Jak wybuchnąć bogów xd Gra Novy

Spojrzałam na chłopaka przepraszająco.
- Rety wybacz... Zrobiłam to bezwiednie... - powiedziałam smutna, że go zraniłam.
Szybko wyjęłam swoją maść i posmarowałam nią ranę.
- Nie wiem, ale chyba wygląda na to, że nie panuje teraz do końca nad swoimi zdolnościami - spuściłam głowę.

-Chyba muszę się z tobą zgodzić.-powiedział i uśmiechnął się do ciebie.-Zresztą nic sie nie stało.
Pocałował cię w dłoń, po czym robiąc to co raz wyżej dotarł do ust.
-I tak cie kocham, nawet jeżeli chcesz mnie spalić.

Zachichotałam i pocałowałam go namiętnie z języczkiem.
- Też Cię kocham, choćby nie wiem co i w ogóle chcę być z Tobą wieczność... - powiedziałam ucieszona. - No i mam nadzieję chcesz dzieci kiedyś tam? - spytałam się go rozbawiona.

-Zauważ, że mamy jeszcze wieczność.-powiedział rozbawiony.-Ja żyje już troche lat, dokładnie 1024 i jakoś sie trzymam, więc będzie jeszcze czas.
Pocałował cię znów. Leżelibyście tak przez całe życie, gdyby nie kolejny odgłos pukania.

- No to jesteś starszy... Ja ogólnie za kilka dni będę miała 1000 - powiedziałam do niego.
Wtuliłam się jeszcze bardziej w niego, korzystając z okazji.
- No wieczność - wyszczerzyłam się. - co nie znaczy, że mam zamiar czekać jakieś 100000 lat - zaśmiałam się.

-A czemu by nie?-zamruczał i z niechęcią wstał.-Zobacze kto to bo zrobi dziure w tych drzwiach.
Książe wstał i podszedł do drzwi. Za nimi stała kobieta, na oko miała jakieś dwadzieścia lat. Jej ubranie tak do niej przylegało, że chyba cudem się w nim nie gotowała. Czarne włosy, z szafirowymi końcówkami zgrabnie opadały jej na ramiona. Całkowicie złote oczy dostrzegły cię i jakby na chwile pociemniały.
-Aki kazał przekazać, że turniej będzie za dwie godziny.-powiedziała i odeszła kręcąc tyłkiem.

Pokiwałam głową i czekałam aż wszystko będzie wyjaśnione.
- Znasz ją? - spytałam się tylko.
Objęłam go od tyłu i ucałowałam w polik.
- To mamy jeszcze trochę czasu - stwierdziłam.

-To jest jedna z trzech sióstr Akiego.-powiedział i obrócił się w twoją stronę by cie pocałować. Schylił się na chwile i podniósł cię tak, że w końcu wasze twarze były na jednej wysokości. Jego pocałunki były chłodne, ale mimo wszystko trzeba było przyznać, że całował świetnie.

Ucieszyłam się i to bardzo. Objęłam chłopaka za szyję i jeszcze trochę nogami by było dobrze. Cieszyło mnie, że mogę z nim spokojnie spędzić czas. Nie ma co, całuje świetnie, w czym ja póki co nie mam jeszcze wielkiego doświadczenia.

Chłopak delikatnie sie obracał raz w jedną, raz w drugą stronę, wciąż cię całując, jednak, po dłuższym czasie delikatnie odchylił głowę.
-Muszę się przygotować.-powiedział i machnął lekko głową, by odgonić z czoła niesforny, biały kosmyk włosów.-Właściwie, to tylko Axel będzie stanowił konkurencje.

Kiwnęłam glową i go puściłam.
- Oki, to ja coś jeszcze zjem na szybko i będę ci potem kibicować - uśmiechnęłam się.
Wyjęłam z plecaka czekoladę i dalam pół tabliczki chlopakowi a drugą ja wsunęłam.

Chłopak wziął czekolade, pocałował cię i wyszedł do sąsiedniego pokoju a po chwili, usłyszałaś szczęk metalu jego zbroi.
-Cholera jego mać!-usłyszałaś krzyk chłopaka, a po chwili jego ciche przekleństwa. Chyba coś sobie zrobił.

Po chwili wzięłam szybko maść i pobiegłam do chłopaka.
- Co się stało? - spytałam się tylko szybko i ogarnęłam sytuację.

Kiedy weszłaś do pokoju, zobaczyłaś, że chłopak rozciął sobie ręke, próbując najwidoczniej założyć zbroję.
-Rozciąłem się.-powiedział stojąc w samych krótkich spodenkach ze zbroją w rękach. Na jego klatce piersiowej nadal widniała długa od obojczyka aż po biodro rana.

Nawet z zadowoleniem zerknęłam na Riva w tej odsłonie, po czym podeszłam do niego i podałam mu maść.
- Dobra jak chcesz to pomogę ci założyć zbroję - powiedziałam.

-A umiesz?-spytał chłopak i podał ci śnieżnobiałą zbroję z wyrytym błękitnym smokiem na piersi.-Tej zbroi nie używałem od czasów, kiedy walczyłem w wojsku... 500 lat temu, kupa czasu.
Po chwili chłopak miał już na sobie żelazną zbroję, ale w zbroi i spodenkach wyglądał przekomicznie.

- No pewnie - powiedziałam do niego.
Zaczęłam mu pomagać przy tym wszystkim i zaśmiałam się lekko na widok jak u góry ma tyle a u dołu ledwo co...
- No dobra, teraz czas zająć się dołem - zachichotałam i dalej mu pomagałam z pancerzem.

Dół to tylko białe, metalowe spodnie, które udało się chłopakowi założyć samodzielnie. Wyglądał jak rycerz z bajki. Przystojny, w śnieżnobiałej zbroi, z mieczem przytwierdzonym do pleców. Brakowało mu jedynie dzielnego rumaka. Na samą myśl o tym zachciało ci się śmiać.

A czyli to tak.. Ja miałam pancerz nawet na nogach w czasie wojny.
- Mój ty rycerzu - powiedziałam z szerokim uśmiechem i go jeszcze ucałowałam w polik, po czym czas był wyjść.
Byłam bardzo zmęczona i potwornie chciało mi się spać, ale dotrzymam mu towarzystwa choćby nie wiem co.

Powoli szliście w stronę areny. Riven prowadził tak sprawnie, jakby to był jego zamek. Przed wami, po dłuższym czasie pojawiły się duże drzwi. Przed drzwiami stał Aki i jego siostra, która niedawno was odwiedziła. Aki, zauważywszy was uśmiechnął się.
-Riven, ty idziesz tymi drzwiami, a panna Nova pójdzie ze mną na widownie.-powiedział i posłał ci miły uśmiech.

Uśmiechnęłam się do Riva.
- To powodzenia - powiedziałam zadowolona do niego.
Po chwili razem z Akim i jego siostrą poszłam na widownię. Zajęłam wskazane mi miejsce i zerknęłam na pierścionek od Riva i po chwili popatrzyłam się na arenę ciekawa co też będzie się działo.

O dziwo jego siostra poszła na arenę. Kiedy usiadłaś w królewskiej loży, zobaczyłaś tysiące osób, które przyszły specjalnie po to, żeby zobaczyć jak wojownicy się okładają mieczami i magicznymi sztuczkami. Pierścionek był cały onyksowy, nie licząc szafirowych diamencików na jego powierzchni. Po paru minutach wyszło dwadzieścioro wojowników i wojowniczek, którzy wygrali ukryte eliminacje. Wśród nich był Riven, który zobaczywszy cię, posłał ci buziaka, Axel który wodził wzrokiem po widowni i siostra Akiego, która dłubała mieczem w ziemii. Po wstępnych ceremoniach i przemówieniu Akiego, wojownicy zeszli z areny.
-Twój chłopak ma naprawdę duże szanse na zwycięstwo.-powiedział Aki, kiedy wszyscy się rozeszli.

Obserwowałam wszystko z zadowoleniem.
- Już narzeczony - powiedziałam ucieszona. - Tak wiem... Jest taki silny - uśmiechnęłam się.
Teraz czekać na dalsze walki. Rozsiadłam się wygodnie. Ciekawe jak pójdzie Rivovi... Ogólnie posłałam mu buziaka i ja.

Walki trwały dość długo, ale nie znałaś nikogo z walczących, poza Axelem, który dosłownie zmiażdżyłby swojego przeciwnika, gdyby nie czary ochronne. Na koniec miał walczyć Riven. Jego przeciwniczką była siostra Akiego. Oboje stanęli naprzeciw siebie i ukłonili się.
-Książe Riven i Księżna Avrill!-krzyknął gościu od informacji i rozpoczęła się walka.
Zwinna kobieta skoczyła na Rivena i zanim ten zdążył coś zrobić, dostał kopa tak mocnego, że upadł. Natychmiast jednak wstał i odpłacił mocnym cięciem w biodro, które przecięłoby ją na pół, gdyby nie osłona magiczna. Następna wymiana ciosów doprowadzała do tego, że masa iskier sypała się z ich mieczy. Po chwili jednak Riven wykorzystał magię, zamrażając ostrze i pozwalając się uderzyć. Lód pękł mu na ramieniu a ten skacząc na przeciwniczke całym ciężarem ciała, przystawił jej miecz do szyi.
-Wygrał Książe Riven!-usłyszałaś. Chłopak uśmiechnął się i zemdlał.

Ucieszyłam się, jednak jak Riv upadł to się zaniepokoiłam.
- Rety widać jemu też zaszkodziło... - powiedziałam tylko i ni mogąc wytrzymać ruszyłam by zbiec na arenę do Rivena. 
Oczywiście się o niego bardzo martwiłam, więc oczywiste, że chciałam jakkolwiek pomóc. To może od tamtego kopniaka? Albo użył aż tyle mocy i siły?