnęłaś kawałek koszulki, uruchomiłaś jeden wiatrak, został jeszcze drugi. Przeszłaś pomyślnie i już zaczęłaś wchodzić w zakręt, kiedy wydobyłaś zamek od spodni spod śruby. Teraz nie widziałaś już żądnych wiatraków, natomiast czekał Cię jeszcze zakręt w prawo. Udało Ci się go pokonać bez większych problemów. Ostatnią przeszkodą był fakt, że musiałaś jakoś zejść pionowo w dół, jakieś dwa metry, aby nie narobić hałasu, po czym wykopać ostatni wentylator z obudowy, aby dostać się do pokoju Paula, a na koniec jeszcze włożyć go z powrotem. Cel czeka.

Wpafłam na pomysł, by o jedną ścianę mocno opierać się plecami a na drugą napierać stopami i tak się zsunąć. W sumie dobry sposób by cicho zejść a rękami sobie pomagałam.
- Teraz wiem jak się czuje chomik w tunelu - mruknęłam.
Ogólnie to mi naprawdę dobrze szło, chociaż ciekawe vo tam zastanę. Mam nadzieję Paul tam będzie, tyle trudów... I mam nadzieje nikt mnie nie złapie. Spróbowałam jakoś suwakiem odkręcić śrubki.

Zejść udało Ci się naprawdę bezszelestnie, jednak odkręcanie śrubek suwakiem nie było już takie proste, jakby się mogło wydawać. Zajęło Ci to trochę czas, ale na pewno warto. Przecież już niedługo spotkasz chłopaka, którego darzysz uczuciem i to nie byle jakim uczuciem. Po kilkunastu minutach udało się odkręcić ostatnią śrubkę. Delikatnie odchyliłaś całą obudowę wentylatora... i ujrzałaś Paula! Leżał w łóżku, był podłączony do respiratora, głowę miał zawiniętą bandażem, tak samo jak lewą rękę i prawą nogę. Był nieprzytomny, choć urządzenia pomiarowe pokazywały, że jest stabilny i jego życiu nie zagraża niebezpieczeństwo. Obok niego leżał jego kolega, w bardzo podobnym stanie. Zaskoczył Cię jednak widok Johna, który siedział przy łóżku obiektu Twoich uczuć. Na razie pozostałaś niezauważona, ale jeżeli chciałaś porozmawiać z John'em, lub zobaczyć Paul'a z bliższej odległości musiałaś się ujawnić.

Nie wiedziałam co zrobić. John na łóżku Paula? Zaraz... Obydwoje czarni ... Nie może być! To oni są rodziną!? Wszystko było w sumie logiczne. W końcu się zsunęłam bardziej, przytrzymałam rękoma brzegi by mieć jak najmniej do podłogi i zeskoczyłam. Bałam się bo pamiętam jak John ostatnio był na mnie zły, ale cóż.
- Emm... Dzień dobry? - lekko z głupia tak zaczęłam bo nie wiedziałam co powiedzieć. - Od razu przepraszam za wszystko, martwiłam się o Paula ostatnio go poznałam i on miał iść na misję, skojarzyłam z tym co się działo i dosłownie nie mogłam, musiałam się tu dostać by sprawdzić czy jest... - zaczęłam mu nawijać jak najęta.

John zupełnie nie przejął się Twoją obecnością.
-No proszę, moje treningi jednak nie poszły na marne. Teraz będzie Ci łatwiej w systemie.-Powiedział obojętnie nie odrywając wzroku od łóżka.
Twoje domysły chyba się sprawdził, wygląda na to, że oni faktycznie są rodziną. Ciekawe tylko jak bliską. John nie był na Ciebie zły, poza tym, doskonale wiedział, że się znacie, przecież widział was w klubie, kiedy była impreza.
-Widzisz, przychodzę tutaj do niego i siedzę przez cały czas, a on nie chce się obudzić. Wydaje mi się, że to moja wina... gdybym nie odpowiedział na wezwanie Twojego ojca, przecież nikomu by się nic nie stało.-Dorzucił nauczyciel zimno, z wyrzutem sumienia w głosie.

Pokiwałam głową na jego słowa.
- Rozumiem, ehh... To nie pana wina. Przecież nikt się nie spodziewał, że to się tak stanie - spróbowałam go jakoś pocieszyć. - Udało mi się dotrzeć w skokach na najwyższy budynek - dodałam.
Pogładziłam Paula po zdrowej ręce i łza pociekła mi po policzku.
- Masz mi się obudzić bo inaczej nie recze za siebie - mruknęłam do chłopaka.
Cóż tyle dobrze, że mogę tu siedzieć.

-Fajnie, że potrenowałaś, będzie Ci łatwiej, ale następnym razem korzystaj z drzwi, jesteś na liście.-Powiedział John neutralnie.
Chłopak niestety nie zareagował na Twój dotyk, jak i na Twoje słowa, nie miał jak. Za to Twój nauczyciel sprawiał wrażenie, jakby słyszał te słowa już wiele razy i do niego nie docierały. Nikt Cię stąd nie wyganiał, właściwie oprócz Johna, nikt nawet nie zauważył Twojej obecności. Dobrze, że nie będziesz musiała wracać tą samą drogą, bo przecież te wentylatory i zakręty na pewno dałyby o sobie znać.

- A to nie wiedziałam - powiedziałam do niego.
Westchnęłam i patrzyłam się na Paula. Mam nadzieję się szybko wybudzi.. Oby się w ogóle wybudził . Najchętniej to bym tu siedziała cały czas.
- Mam takie pytanie... Dlaczego rodzice odradzali mi się z nim spotyka ? Jeśli oczywiście mogę wiedzieć ... - powiedziałam niezbyt pewnie.
Cóż może w końcu się dowiem lub znowu będę w tej niepewności. Nic mnie raczej jednak nieodciągnie od cchłopaka... NIC!

-Rodzice Ci odradzali? Ale mam czy tata? To ma znaczenie, uwierz mi.-Zapytał lekko zdezorientowany John, jakby się czegoś wystraszył.
Na Twoje szczęście stan chłopaka był stabilny, więc nie musiałaś się martwić o jego zdrowie, powinien się wybudzić w przeciągu kilku dni, jednak istnieje prawdopodobieństwo, że niczego nie będzie pamiętał. Przy takim urazie wszystko jest możliwe, a jak powiedział Ci na początku treningów John, ciało nie może żyć bez umysłu, a to dzieje się po podłączeniu dzieje się Twojemu umysłowi. Nie można o tym zapominać. To pewnie dlatego nigdzie nie widać krwi, bo przecież obrażenia są zadawane tam i automatycznie przenoszą się na ciało, a nie są z tego świata.
-Ciekawi mnie co się tam teraz dzieje, kiedy ich nakryli...-Dodał smętnie John

- Obydwoje - powiedziałam.
Miałam nadzieję, że Paul będzie pamiętać.
- Mógł stracić wspomnienia? - spytałam się niezbyt pewnie.
Westchnęłam i siedziałam tu jeszcze. Spojrzałam smętnie na Johna.
- Pewnie nic dobrego, może jeszcze zawzięciej nas szukają - powiedziałam.
Chcę go jakoś pocieszyć, więc jedyne co mi przyszło na myśl to przytulenie.
- Mi pomaga - powiedziałam na swoją obronę.

-Co? Obydwoje? Mówisz poważnie?-Zdziwiony zapytał niemalże krzycząc.-Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyście zostali przyjaciółmi, nie wiem o co może im chodzić.-Po tych słowach wyraźnie odetchnął i otarł zimny pot z czoła, jakby to był dla niego wysiłek.-Owszem, mógł, ale nigdy nic nie wiadomo, po takim solidnym urazie i tak cud, że jeszcze żyją.-Dodał neutralnie.
Kiedy go przytuliłaś, najpierw był zaskoczony, ale po chwili przytulił Cię do siebie jak zwykle robił to ojciec. W sumie to było całkiem miłe, widocznie mu to pomogło, bo uspokoił się na chwilę. W stanie chłopaka nic się nie zmieniało.
-Dlaczego chciałabyś tu siedzieć cały czas?-Zapytał John.

Zdziwiła mnie jego reakcja na moje słowa i uśmiechnęłam się lekko.
- No czyli panu też pomaga - powiedziałam jakby to było wyjątkowo zaskakujące stwierdzenie, co miało być żartem.
Po chwili znowu siedziałam i patrzyłam się na Paula.
- Bo cóż... Między mną a Paulem... Zaczęło się więcej niż przyjaźń - powiedziałam do Johna
Nie wiem jak zareaguje ale mogę spodziewać się dosłownie wszystkiego. Spojrzałam na chłopaka marząc by się obudził.

-Więcej niż przyjaźń powiadasz? Niedobrze... jedyne co mogę Ci powiedzieć, to prosić Cię, żeby się to zmieniło na przyjaźń. Dla waszego dobra.-Powiedział John "gimnastykując" się jak tylko mógł, żeby jakoś wybrnąć z tej sytuacji.
Wyraźnie było widać, że ani jemu, ani Twoim rodzicom ten temat nie pasuje. Ciekawe czemu, może to sprawa jego reputacji, o której jeszcze nic nie wiesz, bo nie znasz nikogo oprócz niego. A może po prostu boją się, że to będzie przeszkoda w walce z systemem? Jak na razie tego nie wiesz i nie zanosiło się, żeby nauczyciel zdradził Ci prawdę. Tak samo jak nie zanosiło się na to, że Paul ma się obudzić w tej chwili. W jego karcie wyczytałaś, że lekarze dają mu około tygodnia do przebudzenia się, do tego czasu musisz zająć się czymś innym, żeby nie zwariować, tak samo jak John.

Spojrzałam na Johna.
- Skoro nie wiadomo o co chodzi to nie mam powodów by się z nim tylko przyjaźnić - powiedziałam, chodząc trochę po pomieszczeniu (już chwile temu puscilam Johna).
Cóż chciałam dać jasno do zrozumienia, że jestem uparta zwłaszcza w uczuciach.
- To będzie mnie pan dalej trenować? Jakieś zajęcie czasu nim sięobudzi - zaproponowałam mężczyźnie.

-Tak, będę Cie trenować, ale dzisiaj już odpuścimy, zaczniemy jutro... w południe.-Powiedział John.-Ale uwierz mi, lepiej będzie, jeżeli zostaniecie przyjaciółmi.-Dodał smutno.
Nie ma innej opcji, on wie więcej niż może Ci powiedzieć i to z całą pewnością nie jest błaha sprawa. Twój nauczyciel wyglądał bardzo poważnie i tak samo brzmiał. Ale teraz skupiał się jeszcze na Paul'u, trochę mnie na jego przyjacielu, który leżał tuż obok. Nagle coś zaczęło się dziać, chłopak, któremu oboje poświęcaliście mniej uwagi poruszał palcem ręki.

- Dużo wytrzymam - powiedziałam tylko do Johna.
Po chwili moje spojrzenie spoczęło na drugim chłopaku.
- Budzi się? - zdziwiłam się i podeszłam do niego
No to ciekawie. Podeszłam bliżej i zaczęłam obserwować. Może jak się obudzi to coś nam powie? I cóż, trzeba będzie się nim zająć. Byłam bardzo zaniepokojona zachowaniem Johna odnośnie tego co czułam do Paula. Chcę z nim być i to bardzo. Aż mi po policzkach pociekły kolejne łzy.

Wygląda na to, że chłopak faktycznie zaczął się budzić. Po chwili zaczął coś mruczeń, ale żadne z was nie wiedziało co. Na Twoje nieszczęście z Paul'em nic się nie działo. A przecież byli w podobnym stanie. Dlaczego Paul się nie budzi? Trochę Cię to zmartwiło, ale po chwili przypomniało Ci się, że przecież ma na to cały tydzień. John zawołał lekarzy,a oni zaczęli się zajmować chłopakiem, podali mu jakiś zastrzyk, a on po chwili obudził się całkowicie. Na początku sprawiał wrażenie, jakby nie do końca wiedział co się dzieje, ale za chwilę rozejrzał się i zapytał.
-Co się stało z Paul'em? Gdzie reszta ludzi?-Niemalże wykrzyczał żądny wiedzy.
Biedak jeszcze nie wie jak wygląda sytuacja, ale wszystko pamięta, to dobrze wróży.

Obserwowałam jak się budzi. W sumie się cieszyłam, chociaż trochę szkoda, że to nie Paul się budzi.
- Paul jest tutaj, a reszta... - spuściłam głowę i spojrzałam na Johna.
Ja nie powiem takich słów a lepiej nie ukrywać. Usiadłam znowu na łóżku Paula i zerknęłam na niego . Grunt, że jest w dobrym stanie teraz brakuje tylko by się obudził. Nie wiedziałam co powiedzieć przy tym wszystkim. Westchnęłam i wpatrywałam się w podłogę.

Spojrzenie Johna, które rzucił chłopakowi wystarczyło, aby ten zorientował się co zaszło. Wyraźnie bolało go to od środka, ale nie uronił ani jednej łzy, okazał się być bardzo twardym. Twoje zachowanie wcale nie ułatwiało mu pozbierania się.
-Nova...-Powiedział wyczerpanym głosem.-On Cię potrzebuje, nawet nie wiesz jaki jest słaby... ale uważaj, na pewno będzie chciał Ci coś powiedzieć jak się obudzi. On się zmienił, nie wiesz im.-Dodał i zasnął, bo był wciąż zmęczony.
Ciekawe o co mogło mu chodzić, wszystko zaczyna stawać się takie tajemnicze, a nikt nie potrafi Ci wyjaśnić co dokładnie się dzieje. Chyba trzeba będzie pogadać z miejscowymi, bo przecież skoro Paul miał się zmienić, to wcześniej musiał być inny. To może rzucić wiele światła na sprawę. Choć z drugiej strony, jego przyjaciel prosił Cię, żebyś przy nim była...

Pokiwałam tylko głową na słowa jego przyjaciela i spojrzałam na Johna. Nie wiem co o tym myśleć. Zerknęłam na śpiącego chłopaka i rozejrzałam się po pomieszczeniu.
- Przyjdę jeszcze potem... Muszę pochodzić i pomyśleć - powiedziałam w końcu.
Jak mówiłam tak też zrobiłam. Chcę wpierw się dowiedzieć coś o sprawie. Paul chyba nie obudzi się zaraz po tym a chce wiedzieć. Do rodziców póki co nie idę. Jestem na nich trochę zła.

Wyszłaś z sali Paula, po czym udałaś się hall główny. Widziałaś dużo ludzi, którzy krążyli tutaj w jakimś konkretnym celu, który niestety nie był Ci znany. Żeby się czegoś dowiedzieć na pewno nie wystarczy się przejść, trzeba jakoś zdobyć te informacje. Nie powinno być z tym problemu, skoro jest tutaj tak dużo ludzi, chociaż podejrzewam, że to ludzie w Twoim wieku powinni być najbardziej pomocni. Tylko gdzie ich znaleźć? Ta myśl nie dawała Ci spokoju, a czas uciekał, na razie jeszcze nie byłaś goda, chociaż przedzieranie się przez szyb wentylacyjny zabrało Ci sporo energii i poczułaś się lekko zmęczona.

Westchnęłam i się zamyśliłam.
- No i gdzie ja ich znajdę - mruknęłam i zaczęłam się rozglądać.
W końcu spojrzałam na owe piętra by się rozejrzeć bardziej. Martwię się o chłopaka i mam ochotę do niego wracać teraz, ale muszę coś wiedzieć... Wiedzieć co zrobił. To dobrze, że się zmienił, ale jaki był kiedyś? To mnie trochę niepokoi miml wszystko. Albo po prostu dorośli chcą mnie zniechęcić?

Kiedy zaczęłaś rozglądać się po poziomach, do Twoich uszu trafiła głośna klubowa muzyka. To było idealne miejsce, aby znaleźć tam kogoś w swoim wieku i dowiedzieć się czegoś o Paulu. Kiedy wychodziłaś, John jeszcze przy nim siedział, ale było widać, że chce się przygotować do treningu z Tobą, więc będzie musiał się ogarnąć i opuścić członka rodziny już nie długo. Odgłosy imprezy nie były daleko, jakieś trzy, może cztery piętra wyżej. Zauważyłaś, że kilka młodych osób szło przebranych w luźne ubrania w kierunku muzyki. Za pewno idą właśnie tam i podążając za nimi będziesz mogła łatwiej dostać się na miejsce.

Tak! To jest to!
- Czas na wypytki - powiedziałam i ruszyłam za tamtymi.
Na pewno będzie ktoś bardziej poimformowany przy tym wszystkim. Martwi mnie tamta sprawa i mnie gryzie. Cały czas podążałam za młodymi. John niedługo pójdzie od Paula to będę mogła swobodnie u niego posiedzieć. Raczej się nie będę mogła przytulić choć lekko ale wziąć go za rękę...

Po chwili doszłaś do znajomego klubu. Byłaś już tam, z Paul'em, kiedy wszyscy świętowali. Sala wyglądała tak samo, choć teraz było tam znacznie mniej ludzi i wszyscy młodzi. Bar oczywiście był czynny, a Ty poczułaś się spragniona. Przy nim siedziała jakaś para, którą widziałaś pierwszy raz, a także dwóch młodych, dobrze zbudowanych chłopaków, którzy o czymś dyskutowali. Na parkiecie nie tańczyło zbyt dużo ludzi, większość siedziała przy stolika, piła i rozmawiała. Niektórzy po prostu stali oparci o ścianę i rozglądali się po całym lokalu. Dziwna impreza, ale może to przez młodą godzinę, w końcu niedawno minęło południe. Okazja była idealna, całkiem sporo ludzi w Twoim wieku w jednym miejscu, pewnie lepszej okazji nie trafisz, aby dowiedzieć się czegoś o Paul'u.