Poszukiwać... czego? - gra Kaimiego

Ech...jednak poszła za mną,cóż to była jej decyzja.
Podszedłem powoli do ojca,raczej rzadko z nim rozmawiałem,ale wyglądało na to,że tego wymagała sytuacja
-Co tam się stało?-Zapytałem krótko

- Musieliśmy... Pokazywać mu do czego są zdolne pokemony... Na nas... - powiedział Twój ojciec porządnie osłabiony i styrany.
Dziewczyna tylko coś jęknęła i dalej go opatrywała. Z czasem też zaciągnęła do roboty i Ciebie, dając dokładne instrukcje. Robiła kilka rzeczy naraz.
- Stwierdziłam jednak, że u siebie nie mam co zostawać, a i jakbym kiedyś narzekała to przyłożysz mi w łeb dobra? - spytała.

-Żeby tylko raz-Mruknąłem na tyle cicho,żeby tego nie słyszała.
Zajmowałem się kolejnymi rannymi,zwłaszcza pokemonami,nimi łatwiej było się opiekować...może dla tego,że nie czułem takiego zżycia z ludźmi?

- Hm coś mówiłeś? - dziewczyna uniosła się znad kobiety, którą opatrywała.
Szybko zabrała się jednak do dalszej roboty, a Tobie wcale nie szło źle opatrywanie zarówno pokemonów jak i ludzi, chociaż niektórzy mieli dość paskudne rany. Skończyliście jak był wieczór, większość na szczęście była zdolna chodzić i pomogli przy zaniesieniu ludzi do ich domostw lub, jeśli to były osoby samotne, to zawsze znalazł się ktoś, kto na czas leczenia wziął ją do siebie. Wszyscy praktycznie milczeli, nie chcieli nawet mówić o tym co ich tam spotkało... Gdyby byli tam choć trochę dłużej to... Dużo osób by już pewnie nie było, a uraz psychiczny pozostałych byłby niewyobrażalny. Chociaż kto wie jak jest teraz? Leyanda dopiero teraz zaczęła się tutaj rozglądać. Zafascynowały ją budynki.
- Tak tutaj mieszkacie? Rety, nie to co u nas... Niedbałe chaty pokryte słomą... - paplała na różne tematy.

-Można powiedzieć,że to kamień i glina-Powiedziałem-Z gliny wypala się cegły i dachówki,z piasku,kamienia i wody można stworzyć cement,a okna-Wskazałem na szyby-Wypala się z piasku
Dla dziewczyny wszystko tu było nowe...dla mnie nie,ale po tej przygodzie,co miałem robić dalej?

Póki co nic, ale przypomniało ci się, że będziesz miał coś w torbie na nagrodę. Dziewczyna chyba próbowała zobaczyćpiasek , z którego są zrobione okna.
- Nie widzę tu piasku! - powiedziała w końcu.
Twój ojciec był już zaniesiony do domu.
- Ogólnie twój tata jest bardzo uparty na życie - uśmiechnęła się dziewczyna, w końcu podchodząc. - Będziemy tu podróżować? Tak jak u mnie? - spytała się.
Po chwili nadbiegł do was jakiś chłopak.
- Hej, to ponoć wy uratowaliście moich rodziców? Dziękuję - uśmiechnął się. - Jestem Trex, mógłbym jakoś się odwdzięczyć? - spytał.
Był on dość wysoko, typowy sportmen. Blondyn, długie włosy i niebieskie oczy.

-Piasek jest stopiony,zamienia się w gęsty płyn,który po zastygnięciu zamienia się w szkło,jednak łatwo je rozbić,wiec uważaj-Wytłumaczyłem dziewczynie-Możemy podróżować razem jeśli masz ochotę-Odpowiedziałem
Spojrzałem na chłopaka i uśmiechnąłem się lekko
-Jestem Kaimi i nie,nie musisz się odwdzięczać...powiedzmy,że po prostu na chwilę wpadłem w wir wydarzeń-Cóż,to nie do końca była metafora

Chłopak pokiwał głową.
- Dobra rozumiem, w razie czego ja też mogę podróżować z wami, mam silne pokemony - wyjaśnił wam krótko.
Po tym podał kartkę z adresem, machnal wam ręką i poszedł w swoją stronę. Leyanda już chyba zaczynała powoli rozumiećo co cchodzi z tym szkłem.
- Chciałabym się uczyć w tym świecie.... A jak myślisz, coś z moich wymysłów mogłoby pomoc tutaj? - spytała.
W sumie przypomniał ci się pewien uniwersytet, ale on jest dość daleko. Dziewczyna była wyraźnie zmęczona.

-Jest jedno takie miejsce jest to szkoła...nie,nie szkoła,u was chyba ich nie było...to takie miejsce w którym można zdobywać wiedzę-Próbowałem wytłumaczyć-Jednak jest dosyć daleko-Mruknął patrząc w ślad za chłopakiem,nie znałem go,ale przydałby się ktoś do podróży,zwłaszcza,że Leyanda w końcu by na opuściła po dotarciu do uniwersytetu

Dziewczyna zafascynowana spojrzała na Ciebie po tym co powiedziałeś.
- No to świetnie - ucieszyła się.
Niedługo po tym byliście już u Ciebie w domu. Zbliża się noc, a trzeba odpocząć po wszystkim. Wreszcie będzie spokojnie. Leyanda i tutaj po wszystkim szperała, ale na szczęście niczego nie psuła.
- Dobra ja mogę spać tutaj - powiedziała, siadając na fotelu.
Ziewnęła.
- Bardzo wygodne - stwierdziła.

No tak,po tym jak przez lata spała na twardy łóżku,to dla niej musiał być niemal obłok
-Rozgość się,w razie czego łazienka jest na końcu korytarza...to takie miejsce,gdzie możesz się załatwić i umyć-Dodałem po czym sam ruszyłem do swojego pokoju

Dziewczyna kiwnęła głową, że rozumie, ale chyba jednak zrobiła to tylko po to, by nie robić Ci problemów... Niedługo po tym zasnęła. Była pewnie wykończona. Dla Ciebie Twoje łóżko także było obecnie czymś w rodzaju obłoku. Zasnąłeś od razu i chyba spałeś baaardzo długo, bo jak się obudziłeś to zegarek wskazywał no cóż... Południe... Pogoda była słoneczna i zapowiadał się kolejny upalny dzień. Niezbyt więc sprzyjająca podróży....

Przeciągnąłem się i ziewnąłem
-Its okay,to by....nieważne-Zanuciłem próbując wstać z łóżka.
Wyszedłem z pokoju i ruszyłem w kierunku salonu aby zobaczyć czy Leyanda już wstała,jeśli dziewczyna jeszcze śpi,idę pod prysznic,po tym wszystkim z pewnością by mi się przydał

Dziewczyna jeszcze spała zwinięta na swoim fotelu. Ty za ten czas się umyles. Woda jaka z ciebie spływała była praktycznie brązowa. W końcu byłeś czysty i akurat słyszałeś kroki dziewczyny. W końcu gdy wyszedłeś z łazienkito zastałeś ją z głową w koszu na śmierci.
- Kaimi jesteś? - uslyszałeś jej głos. - Pomóż nie mogę tego zdjąć! - powiedziała.

Uniosłem brew,całą siłą woli powstrzymując wybuch śmiechu.Podszedłem do dziewczyny,chwyciłem za pojemnik i zdjąłem go z jej głowy.
-Mógłbym wiedzieć dlaczego miałaś to an głowie?-Zapytałem-Do tego wrzuca się śmieci...no wiesz,odpady i tym podobne

- Ciekawa byłam co jest w środku a było zbyt ciemno - powiedziała LLeyanda jakby to było nic szczególnego, a ty nie mogłeś już się powstrzymać i wybuchnąłeś śmiechem.
Ta obrazona nadęła policzki.
- Nie miałam po prostu pojęcia co to jest - poszła teraz badać łazienkę.

-Błagam,żeby tylko nie włożyła głowy do sedesu-Mruknąłem rozbawiony-Albo,żeby nie zaczęła z niego pic-Akurat tego do końca nie byłem pewien.
Nagle przypomniałem sobie o nagrodzi w torbie,po tych wszystkich wydarzeniach całkiem o niej zapomniałem.
Wróciłem do pokoju i odnalazłem torbę,usiadłem na łóżku i otworzyłem ją

Po chwili mogłeś zobaczyć co tam zostało podłożone. Była tam jakaś dziwna karta. Miala czarny kolor i wypisany był tam złoty tekst "Member Card". Chyba kojarzyłeś tą nazwę, ale informacje o niej były gdzieś głęboko w twojej pamięci i musisz ją odkopać. Z łazienki natomiast dała się słyszeć seria dziwnych dźwięków, których raczej wolałbyś nie sprawdzać. Robiło się do tego coraz goręcej. W końcu Leyanda wróciła z łazienki i miała na sobie twoje ubrania.
- Przepraszam, ale tamte musiałam wyprać - powiedziała.
Wzięła ze swojej torby i dała ci słoik konfitur.
- Za to, że nie spytałam - westchnęła. - Co trzymasz w dłoni? - wskazała na kartę.

-To jest....Member Card,ale do końca nie pamiętam do czego służy...to chyba miało coś wspólne z jakimś pokemonem-Stwierdziłem pokazując jej kartę.
-A ubrania damskie są w pokoju obok,po mojej mamie-Powiedziałem wskazując kciukiem na ścianę-Jeśli mogę zapytać...jak zrobiłaś pranie?

- Było tam takie coś z wodą to skorzystałam - powiedziała. -Ubrania po twojej mamie? Jesteś pewien, że mogę? - spytała się niezbyt pewnie.
Na jednej z półek była encyklopedia niezwykłych przedmiotów. Może tam jest opisana ta karta. Poza tym jedyne miejsce, wodą, gdzie ta stale stoi to jest toaleta. Nie piła z niej, ale cóż... To jest równie pozwalające. Leyanda w końcu poszła ubrać coś bardziej kobiecego.

-Jasne,jej się już raczej nie przydadzą-Stwierdziłem.
Gdy dziewczyna puściła pokój,podszedłem do regału z książkami i wybrałem te o niezwykłych przedmiotach.Przejrzałem spis treści i odnalazłem właściwą stronę po czym zacząłem czytać do czego służy przedmiot,który wciąż trzymałem w ręce

"Member Card - przedmiot przyciągający legendarnego pokemona koszmarów - Darkrai. Jej istnienie nie jest potwierdzone, ale istnieją liczne wzmianki. Ponoć by zadziałała, trzeba użyć własnej krwi"
Czyli jeśli to nie jest podróbka to masz szansę przywołać legendarnego pokemona. A może nawet go złapać. Tylko pytanie czy byś temu podołał. Leyanda wróciła w ubraniu twojej matki. Cóż... Miała z niej coś.
- I jak? - spytała się, obracając się na palcach u stopy.

-Nieźle,pasuje Ci-Stwierdziłem-Przygotuj się,być może będę potrzebował Twojej pomocy-Oznajmiłem pokazując jej kartę.
Chwyciłem jedną z kartek z książki i przeciągnąłem po niej palcem tak aby się zranić,poczekałem aż krew wypłynie na zewnątrz po czym przesunąłem nim po karcie zostawiając na niej krwawą smugę
-Ja żyję w koszmarze,więc czas go złapać-Mruknąłem ściskając pokeball w pogotowiu

Niedługo po tym zaczęły się dziać dziwne rzecz . Najpierw karta zaświeciła na czarno, jeśli w ogólemmożna tak powiedzieć. Po tym wokoło pojawiały się jakby obłoki. W jednym z nich ujrzałeś zarysy nieznanego ci stwora. Nie mogłeś zobaczyć co to dokładnie jest.
- Twierdzisz, iż twoje życie to koszmar? Nie jesteś swiadom co to w ogóle jest... Znajdź mnie... W moim świecie! W prawdziwym koszmarze! - krzyknął.
Po chwili poczułeś się okropnie. Uczucie jakby coś wchłaniało twoje wnętrzności od żołądka. Coś cie unosiło w powietrzu, jakbyś był w stanie nieważkości, aż z głośnym łoskotem spadłeś na jakieś liście. Wokół unosił się zapach stęchlizny i jakiegoś ścierwa. Dziewczyny nie było.

Sprawdziłem czy mam przy sobie swoje pokeballe
-Nie mówiłem,że moje życie to koszmar!-Zawołałem przed siebie,wstając i otrzepując się-Powiedziałem,że żyję w koszmarze...tutaj-Stwierdziłem wskazując na własną głowę.
Byłem pewien,że stworzenie,kimkolwiek by ono nie było,słyszy mnie,to był Jego świat,on miał u władzę.
Rozglądnąłem się szukając jakiejś drogi po czym ruszyłem nią