Złodziejka, co gada z pokemonami - Kanrisha

- Witaj. Dziękuję - powiedziałam cicho, przyglądając mu się uważnie. Wzięłam Kyuu na ręce i niby machinalnie położyłam mu palec na pyszczku. To wypracowany, starodawny sygnał. Równocześnie pogładziłam go po ogonku, co oznaczało w naszym języku migowym, że w razie jakichkolwiek problemów ma znikać jak najszybciej. Potem weszłam za mężczyzną.
- Nazywam się... Kanrisha - dodałam po chwili, uświadamiając sobie, że uprzejmie byłoby się przedstawić. W każdym razie połowicznie. Nie ma jednak sensu ukrywać imienia, bo jeśli ma telewizję lub radio, i jeśli nadali wiadomość o mnie, to i tak mnie rozpozna, i tak.

- Grampey - przedstawił się mężczyzna.
Nie miał tv, ale miał radio, lecz go chyba nie używał.
- Co cię sprowadza w takie zadupie, Kanrisha? - spytał.
Po chwili dał ci na talerzu sporą porcję pieczeni, do tego sos i chleb.
- Chcesz coś ciepłego do picia? - spytał. - Mam też piwo korzenne, rozgrzewa jak nic - powiedział.
Kyuu ciągle się rozglądała.

Poklepałam Kyuunga po łebku i posadziłam na kolanach
- Dziękuję. Prosiłabym o herbatę, nie przepadam za piwem korzennym - oświadczyłam, wciągając w nozdrza smakowity zapach jedzenia. Podzieliłam pieczeń na sprawiedliwe połówki i jedną z nich podsunęłam Vulpixowi
- Czy mogę prosić o wodę dla niego? - zapytałam jeszcze. Potem westchnęłam i zaczęłam mówić
- Cóż, szczerze powiedziawszy, to szukam czegoś. Wystraszyły mnie jakieś szmery w krzakach. Nie jesteśmy jeszcze doświadczeni w bojach, więc postanowiliśmy uciec. Dotarliśmy do twojego domu.. i to byłoby na tyle. A ty? Czemu mieszkasz tu całkiem sam? - zapytałam, by podtrzymać rozmowę. Trza być kulturalnym, nie?

Ten po chwili zrobił Ci herbatę, a Vulpixowi dał wodę do picia. Lisek ucieszony zabrał się za jedzenie i picie.
- Cóż, przyjemnie mi się tu żyje - odpowiedział krótko. - Niezbyt lubię ten tłok w miastach i tak dalej, tu przynajmniej mam spokój i jedyne co mi trzeba to iść czasem coś kupić - wzruszył ramionami. - A jako że dostaję pensję leśniczego tutaj to nie muszę nic wiele robić tylko obchodzić las, co mi zresztą pasuje - dodał.

Zabrałam się za jedzenie. Mmm, było przepyszne! Uśmiechnęłam się
- Ma pan talent kulinarny - oświadczyłam. Potem słuchałam co mówi i kiwałam głową
- W sumie to lepsze niż ciągły wyścig szczurów w mieście. - powiedziałam i westchnęłam. Spojrzałam na liska i pogładziłam go
- Smakuje ci, Kyuu? - spytałam, licząc, że pamięta o tym, że ma się nie odzywać.

Lisrk kiwnął lekiem. Mężczyzna tylko machnął ręką na twoje słowa odnośnie talentu kulinarnego. Popatrzył się na twojego liska.
- Kyuu hm? Tak go nazwałaś? - spytał się.
Niedługo zjadłas.

- W sumie to Kyuung. Kyuu to zdrobnienie - wyjaśniłam, rozglądając się. Chciałam odnieść talerz do zlewu i może go po sobie umyć. W końcu trzeba jakoś podziękować za to, że mi pomógł, nie?

Zlew tutaj był. Facet po chwili dał ci pokeballa.
- Cóż, mi jest potrzebnyttylko mój bisharp wiec myślę, że ten maluch będzie miał u ciebie więcej zajęcia - uśmiechnął się lekko.
Kyuu nadstawił uszu.

- No nie wiem, czy mogę to przyjąć - wymamrotałam zawstydzona. Wzięłam jednak pokeball do ręki i obejrzałam go uważnie, jakby mogło mi to coś powiedzieć
- Dziękuję - rzuciłam cicho

Ten się tylko uśmiechnął.
- Rzadko zdarzają mi się goście, zwłaszcza tak mili - powiedział facet. - Jestem pewien, że oddaję tego malca w dobre ręce - wziął jakąś kołdrę i poszedł do małego pokoiku, który wyglądał na nie używany dłuższy czas. - Przepraszam, ze tu tyle kurzu ale nie ma nic lepszego - powiedział.

- Nie ma problemu, po tak pysznej kolacji mogę spać nawet na dworzu - uśmiechnęłam się. Po chwili zapragnęłam sprawdzić, co jest w pokeballu, który nadal trzymałam w ręce. Na pewno pokemon. Hm... ale jaki? Po paru minutach prawie zeżarła mnie ciekawość. Wyjęłam pokedex i wypuściłam stworka ze świecącymi się oczyma...

Mężczyzna uśmiechnął się lekko jak zobaczył jak nie mozesz się powstrzymać by nie wypuścić pokemona. Z pokeballa wyskoczył taki stworek:

- Skoo? - przechylił łebek, pstrząc się na Ciebie swoimi błyszczącymi oczkami.

- Cześć, maluchu - powiedziałam i przykucnęłam, gładząc go po... grzbiecie. Niebieski skorpion? Trzaby go przeskanować.
A więc robię skan. Wypuszczam przy tym Gastly'ego
- Kyuung, Garrand, poznajcie swojego nowego towarzysza. - spojrzałam pytająco na mężczyznę
- Czy ma jakieś imię? - zapytałam kultularnie, coby nie wyjść na gbura

- Cześć - odpowiedział Ci po chwili Skorupi.
A myślałaś, że rozumiesz tylko Kyuu.

Gatunek:Skorupi

Typ:
Poziom:6
Charakter: Bardzo rozrywkowy i pieszczotliwy pokemon, który za odrobinę głaskania zrobi wszystko dla swojej trenerki. W walkach bardzo sie stara, lecz treningi trochę go nudzą.
Ataki:Bite, Leer, Poison Sting, Knock Off
Ability:Battle Armor

Osłupiałam, a oczy zrobiły mi się wielkie jak spodki.
- Czy ty... właśnie powiedziałeś do mnie "cześć"? - spytałam pokemona, zapominając o mężczyźnie, pewnie jeszcze siedzącym w tym pokoju. Lać na to. Ten pokemon też gada! Ale jaja. To niesamowite. Tylko jakim cudem?
- W każdym razie... Masz jakieś imię? - spytałam po chwili, otrząsając się z szoku

- Sharpy - powiedział pokemon. - To niecodzienne móc rozmawiać z człowiekiem - stwierdził i się Tobie uważniej przyjrzał.
Mężczyzna natomiast nie rozumiał sytuacji.
- Chyba za dużo wypiłem, chociaż... Tylko jedno piwo dzisiaj - i na Twoich oczach padł jakby w przegrzania systemu...

- To niecodzienne móc rozmawiać z pokemonem - odparłam, również mu się uważnie przyglądając. Po chwili usłyszałam jak padł człowiek. Hm...
- Miło było, ale jak się obudzi to zacznie zadawać pytania. Warto by było spadać, nie uważacie? - zapytałam wszystkie pokemony. I tak zdanie Kyuunga liczyło się najbardziej, no ale cóż...

- Tak, potwierdzam - powiedział Kyu.
- Nie sądzę, raczej pomyśli, ze za dużo się napił i tego nie pamięta - odpowiedział mu Skorupi.
Po tym stworek spojrzał na Ciebie.
- To nie wiedziałaś, że możesz rozmawiać z pokemonami? - spytał zaintrygowany.

- A ty Garrand? Co myślisz? - zapytałam duszka. Po chwili spojrzałam na Sharpy'ego
- Myślałam, że to Kyuung potrafi mówić. Jakoś wcześniej nie zauważyłam, by pokemony ze mną rozmawiały. To... niespotykane, wiesz? Nie powinnam móc was słyszeć - rzuciłam ze zmarszczonymi brwiami

- Nic - odpowiedział tylko duch i liznął Cię swoim jęzorem.
Tak więc znowu to zrobił...
- Nie miałaś chyba do czynienia z innymi pokemonami - zauważył Kyuu. - A te co pilnują w więzieniu to i tak milczące - stwierdził. - Lub się nie wsłuchiwałaś w nie - dodał.

Wytarłam ślinę ducha ze swojego policzka i poklepałam go.
-[b] Te w więzieniu mnie nie interesowały. Chciałam zwiać jak najszybciej. Nie zostaniemy tu, bo rano może się okazać, że jesteśmy w pułapce. Kyuu, opowiesz Sharpy'emu o co chodzi, a ja szybko się rozejrzę, czy na dworzu jest bezpiecznie. Garrand, idziesz ze mną.

Kyuu zaczął wyjaśniać nowemu o co we wszystkim chodzi. Ducha niezbyt udałocCi się poklepać, a ten zaśmiał się i poleciał za tobą ciekawy o co chodzi. Na zewnątrz było bezpiecznie.
- Luuuz - powiedział poke-duch i przenikał wszystko wokoło.

- Garrand, trochę powagi, proszę - rzuciłam uśmiechając się pod nosem. Rozejrzałam się jeszcze dla bezpieczeństwa i wróciłam do domku
- Dobra, spadamy. Nikogo na zewnątrz nie ma. Myślę, że moglibyśmy udać się jak najdalej stąd, najlepiej do takiego miasta, gdzie rządzą mafiozi i gdzie psy będą bały się zajrzeć. Kyuung, znasz takie miasto? - spytałam mojego przewodnika. W końcu to on zwiedził pół świata ^^

- Tak ale tam nikomu, ale to nikomu nie można udać - lisek pokręcił łebkiem.
Facet jak leżał tak leżał. Skorupi pilnował czy on się czasem nie ocknie. Kyuu wywęszył natomiast rzeczy, które mogłyby posłużyć wam za zapasy.

- Dobra robota - rzuciłam i schowałam parę rzeczy, wyciągając w zamian parę banknotów z portfela, który kiedyś zakosiłam.
- Wiesz, Kyuung, domyśliłam się. Za to tam będzie względnie bezpiecznie, o ile nie damy po sobie poznać strachu. Prowadź więc - dodałam westchnąwszy cicho