Mythic Magnificque - ,,Nova" Historia Novy

- Jestem Klaudia - przypomniałam sobie, ze się nie przedstawiłam.
Rozejrzałam się po całej tej bibliotece.
- Kolejny klejnot! - powiedziałam na widok kryształu i się mu przyjrzałam.
Nie dam rady się do niego dostać, a byłby prawdopodobnie przydatny i może byśmy coś się dowiedziały o sprawie.

Glacia widząc wysoko wiszący kryształ lekko się wachając wskoczyła na ciebie i poprosiła, abyś wyskoczyła najwyżej jak potrafisz, a ona uczyni to samo i złapie Klejnot. Niby dobry pomysł, bo czemu nie, jednak było małe ale.... jak ona potem stamtąd zejdzie? Na schodach, za wami słychać było kicanie. To Vanzkov- królik który pomagał Integrze w tej wieży. Trzeba się schować albo co, bo może być nieciekawie, jeśli was znajdzie.

- Po tym cie złapie - powiedziałam.
Wzięłam i ubrałam swój naszyjnik. Siła mi się przyda jak trzeba będzie ją złapać. Po chwili podskoczyłam i czekałam na rezultaty. Jak usłyszałam kicanie to się wystraszyłam.
- Rety, trzeba się schować - powiedziałam lekko wystraszona.

Glacia złapała się Klejnotu i spadła na wielki regał. Ty natomiast schowałaś się za tymże regałem. Po chwili kicacz wpadł do sali niczym wiatr i zaczął wertować książki po czym otworzył jedną z nich i guzikiem otworzył jakieś drzwi na środku hali. Co ten królik kombinuje? Kicając do środka królik niezwłocznie wdarł się do komnaty. Drzwi zaczęły się zamykać. Glacia skoczyła na ciebie, lekko cię obciążając.

Odetchnęłam z ulgą.
- Ciekawe co to za komnata, do której on poszedł.... Chyba lepiej sprawdzić jak wyjdzie czy idziemy od. razu? - spytałam się.
Po chwili wzięłam od niej klejnot by zobaczyć co się stanie. Po chwili postanowiłam pójśći otworzyć komnate . Lepiej działać

Klejnot mimo starań nic nie robił błyszczał sobie na granatowo i wyglądał. Weszłyście z Glacią na dół do komnat kryształowych. Było tu laboratorium i wielgaśni kamień runiczny. Wtem ni stąd ni zowąd usłyszałyście płacz, a kawałek dalej stał królik i coś szykował przy stole alchemicznym.

- Kto to płacz ? - zdziwiłam się.
Po chwili podeszłam razem z Glacią do tego królika. Nie wiedziałam zbytnio co mogę zrobić, ale przytupnęłam mocno kopytem.

Królik się obrócił i złowrogo na was spojrzał albowiem szykował coś potajemnie... Rzucił proszkiem jakimś i uciekł w stronę górnych komnat. Na dole były cele, gdzie zauważyłyście Integrę i jakieś trzy dzieci zamknięte w celi. To stąd ten płacz. Tylko co oni robią w celi za taflą kryształu jednostronnego. My ich widzimy, ale oni nas nie.

- Phr, co za tchorz - rzuciłam.
Po chwili powędrowałam do cel i spojrzałam na to wszystko. Użyłam klejnotu odwagi by się wzmocnić i klejnotu melancholii by powiedzieć im, żeby się odsuneli bo raczej normalnie nie usłyszą. Po tym tyłem do kryształu i z całej siłyz obydwu tylnych nóg uderzyłam o ścianę.

Rozbiłaś kryształ, a dzieci przestraszone przytuliły Integrę.
-Glacia! Dałyście radę mnie uwolnić. Mam nadzieję, że nie dorwał was królik?-spytała bojaźliwie Integra. Patrzyła z przerażeniem, na ogromną twoją posturę. Nigdy chyba nie widziała centaura.
Dzieci się bały i płakały wtulając się w Integrę.

Przechyliłam głowę na bok.
- Spokojnie, nic wam nie zrobię. Jestem jak najbardziej po dobrej stronie - pokazałam im medalion, diadem i klejnot - Sypnął jakimś proszkiem i uciekł - dodałam.
Westchnęłam i spojrzałam na dzieci. Chyba będę ich musiała jakoś do siebie przekonać.

Integra wysłała dzieci do Świetlicy, a sama została z wami.
-Słuchajcie trzeba go powstrzymać, ale ostrożnie! Ma on teraz całą moją kolekcję magicznych pyłów i eliksirów-to powiedziawszy udała się z wami w stronę Komnat Górnych.

- No to będzie ciężko... - mruknęłam.
Po chwili poszłam z nimi do Górnych komnat.
- Co takiego się w ogóle podziało? - spytałam po chwili.
Rozglądałam się uważnie wokoło, nie chcąc przegapić niczego.

-Ten królik chce przejąć kontrolę nad Jeziorem, a do tego potrzebuje eliksiru, który zmieni go w nimfę. Podstępnie dmuchnął na mnie proszkiem zmniejszenia i tak samo z moimi dziećmi, a następnie w jego przepoconej kieszeni przeniósł nas tutaj... Potem wmówił wszystkim, że zginęłam, a sam próbuje przejąć władzę.-odpowiedziała Integra i ruszyliście dalej.

- Królik - nimfa? - zdziwiłam się. - Ogólnie byłam już u dwóch twoich sióstr... Serio, jakie wasza rodzina ma problemy... - powiedziałam.
U każdej coś. Już serio się boję co będzie u następnych. Ten królikddziała mi na nerwy. Jak go wykopię to od razu w kosmos poleci. Chcę znaleźć swoją prawdziwą rodzinę. Muszę to wszystko przejść. No i nie potrafię komuś nie pomóc.

Po krótkiej tułaczce po schodach dotarłaś do komnaty w towarzystwie Glacji. Integra została z dziećmi. Stanęłaś na wielkim kręgu i nagle.... BUCH! Opadła szklana kopuła i zamknęła ci drogę ucieczki. Królik stanął przy wielkim witrażu i zaśmiał się złowrogo. Glacia ukradkiem zaczęła podążać ku niemu.

-Centaurzyco! Mam nadzieję, że nie przywiązałaś się do tego kim jesteś! Zmienię cię w jakiś mikroorganizm i będę mieć cię z głowy.... tylko która to fiolka.... A! Wrzucę tą!-powiedział zezowaty królik i wrzucił do machiny płyn, który zamienił się w magiczny promień, który trafił kopułę pod którą byłaś. Promieniowanie zaczęło cię w coś zmieniać. W tym momencie Glacia dopadła królika i wyłączyła machinę. Wypuszczając cię jej oczom ukazałaś się ty....ale... byłaś człowiekiem?! Straciłaś kopytka i stanęłaś na równi wzrostem do Glacii.
Twoja przyjaciółka wyciągnęła cię stamtąd i wrzuciła królika zmieniając go w motyla.
Nimfa widząc twoją obecną formę i wiedząc, że nie będziesz zadowolona z tej przemiany, objęła cię i przytuliła jak siostrę... Wtem do sali wparowali rycerze Integry i sama Integra.
-Wszystko w porządku? Nic wam nie jest?-spytał Vivius stojący na czele armii... gdy ujrzał cię jako człowieka postanowił przemilczeć i zawieźć cię do karczmy, gdzie będziesz mogła przenocować. Również Integra była w szoku i od razu ruszyła do swoich książek.

To co zobaczyłam cóż... Zwaliło mnie z nóg. Może dlatego, że nie potrafiłam chodzić na dwóch? Glacia mnie jednak w porę złapała. To racja, nie byłam zadowolona z tej przemiany. Od zawsze centaur a teraz człowiek? To po co podróżowałam niemalże padło w ruinie... Póki co się nie odzywałam, tylko podniosłam torbę i przełożyłam ją sobie przez ramię, bo zwykle trzymałam ją uwieszoną u pasa, a teraz mi spadła. Na to, że idziemy do karczmy tylko kiwnęłam głową i próbowałam jakoś ujść na dwóch nogach, co nie było łatwe. Jak oni moga tak trzymać równowagę? Byłam w koszmarnym nastroju. To takjaky nagle człowiek obudził się jako pies, kret, czy może też właśnie centaur....

Podróżowałaś razem z Viviusem przez całą drogę, aż do najbliższej pałacowi gospody. Tam wynajął ci pokój i ostrożnie pomógł ci dojść do niego.

-Mam nadzieję, że nic panience nie jest. Dostałem zadanie od Integry, aby pani chronić podczas pani podróży. Jak zapewne pani wie, jestem Vivius. Jestem Arkrycerzem, czyli rycerzem archaniołów. Służę wszystkim nimfom wiernie i posłusznie wykonuję ich rozkazy. Jestem też huskarlem, czyli obrońcą mojego tana. Bądź moim tanem, a ja pomogę ci przyzwyczaić ci się do tej formy, dopóki Integra nie znajdzie na to leku.-powiedział do ciebie młodzieniec. Klęknął przed tobą i czekał, aż odpowiesz mu. W tym momencie kryształ przekształcił się w nagolenniki.

Wtem do pokoju wleciały trzy kolorowe motyle. Każdy z nich usiadł na jednym z twoich przedmiotów powstałych z klejnotów. Kolory tych przedmiotów zrobiły się nagle takie same jak nimfy, które pomogły ci je zdobyć. Diadem, więc nabrał koloru limonkowego, naszyjnik żółtego, a nagolenniki granatowego. Kryształowy ekwipunek wyglądał na bardzo solidny i nie łatwy do rozbicia. O dziwo motyle były także w tych kolorach co trzy napotkane nimfy. Po chwili usiadły na twojej głowie i stworzyły na twoich włosach kwiat.

To co powiedział Vivius bardzo mnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się czegoś takiego. Już miałam coś powiedzieć, kiedy przyleciały te motyle i zmieniły mój ekwipunek. 
- Dziękuję... - szepnęła, patrząc się na przedmioty i się lekko uśmiechnęła, po czym znowu spojrzałam na Viviusa. - No dobra - powiedziałam po chwili.
Zerknęłam do lustra i po chwili gdzieś usiadłam i zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu.
- Bardzo rzadko mnie wpuszczano do takich pomieszczeń - powiedziałam po chwili, chociaż ciągle nie byłam zbytnio w nastroju.
Moje kopyta, moja sierść, mój ogon... Chyba czas zacząć się przyzwyczajać, bo nie wiem kiedy odzyskam swoje dawce ciało.
- No to skoro jakiś tam czas będziesz mi dotrzymywał towarzystwa to może mi coś o sobie opowiesz? - zaproponowałam po chwili.

Vivius trochę nieśmiało usiadł koło ciebie i zaczął ci opowiadać.

-Cóż, pochodzę z daleka... Z miejsca zwanego krainą chmur. Możesz mi nie wierzyć, ale to miejsce jest siódmym niebem. Służyłem tamtejszej nimfie Aurorze. Przepowiedziała, że na jej siostry spadną nieszczęścia, które mogą zakłócić odrodzenie się królowej. Moim zadaniem było wyruszyć w podróż, aby odszukać nimfę Selene, w Górskiej Przełęczy, ale po drodze natknąłem się na sprawę Integry. Glacia to siostra Integry, która mi zleciła zbadanie zamku. I tak natknąłem się na ciebie.-Vivius widział już twoją brawurę... Wiedząc, że od teraz twoja podróż będzie o wiele trudniejsza, przytulił cię, żebyś nie czuła się samotna.

-Moja rola jako twojego huskarla będzie zaszczytem. Panienka pozwoli, że załatwię dla niej jakieś odzienie na dolną partię ciała.-to powiedziawszy na chwilę wyszedł, aby poszukać ubrań.
Byłaś sama w pokoju odziana w trzy klejnotowe artefakty. Było tu łóżko, komody i okno, za którym było widać przecudny obraz jeziora.

Dobrze, że moja koszula była bardzo długa i zasłaniała co było trzeba u ludzi. Jak mnie przytulił to trochę się zdziwiłam, ale poprawiło mi to nastrój i przypomniało mi się jak rodzice mnie nieraz tulili. Po chwili wzięłam klejnoty i schowałam wszystkie do swojej torby. Będę musiała trochę skrócić pasek u niej. Teraz na łóżku spokojnie czekałam aż Vivius wróci. To ciekawe czego się o nim dowiedziałam. Skoro jego było takie zadanie a akurat klejnoty zmieniają się pod moim wpływem to bardzo wskazane byśmy razem podróżowali.

Po chwili nieobecności przyszła do ciebie gospodyni, która przyniosła ci suknię, kilka par spodni i nowiutkie koszulki, które załatwił ci Vivius.

-Vivius ruszył to Integry w jakiejś pilnej sprawie, poprosił bym przekazała, aby pani została tutaj i trochę odpoczęła po tylu wrażeniach-powiedziała starsza pani uśmiechając się.
Uprzejme powitanie w nowym ciele. Nie było aż tak źle. Wstałaś na chwilę, aby spróbować chodzić na dwóch nogach i okazało się, że umiesz chodzić na dwóch nogach tylko trochę ci się plączą czasami. Po krótkim czasie poczułaś przyjemny zapach.... To były miodowe ciasteczka! Czułaś zapach swoich ulubionych łakoci z dzieciństwa. Był to ten sam zapach, który czułaś co roku na festynie miodu. Twoją głowę zaprzątały myśli związane z rodzicami. Brakowało ci ich, którzy o ciebie dbali. Z drugiej strony pomyślałaś o Viviusie, który miał od teraz towarzyszyć ci i o tym, że cię przytulił. Zrobiło ci się wtedy cieplej i poczułaś się lepiej. Tyle myśli zaprzątało ci głowę, że zasnęłaś padnięta po tej przygodzie. Zapadła noc, a tobie śniły się koszmary najgorszej maści. Przypomniały ci się pokonane przez ciebie monstra: Gorgona, Marthog i Szalony Królik. Po chwili na tle twojego koszmaru pojawiła się człowiecza postać o ciemnofioletowym ubarwieniu szaty walcząca przeciwko innej magicznej osobistości, która nosiła srebrny płaszcz. Nagle ta pierwsza uderzyła w ciebie piorunem i gdy myślałaś, że cię dotknie w porę wybudziłaś się z koszmaru.

Spojrzałam na ubrania i po chwili się przebrałam w jakieś spodnie, wzięłam koszulkę... To było bardzo miłe ze strony rycerza... Szybko zasnęłam. Jak obudziłam się rano to zerwałam się praktycznie z łóżka. Przypomniał mi się zapach miodowych ciasteczek z wieczora i mi zaburczało po tym w brzuchu. Tak bardzo tęskniłam za tamtymi rodzicami. Kiedyś do nich wrócę, ale na pewno nie teraz... Nie przy tym wszystkim... Westchnęłam  się rozejrzałam wokoło. Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie, by zobaczyć co się dzieje na mieście.

Po przebudzeniu zauważyłaś, że na komódce leżą świeżo upieczone ciasteczka miodowe. A za oknem na mieście było tak jak pierwszego dnia. Pełno elfów, które zajmowały się turystyką, rzemieślnictwem i innymi takimi. Po chwili pod oknem usłyszałaś jak gra jakaś muzyka. To był bard elficki, który śpiewał o miłości. Zbierał duże brawa i datki. Po chwilce do pokoju wszedł, zapukawszy Vivius.
-Czy panienka dobrze spała? Kazałem przygotować dla pani ciasteczka miodowe, które są chlubą miasta opodal.-powiedział Vivius.

Spojrzałaś na horyzont i rzeczywiście, zaraz za wielką prerią widniały najwyższe wieże zamku, na którym co roku bywałaś, by skosztować tych łakoci.
-Możemy tu zostać, tak długo jak panienka będzie miała ochotę.-powiedział Vivius i usiadł na holu.

Wpuściłam go do pokoju i się lekko uśmiechnęłam.
- Dziękuję za ciastka - powiedziałam, po czym siadłam na łóżku i zaczęłam jeść, chłopaka także poczęstowałam. - Ogólnie mów do mnie po protu Klaudia, nie per panienka czy pani... - poprosiłam go. - Najchętniej to dziś i jutro bym tu została... Ciekawe miejsce, chciałabym trochę pooglądać okolice. Tylko póki co jeszcze mi się nogi czasem plączą - powiedziałam i poruszyłam stopami, patrzą się na nie. Bardzo dziwne czuć podłoże...
Zaczęłam trochę zagadywać Viviusa, bo nie chciałam by ciagle był taki... sztywny i oficjalny...