Nowa Nova, czyli historia Nadii Dynamo

Spojrzałam na te drzwi. Dlaczego moi rodzice tak się zamykają przed wszystkim? Przecież to nie było ich podejście jakie pamiętam... Zwykle właśnie byli otwarci i w ogóle... Ciekawe czy w ogóle mi się uda przejść... chociaż skoro John mi wskazał ten tunel to raczej... Tak więc użyłam czytnika by przejść dalej i przekonać się o wszystkim.
- Chyba nigdy nie byłam tak zestresowana... - mruknęłam sama do siebie i czekałam na efekty moich poczynań.

Na Twoje szczęście czytnik sprawdził to co musiał, coś w środku drzwi zatrzeszczało i powoli zaczęły się otwierać. W końcu Twoim oczom ukazał się znajomy widok, mama i tata. Tym razem nie byli zapracowani, czekali na Ciebie i kiedy tylko Cię ujrzeli podbiegli i przytulili naprawdę mocno. Weszliście, a drzwi się zamknęły. W środku był też John.
-Teraz dowiesz się całej reszty, ale ostrzegam to naprawdę nie jest łatwe.-Powiedział czarnoskóry znajomy.
Ale skąd on się tutaj wziął szybciej od Ciebie? Przecież w tunelu nie było żadnych innych dróg, którymi mógłby dostać się tutaj skrótem, a poza tym miał coś jeszcze do załatwienia. Dziwny człowiek, może w końcu uda Ci się go zrozumieć. We wnętrzu pomieszczenia dostrzegłaś dwie dziwne maszyny z hełmami, jakby do gier video, jednak nikt inny nie wykazywał nimi zainteresowania. Poza tym pokój był dość duży, równie luksusowy jak ten, w którym się obudziłaś, ale jeszcze większy. Były w nim dwa podwójne łóżka, kuchnia, biurko i dość spora biblioteczka z książkami, jak się okazało magicznymi. Podłoga była stalowa, a ściany solidnie wzmocnione, choć elegancko zamaskowano dodatkowe zabezpieczenia. Twoi rodzice musieli być naprawdę ważni, skoro byli tak dobrze pilnowani.

Wtuliłam się w nich mocno i się uśmiechałam szeroko jak mysz do sera a nawet i lepiej.
- Rety nawet nie mapie pojęcia jak się cieszę, że znowu mogę z wami być - powiedziałam uradowana.
Zerknęłam na nich. Niepodobni to mnie teraz, ale cóż zrobić, póki co mam ludzkie ciało, ale i tak mogę łapać tatę za ogon. Ale najpierw chyba lepiej się zająć wyjaśnianiem sprawy... Wzmocnienia były dość spore. Moja rodzinka chyba bardzo stawia teraz na bezpieczeństwo. Sytuacja widać baaardzo poważna.
- Dobrze, skoro tu jestem to właśnie po to, by się wszystkiego dowiedzieć - powiedziałam po chwili.
Ale jakoś ciężko mi było się oderwać od rodziców... W końcu jednak stanęłam obok z ciągle niezłym zacieszem.

W tym momencie rodzice odwrócili się... i zdjęli z siebie przebrania. Okazało się, że oni także mają teraz ludzkie ciało! Szok, o którym opowiadał Ci John nadszedł z jeszcze większym impetem niż się tego spodziewałaś.
-Teraz wszyscy jesteśmy wolni, a to są nasze ciała zastępcze. Dopiero kiedy uda nam się pokonać system będziemy mogli przybrać dawne kształty.-Wyjaśnił smutno ojciec.
-Właśnie, czas przedstawić Ci teraz prawdę o świecie, w którym przyszło nam żyć. Kiedy kosmici pokonali wszystkich, uwięzili ich w takich oto sprzętach-Powiedział czarnoskóry mężczyzna i wskazał palcem na wcześniej zauważone przez Ciebie "automaty do gier video".[/b]-Jednak mi udało się ukryć. Każdy żył w wirtualnej rzeczywistości, jaką Ty znasz jako swoje drugie życie, poza mną. W pojedynkę przeprowadziłem szturm na jedno z najmniejszych więzień i uwolniłem kilkoro ludzi. Niestety skażenie, po użytej broni dosięgnęło i nas, dlatego wszyscy teraz tak wyglądamy. Powoli uwalnialiśmy resztę, aż w końcu udało się nam znaleźć Twoich rodziców i Ciebie. Tylko Ty możesz wejść ze mną do tego wirtualnego życia jeszcze raz, tym razem na naszych zasadach i odpowiednią wiedzą. Musimy tam zniszczyć systemy zabezpieczające, aby w końcu odblokować nasze moce w realnym życiu. Wtedy będziemy mogli zniszczyć kosmitów i odzyskać wolność. A tylko połączenie Twojej, mojej i mocy Twoich rodziców może zniszczyć cały ten misterny plan. [/b]-Dodał John chłodno.
-Tylko pamiętaj, że naszymi wrogami są kosmici, podczas wojny oba obozy się połączyły, aby wspólnie stawić czoło kosmitom.-Powiedziała mama.
Chyba pora na trening i stawienie czoła prawdziwemu wyzwaniu.

Spojrzałam na moich rodziców w ludzkich postaciach i omal nie padłam z wrażenia.
- O rety... - powiedziałam.
Ale temu wszystkiemu nie było końca. Teraz usłyszałam dokładne wyjaśnienie całej sprawy.
- Innymi słowy wrócimy tam i będziemy zachowywać pozory by w końcu uderzyć w słaby punkt? - spytałam się.
A słowa o złączeniu sił jakoś nawet... No były dobre według mnie.
- Dobra, jestem gotowa na działania! - powiedziałam pewna siebie z charakterystycznym przytupnięciem.
Po tym znowu nie wytrzymałam i wróciłam do tulenia się do moich rodziców. Co jak co, ale jednak jakoś... tęskniłam za nimi.

-Otóż nie. Nie mamy wrócić do życia wirtualnego i uderzyć w słaby punkt. Będziemy tam wchodzić tylko na jakiś krótki czas i w tym czasie walczyć przeciwko systemowi, aby w końcu zniszczyć wszystkie zapory.-Wyjaśnił Ci John
-Ambitna jesteś, ale to nie takie proste.-Dodał tata z uśmiechem.-Wszystkiego trzeba nauczyć się od nowa, teraz, kiedy już jesteś świadoma nawet chodzenie może sprawić Ci tam problem, a co dopiero walka z zawodowymi zabójcami bez używania mocy.-Tata ostudził nieco Twój entuzjazm.
Jednak oboje rodziców mocno Cię przytulało. Oni również bardzo się za Tobą stęsknili. Mama nawet płakała z radości, raz po raz ocierając łzy szczęścia. Ciekawe jak masz się nauczyć tego wszystkiego, skoro nawet chodzenie ma sprawiać Ci trudność. Misja wydaje się bardzo trudna, ale co przecież życie, od którego zależy wszystko. Absolutnie wszystko, czego się teraz nauczysz i co opanujesz pozwoli Ci wyzwolić siebie, rodziców i całą planetę od wrednego systemu i obrzydliwych kosmitów.

- Tatooo ty zawsze musisz zepsuć mi cały podniosły nastrój - zamarudziłam po swojemu.
Reakcja mojej mamy nawet mnie nie dziwiła, mi też zresztą zachciało się płakać ze szczęścia na to wszystko. Ucałowałam obydwoje i jeszcze chwilę się wtulałam, po czym spojrzałam na Johna.
- To kiedy zaczynamy? - spytałam się go.
Chociaż nie zaprzeczę, że po tym wszystkim byłam wyjątkowo zmęczona i dobrze by było jakbym mogła się przespać. Najlepiej tu, przynajmniej przez jakiś czas będę się starała nie opuszczać moich rodziców bez konieczności. Będzie na mnie ciążyła ogromna odpowiedzialność... Mam nadzieję, że podołam swojemu zadaniu.

-Zaczniemy jutro z samego rana. nie bądź taka do przodu, bo to naprawdę będzie ciężka praca.-Powiedział John i spojrzał na zegarek.-Jest godzina 18.27, myślę, że dobrze by było jakbyś się przespała. O 6.00 pobudka, śniadanie i zaczynamy trening.-Dodał
Tata po prostu podniósł Cię z podłogi, przytulił i przeniósł na łóżko.
-Może i jesteś już dorosła, ale dzisiaj śpisz z nami. Za bardzo się za Tobą stęskniliśmy.-Powiedział ojciec.
Mamę to ucieszyło i od razu położyła się koło Ciebie. Nie miała jednak zamiaru jeszcze spać.
-Jak się czujesz córeczko? Jak wspominasz drugie życie? Opowiadaj, co Cię spotkało?-Zapytała mama z uśmiechem na twarzy.
Było widać, że bardzo im Ciebie brakowało. Teraz tata położył się obok was, leżałaś dokładnie pomiędzy nimi. Chcieli Twojego dobra, dlatego tyle wypytywali.

Zaśmiałam się lekko.
- I tak bym się wam sama do łóżka wpakowała - powiedziałam z uśmiechem i rozłożyłam się na plecach na ich łóżku, ale przed tym jeszcze zdjęłam buty i sweter.
Byłam bardzo szczęśliwa z powodu tego wszystkiego. Zaczęłam im po kolei wszystko opowiadać jak to było. Jacy są moi rodzice z tego życia, o moim młodszym bracie, czym się zajmowałam i tak dalej i tak dalej... W końcu ja ich spytałam jak to było z nimi i co ich spotkało w tym wszystkim. Ciągle się tuliłam i przymilałam. Nie sądziłam, że ich w tym życiu spotkam... A to pewnie dla nich też tym większa radość, bo zginęłam a teraz znowu jestem...

Rodzice opowiedzieli Ci o tym, jak to w wirtualnym świecie system osadził ich w ciężkim więzieniu i poddawał torturom, aby nikomu nie przyszło do głowy próbować ich ratować. System skutecznie zablokował ich moc, ale gdyby ktoś inny najechał planetę mogłoby dojść do przypadkowych odłączeń i ktoś mógłby przypadkiem ich wyzwolić, dlatego trzymali ich odizolowanych. Poza tym, system chciał dorwać Ciebie, ale nie mógł, bo rodzice nic nie powiedzieli. W końcu zrobiłaś się bardzo senna, a rodzice to zauważyli. Kazali Ci iść spać i zgasili światło, po czym sami się przyłączyli, wtulili w Ciebie i zasnęli. Szybko udało Ci się przy nich uderzyć w kimono. Śniłaś o poprzednim życiu. Jak to zaatakowałaś wrogi obóz i używałaś swojej mocy, a kiedy już miałaś zginąć obudził Cię John, który wziął się nie wiadomo skąd. Byłaś cała mokra, a zegar wybijał 6.00.
-Czas na Twój trening.-Przywitał Cię John z puszką jakiejś kaszki, którą Ci wręczył.

Ja także się w nich wtuliłam i jeszcze po buziaku na dobranoc i mogłam iść. To było okropne co przeszli... Ja miałam dobrze w stosunku do nich. Jak się obudziłam rano to otrzepałam się z nieprzyjemnego wrażenia po śnie. Śmierć. Brr... dziwne uczucie jak ciało rozrywa się z duszą...
- Mhm... Cześć... - ziewnęłam.
Spojrzałam na tą puszkę. Moje śniadanie? Kaszek to ja się najadłam jak miałam roczek i szczerze dalej się nimi przejadłam, ale teraz byłam tak głodna... Zerknęłam, gdzie są moi rodzice i zabrałam się za śniadanie. Trzeba będzie zabrać się za trening... Nie mogę zawieść innych.

-Nie ma czasu na uprzejmości. Wcinaj. Tak wygląda tutaj śniadanie wszystkich, codziennie.-Powiedział chłodno John i podszedł do dwóch maszyn stojących w pokoju.
Twoi rodzice jeszcze spali, a czarnoskóry znajomy zaczął się rozgrzewać, zrobił kilka przysiadów, pompek, skłonów, brzuszków i już był gotowy. Czekał teraz na Ciebie i na Twoich rodziców.
-Możesz ich obudzić, bez nich nie wejdziemy.-Dodał.
To musi być całkiem skomplikowany system, skoro potrzebujecie kogoś, kto będzie was nadzorował. Zapowiada się ciężki dzień, ale Ty byłaś wyspana i absolutnie nic Cię nie bolało. Nie byłaś jeszcze głodna, ale wiedziałaś, że musisz się najeść, aby mieć siły na trening. Na szczęście nie musiałaś budzić mamy i taty, bo sami ocknęli się ze snu i zabrali się za jedzenie kaszki. Codzienny posiłek, który zawiera wszystkie niezbędne składniki dla dobrego rozwoju ciała i umysłu.

- Rety nie dość, że przez pierwsze 3 lata życia jakieś 83,4% mojej diety stanowiły kaszki to teraz będzie to 100% - stwierdziłam.
Po tym jednak zabrałam się za szybkie zjedzenie tego. Trzeba brać co dają. Jak rodzice się obudzili to się z nimi przywitałam Po chwili wstałam i także zaczęłam małą rozgrzewkę, na szczęście byłam nawet nieźle wysportowana to nie będzie z tym problemu. Teraz było świetnie ale podejrzewałam, że pod wieczór będę padać ze zmęczenia...
- Dobra jestem gotowa - powiedziałam po mojej szybkiej rozgrzewce do Johna.

Twoja rozgrzewka choć krótka, była intensywna. Nawet trochę sie zasapałaś podczas wykonywania jej, a kiedy w końcu byłaś już gotowa Twoi rodzice stali koło tych dziwnych sprzętów.
-To są symulatory, one pozwalają nam wejść do wirtualnej rzeczywistości systemu. Ale nie martw się, Ty dzisiaj do niej nie wejdziesz. To za trudne jak na początek. Wejdziemy do innego programu opartego na identycznych zasadach jak ten systemu. Tam nauczysz się chodzić, skakać, walczyć... wszystko czego będziesz potrzebować.-Powiedział powoli John, po czym stanął w symulatorze i ubrał hełm.
Twoja mama wprowadziła na telewizorku kilka poprawek i już czarnoskóry znajomy znajdował się w środku wirtualnego świata. Nadeszła Twoja kolej, ojciec podał Ci hełm i założył na głowę. Sam wprowadził jakieś parametry do symulatora, załadował płytę i już po chwili znajdowałaś się w środku programu! Leżałaś, nie czułaś prawie żadnych mięśni, właściwie mogłaś tylko ruszać głową. Znajdowałaś się w jakimś zniszczonym budynku, był jednak bardzo duży. W środku nie było żadnych mebli, jakby plac budowy, w którym wybuchła bomba.
-Tutaj musisz nauczyć się stawiać pierwsze kroki. Pamiętaj, tutaj nie jesteś ciałem, tylko umysłem. To nim musisz pracować.-Powiedział John, który był ubrany dokładnie tak samo jak wtedy, kiedy byłaś w kapsule.

Było mi ciężko, nawet nie miałam pojęcia jak mogę oddychać. Umysł równa się wyobraźnia, więc wyobraziłam sobie, że podnoszę rękę do góry. Może o to chodzi. To jak jakieś sterowanie czymś na odległość, trzeba po prostu dać wyraźną komendę co ma zrobić... Łatwo to sobie wyjaśnić, trudniej zrobić. Wtedy, kiedy byłam w kapsule nie byłam świadoma wirtualnej rzeczywistości, teraz jestem... Dlatego nie mogę jakoś dać sobie z tym rady. Próbuję dalej, aż do skutku by w końcu wstać oparta o cokolwiek tutaj.
- Nie sądziłam, że mi to sprawi kiedykolwiek taki problem - powiedziałam do Johna.
Nogi miałam jak z waty. Nie kontrolowałam ich jeszcze dobrze, żeby nie wspomnieć o palcach, którymi zupełnie nie miałam pojęcia jak poruszać. Normalnie nadałabym się w chwili obecnej do jakiejś komedii.

-Nie dasz rady się ruszyć dopóki nie oczyścisz umysłu. Musisz wiedzieć, że to wszystko nie jest prawdziwe. Pamiętaj, że to Ty masz kontrolować program, a nie on Ciebie.-Wyjaśnił Ci John.
Twoje ciało nawet nie drgnęło po wielu wysiłkach, które wkładałaś, a wyobraźnia w niczym Ci nie pomagała. W tym momencie John po prostu rozpędził się, zbiegł po ścianie do góry i zeskoczył z niej robiąc wiele salt w tył. Wylądował idealnie.
-Nie możesz starać się tego zrozumieć, musisz to wiedzieć.-Dodał czarnoskóry mężczyzna.
Od razu było widać, że on wie o co, że wie jak tutaj się poruszać i jest naprawdę dobry. Trafiłaś na dobrego nauczyciela. Skoro on tak potrafi to czemu Ty miałabyś nie dać rady? Wyraźnie czekał, aż wstaniesz i spróbujesz czegokolwiek.

Westchnęłam i spróbowałam jakoś się odprężyć, oczyścić umysł... To jest tylko wirtualny świat, złożony z zer i jedynek... Ja jestem jakby jego użytkownikiem i to ja go kontroluję. Próbowałam wykonać jakieś lekkie ruchy. John był naprawdę dobry, świetnie sobie radził ze wszystkim, jego ruchy były wręcz... niemożliwe? To chyba dobre słowo... Tym większą miałam motywację do wszelkich działań i prób. Próbowałam podejść do sprawy tak jak czarnoskóry mi radził, zdawał mi się to być sposób nawet lepszy niż mój. On przecież lepiej wie na czym to polega.

Na początku udało Ci ruszyć palcami. Potem całymi rękami, a na końcu nogami. Jednak kiedy już próbowałaś wstać i pomyślałaś o tym, że ruchy Johna są niemożliwe natychmiast upadłaś na kolana.
-Co Ty robisz? Nie zaśmiecaj umysłu! Masz mieć wolny i czysty umysł, aby móc dokonać absolutnie wszystkiego, pamiętaj, że to program jest ograniczony, a nie Ty.-Zdenerwował się najbliższy współpracownik Twojego ojca.
Nie ma mu się co dziwić. Jesteś jedyną nadzieją na pokonanie systemu i uwolnienie się z rąk kosmitów. Początki są niezwykle trudne, a jemu chyba zaczynało się nudzić. Bo zrobił fikołka w powietrzu, po czym wylądował na wskazującym palcu prawej ręki i zaczął robić coś w stylu pompek demonstrując swoją siłę fizyczną.
-Widzisz, można wszystko...-Dodał już spokojnie.

Ta nagła niemoc mnie zaskoczyła, ale cóż... Znowu spróbowałam się uspokoić, usunąć to co niepotrzebne z mojej głowy... Po chwili znowu spróbowałam wstać. Jeśli tylko będę chciała to będę mogła zrobić wszystko, czego zapragnę tutaj...
- Mhm, widzę - powiedziałam do niego i kiwnęłam lekko głową.
Zaczęłam ćwiczyć poruszanie sie tutaj, ciągle wpajając sobie, że wszystko tu mogę, że to ja mam kontrolę, że to mnie program ma się słuchać... Początek najtrudniejszy, potem raczej będzie tylko lepiej... Nie chcę nikogo zawieść, zwłaszcza moich rodziców. I tych z ziemi i tych pierwszych... Ziemskich trzeba jeszcze uratować, ale... wszystko przede mną! Trzeba po prostu działać!

-Skup się tylko na tym co konieczne, nie myśl teraz o ziemskich sprawach.-Powiedział John widząc Twoją misterną próbę wstania.
W końcu udało Ci wstać, ale bez oparcia o ramie czarnoskórego mężczyzny, który zdążył już wstać nie udałoby Ci się utrzymać równowagi. Po chwili najbliższy współpracownik Twojego ojca uśmiechnął się dwuznacznie i... odepchnął Cię! Pierwsze co przyszło Ci do głowy to zdrada, myślałaś, że chce Cię skrzywdzić, że pracuje dla systemu i chce Cię tutaj wykończyć, aby uniemożliwić wygraną ludziom. Natychmiast podbiegłaś do niego i zaatakowałaś pięścią, ale ten z łatwością wykonał unik i w mgnieniu oka stanął za Tobą.
-Dopiero teraz widzisz, nie dość, że chodzisz to jeszcze biegasz i... próbujesz bić. Spacerek za Tobą, schody dopiero się zaczną.-Powiedział John z uśmiechem.
W tym momencie zdałaś sobie sprawę, że nie chciał zrobić Ci absolutnie nic złego, ale jedynie nauczyć Cię utrzymania równowagi.

Ja to jestem przesadna... Potrząsnęłam głową by jakoś wrócić do siebie i chyba tak pewnie jak tylko mogłam w tej sytuacji stanęłam przed mężczyzną.
- Ta domyślam się - powiedziałam i odwróciłam się do niego.
On przecież nie mógłby nic nam zrobić. Współpracuje z moim tatą, on dobrze wie komu mógłby zaufać a komu nie...
- Dobra to co teraz? - spytałam się, nadal ćwicząc ruchy.
Jak wiem czego chcę to mi to dobrze wychodzi... Jest lepiej. Coraz lepiej, ale nie mogę spocząć na laurach. Jeszcze mnóstwo pracy przede mną.
- Ile mamy czasu na te całe treningi? - spytałam się.

-Do skutku, ale system nie będzie czekał. Im więcej zrobimy w najkrótszym czasie tym lepiej dla nas. Ciekaw czy zdążymy zanim się zorientują, że to właśnie Ciebie uwolniliśmy...-Powiedział John.
Twoje ćwiczenie ruchów przyniosło efekt, już po chwili nie miałaś żadnych problemów z poruszaniem się, ani nawet z bieganiem. Mogłaś podskakiwać i cieszyć się swobodą ruchów. Doskonale czułaś mięśnie w swoim ciele. Już wiedziałaś co zrobić, żeby płynnie się poruszać.
-Pierwsza lekcja za nami, teraz tylko siła, skoczność, szybkość, sztuki walki, broń i moc. Bułka z masłem... na końcu wybierzesz sobie wygląd.-Powiedział ironicznie John i podszedł do ściany z litego betonu.
Przez chwilę się skoncentrował i z miejsca walnął w nią pięścią! W tym momencie jedna z czterech solidnych ścian po prostu się zawaliła, najpierw zrobiła się w niej dziura, a potem runęła cała.Czarnoskóry przyjaciel nawet nie drgnął. A Ty szybko podbiegłaś, aby to sprawdzić. Ściana była jak najbardziej prawdziwa, a on po prostu ją rozwalił. Jego siła fizyczna była imponująca. To pewnie już trening siły, o którym mówił.

Pokiwałam głową zadowolona z efektów.
- Dobrze, rozumiem... - powiedziałam. - Oby jak najpóźniej, więcej zdążymy zrobić - powiedziałam do mężczyzny. - Dużo tego wszystkiego. Ale jak trzeba to trzeba, nie mogę się doczekać jak znowu wszystko będzie dobrze - stwierdziłam.
Zszokował mnie tym.
- Rety, ludzkie ciało a... No zresztą... Dobra, cwiczmy dalej - powiedziałam po chwili i starałam się go jakoś naśladować.

Kiedy spróbowałaś go naśladować, uderzyłaś w ścianę i... omal nie złamałaś sobie ręki. Twoja dłoń była cała czerwona, a z knykcie leciała Ci krew, była nawet lekko spuchnięta. Łzy napłynęły Ci do oczu, ale nie płakałaś. Chciałaś pokazać nauczycielowi, że jesteś twarda. John tylko zaśmiał się i powiedział:
-Czysty umysł, musisz pamiętać, że to Ty o wszystkim decydujesz, a nie program. Pamiętaj, że to wszystko jest sztuczne, a Ty prawdziwa. To Ty musisz ustalać zasady, a nie program.-Powiedział spokojnie, już bez emocji.-Skup się, poczuj siłę swojego umysłu i wyzwól ją, pamiętaj, że ta ściana tak naprawdę nie istnieje.-Dodał.
Cóż, on podszedł do ściany, w którą Ty uderzyłaś i zniszczył ją jednym uderzeniem, tak jak poprzednio. Nie używał do tego żadnej sztuczki, czy sztuki walki. Po prostu zrobił to siłą swoich mięśni, co Tobie zupełnie się nie udało. Zostały jeszcze 2 ściany.

Po chwili podeszłam do kolejnej ściany i się na nią popatrzyłam.
- Ja ustalam zasady, hm? - mruknęłam.
Po chwili wzięłam głęboki wdech i znowu odprężenie i oczyszczenie umysłu. W takim razie moja zasada to... rozwalam wszystko w co uderzę... Tak, to chyba dobra zasada... A nie, na pewno dobra... To ja powinnam tworzyć świat wirtualny i decydować o tym co się z nim dzieje, on nie ma prawa decydować o mnie... Po chwili kolejna moja próba rozwalenia ściany.