Kaczka gdyż sarna kaszalot - Gra Novy

Gdy tylko odpaliłaś latarkę wyleciało wprost na ciebie stadko wrednych Zubatów, które niemal przewróciły cię podczas lotu zwartą grupą. Ogólnie pomieszczenie było duże, pełne wszelakich inskrypcji do złudzenia przypominających te, które znajdowały się na twojej kuli. Najwidoczniej ruiny te miały setki, jeśli nie tysiące lat, a w formie krzyża rozstawione były trzy sarkofagi, z tymi przeklętymi trójkątami.
- Nie podoba mi się to miejsce.
Stwierdził tylko Kris spoglądając na na ciebie ukradkiem.

Podeszłam do chwili do owych trzech sarkofagów. Miałam ochotę sprawdzić co tam jest, ale nie przy Krisie. Rozejrzałam się wokoło i do głowy wpadła mi pewna myśl.
- Jesteś tu, tak? - spytałam się w pustą przestrzeń, rozglądając się.
Może to właśnie jest to co myślę, może to sprawka tego tajemniczego jegomościa, który mnie ostatnio nawiedza.

W tym momencie dostrzegłaś czwarty grób i każdy z nich rozbłysnął jasnym światłem. Każdy z symboli nań naniesionych niemal ciągnął cię ku sobie abyś go dotknęła, sprawdziła, zrobiła cokolwiek.
- Jestem.
Powiedział Kris, najwidoczniej nie wiedząc o co chodzi. W każdym razie nikogo oprócz niego tutaj nie było. No w każdym razie nikt się nie pojawił. Może dlatego, że ten dziwny byt miał podstępne plany? Kto wie.

Po chwili skojrzałam na kulę. Może te strzałki pokazują kierunek? To kombinacja? Poklepałam swojego brata po głowie i zaczęłam majstrować... Spróbowałam dotknąć jakiegoś znaku.
- Martwi mnie co moze tu być - mruknęłam.
Zastanawiało mnie co tamten gościu kombinuje... Zobaczymy...

Dotknęłaś jednego z symboli na grobach a ten automatycznie się otworzył. To był grób z najzwyklejszym trójkątem skierowanym do góry a wewnątrz żarzył się ogień, który cholera wie w jaki sposób nie wygasł przez tyle lat.
- Przynajmniej zrobiło się jasno.
Powiedział Kris spoglądając na dziwny sarkofag. Jeszcze tylko Moltresa tutaj brakuje, albo czegoś jeszcze większego.

Spojrzałam na ogień i podeszłam bliżej. Sprawdziłam, zbliżając dłoń na tyle bym mogła wyczuć gorąco. Nie chciałam się poparzyć... W koncu sprawdzam pozostałe znaki, chcąc się zorientować.
- Hm... Żywioly tu trzymają czy co? - mruknęłam tylko.
Spojrzałam na Krisa i miałam nadzieję, że będzie stał jak stoi i nie stanie się mu nic złego... Na przykład czy nie uruchomię pułapki.

Kris obserwował każdy twój ruch, niezwykle interesowało go to co się właśnie działo. W kolejnym grobowcu, tym ze skierowanym do góry trójkącie z poziomą linią w dwóch trzecich wysokości znalazłaś wir powietrzny, w zwykłym skierowanym ku dołowi wodę a w ostatnim kamień. Czyżby to o to chodziło?
- Ym... Co to w ogóle jest?
Zapytał zdezorientowany chłopak. Najwyraźniej nie miał zielonego pojęcia, że wszystko co miałaś w pamiętniku było prawdą.

Spojrzałam na to.
- Żywioły, chodzi tu o żywioły - powiedziałam zamyślona i wyjęłam ową złotą kulę.
Porównałam to wszystko i zastanawiałam się co mogłabym teraz zrobić... Te trójkąty są połączone ze sobą... Po chwili spróbowałam użyć takiego rozwiązania, że poddam ową kulę działaniu owych żywiołów, coś może się uda....

Najwyraźniej nie do końca o to chodziło. Żywioły tylko sprawiły, że na kuli pojawiły się rysy do złudzenia przypominające lądy naszej planety. Gdy dotarłaś do ostatniego zobaczyłaś że na złotym przedmiocie pojawiła się dodatkowa, wypukła kropka. Zupełnie jakby to była kolejna zagadka? Może.
- Właściwie skąd masz ten kawał złota? To na pewno nie było zbyt tanie.
Powiedział podejrzliwie twój brat, po czym zbliżył się do ciebie z wolna.

- Powiedzmy, że spadł mi na łeb - powiedziałam do brata.
Spojrzałam na ową kropkę i zarysy kontynentów.
- To chyba wskazuje miejsce... - stwierdziłam.
Popatrzyłam się całkiem poważnie na swojego brata.
- Wiem, ze pewnie i tak zdołałeś kiedyś tam dorwać mój pamiętnik... Nie myśl, że to są zmyślone bajeczki - byłam poważna jak nigdy, co znaczyło, że nie żartuję.

Chłopak zrobił duże oczy, co było wyrazem niemałego zaskoczenia. Czyli...
- Ja chyba nie miałem takich przeżyć?
Spytał lekko zdezorientowany. Ale skąd mogłabyś o tym wiedzieć? Nawet jeśli to i tak był za mały aby to pamiętać, informacje z poprzedniego życia w końcu wracają powoli aby nie przeładować mózgu nadmiarem informacji.
- To może chodźmy tam, pozbądźmy się problemu i wróćmy do domu.
Problemu? Ale żebyście chociaż wiedzieli co was tam spotka. To na pewno nie będzie łatwa podróż.

Zamyśliłam się na chwilę.
- Nawet jeśli to pewnie nie pamiętasz i przypomnisz sobie później albo w ogóle sobie nie przypomnisz, albo jeszcze co bardziej prawdopodobne w ogóle nie miałeś poprzedniego życia - dodałam. - I nie sądzę by było to takie łatwe, nie mam pojęcia co może nas tam czekać, a wydaje mi się, że ingeruje w to ktoś, kto mnie znał w poprzednim życiu, więc bardzo gruba sprawa - wyjaśniłam krótko. - Lepiej się stąd zbierajmy już - dodałam.

Chłopak kiwnął głową twierdząco, nie wiedząc właściwie co o tym myśleć. Przecież nie miał żadnych większych mocy... no poza może jednym. Miał niezwykle silnego Carracost'ę.
- Opowiedz mi coś. O co właściwie poszło w tej wojnie?
Wyrzekł w końcu Kriss niepewnie. Czy w ogóle powinien pytać o takie rzeczy? Wkrótce ruszyliście długim, ciemnym tunelem pełnym zwisających zewsząd korzeni. Wszechobecna ciemność zmniejszała wasze pole widzenia do nieco ponad metra a odór stęchlizny był bardzo irytujący.

Westchnęłam tylko i popatrzyłam ssię na swojeho brata.
- Krótko mówiąc... Polityka - powiedziałam tylko . - Nie chcę mówić o tych rzeczach, te wspomnienia są bardzo... Bolesne...Zwłaszcza jak przypomnę sobie jak umierałam - zacisnęłam po tym zeby.
Szukałam dalej wyjścia stąd, nie podoba mi się tu.

Nagle... poczułaś, że coś smyra cię w tył głowy. Było to nieprzyjemne, wilgotne uczucie. W sekundę później twój brat pisnął jak mała dziewczynka, widocznie wystraszony. Następnie coś... przelazło przez ciebie a ty poczułaś się naprawdę... dziwnie. Tak to doskonałe określenie. Po chwili twoim oczom ukazał się pokemon.
- Pha...
Wymamrotał mały stworek wolno, po czy obrócił ślepia wewnątrz swej drewnianej czaszki.

Spojrzałam na stworka zdziwiona.
- O jaki fajny maluch - powiedziałam tylko i dotknęłam jego lebka.
Zerknęłam na swojego brata.
- To tylko mały poke-duch. Jakby to był Darkrai czy Giratina to dopiero miałbyś się czego bać - wyjaśniłam krótko.

Kriss spojrzał na malucha po czym i tak schował się za twoimi plecami.
- Ale to i tak trup. Jaka pewność, że nie zje mojej duszy?
Powiedział niepewnie spoglądając na malucha zza twoich pleców.
- Phan...
Pisnął znów stworek słodko odprawiając przy tym jakieś dziwne tańce. Był rozkoszny, z pewnością niejeden trener miałby uciechę z takiego podopiecznego.