Poszukiwać... czego? - gra Kaimiego

"Na jedno wychodzi"
Cóż ty to trochę inaczej widziałeś. Pokeballe miałeś przy sobie. Przynajmniej tyle. Była jedna ścieżka, ale ona stawała się coraz szersza i szersza... Nie, to ty robiłeś się coraz mniejszy, albo wszystko wokół coraz większe. Już myśląc o tym może rozboleć głowa, a co jeszcze dopiero jak zobaczyłeś Tyranitara będącego w stosunku wielkości do ciebie... Jak figurka o wysokości 5 cm.
- Piii? - mały zaczął uciekać w panice.
To chyba nie przed tobą... Za sobą czułeś wiatr w jedną i drugą stronę. Jak oddech.

-Nie dla mnie,co innego przeżyć koszmar raz,a co innego tworzyć nowe i myśleć o nich niemal bez przerwy-Stwierdziłem odwracając się powoli-Niewiele koszmarów mnie może zaskoczyć,ponieważ wiele sam stworzyłem-Odwróciłem się całkiem spodziewając się zobaczyć stworzenie,które wciągnęło mnie do tej niezwykłej krainy
-Ale i tak to ty przeżywasz codziennie największy z koszmarów...samotność

Za Tobą jak się okazało... Nie było nic. Po chwili jednak znowu ten oddech i znowu w Twoje plecy... Jak się obudziłeś to zobaczyłeś ogromnego, czarnego pająka, który wyglądał jakby był z smoły i martwych ciał, bo... tak było! Do tego wysokość dziesięciu pięter a o wielkości lepiej nie wspominać. Smród był czymś, co już ledwo wytrzymywałeś, a brzydota bestii dokładała. Liczne kości, kawałki skóry i wnętrzności wyłaniające się z jego ciała raz po raz. Czerwone, pełne pustki oczy... Osiem oczu...

-Urocze-mruknąłem-Ale mało realistyczne,wybierz albo pająka albo ciała inaczej wygląda to jak z kiepskiego horroru-Stwierdziłem patrząc na pająka,nie był straszny,był...obrzydliwy,mimo to mógł zaatakować więc przygotowałem się do uwolnienia pokemona.

"To się działo naprawdę... Sytuacja sprzed 53 lat... Jakże sprytnie ukryta...."
No tak więc doczekałeś się odpowiedzi. Po chwili bestia ruszyła bliżej, nie mogłeś wytrzymać jej smrodu, to co z niej kapało dosłownie topiło podłoże... Jednym odnóżem kolos wymierzył w Ciebie i nim zdążyłeś cokolwiek zrobić to uderzył. Poczułeś rozdarcie na sercu, tak jakby prawdziwe, ale nie czułeś żadnego osłabienia, nic... Tylko wyrwę...
"Taka informacja, jeszcze dwa razy i po tobie"

-Taka informacja nawet nie ma sensu...ale cóż,muszę przyznać ta akcja z sercem jest już trochę straszna-Stwierdziłem,pochyliłem głowę i uśmiechnąłem się złośliwie-Zastanawiałeś się kiedyś,jak to jest śnić w koszmarze?-Zapytałem uwalniając Gatly'ego z pokeballa-Gastly,użyj Hypnosis-Rozkazałem

Gastly użył hypnosis i potwór zasnął. Zmienił się... W malutkiego Joltika... Chyba pierwsze zagrożenie jest już zażegnane, trzeba iść dalej. Wokół ciebie jak się okazało.... Były ścieżkiwe wszystkie możliwe kierunki. Do tego przy dalszej części każdej drogi było takie samo drzewo. Po chwili jednak dostrzegłeś, że przy jednej go nie było. W tej chwili pojawia się wątpliwość odnośnie tego czy lepiej iść nią czy jakąkolwiek inną .

To był jedyny wyznacznik drogi,więc ruszyłem ścieżką bez drzewa,na wszelki wypadek nie wycofywałem Gastly'ego do pokeballa,w każdej chwili mógł pokazać się kolejny potwór...abo coś jeszcze gorszego więc wolałem mieć chociaż tych kilka sekund przewagi

Gdy tak wędrowałeś to drzewa z pozostałych ścieżek jakby były coraz bliżej, ale chyba się zbliżały wtedy, gdy byłeś od nich odwrócony. Jednak teraz nic się tutaj nie działo. Miałeś wszystko co trzeba. A jednak nie... Nagle zniknął twój pasek, na którym trzymałeś pokeballe. (co tam fakt, że teraz spodnie ci leciały). Robiło się też ciemno, zimno... A drzewa coraz bliżej.

-Może powiedz mi po prostu,czego chcesz-Powiedziałem dosyć głośno nieco zdegustowany-Jeśli chcesz mnie wystraszyć musisz się postarać,żyjemy w czasach gdzie horrory są na porządku dziennym,a samobójstwa,morderstwa czy klęski żywiołowe są pokazywane co kilka dni w telewizji,nie mówiąc już o filmach-Stwierdziłem czekając na jakąś odpowiedź,wiedziałem już,że jestem w śnie,koszmarze stworzonym przez Darkraia,pokemona tworzącego koszmary,jednak przez wieki odczucie strachu zmieniło się,a co ważniejsze,siłą Darkraia była największa nocą...ja wezwałem go o świcie,gdy jego moc słabła

- Chcę, żebyś mnie znalazł - usłyszałeś głos.
Już więcej nie było żadnej odpowiedzi, a drzewa praktycznie Cię otaczały i nie miałeś zbytnio pojęcia co mógłbyś zrobić w takiej sytuacji. Była tylko jedna niewielka przerwa między drzewskami. Mogą ci coś zrobić, więc lepiej nie ryzykować zostaniem tutaj i kolejnej utraty życia...

-Ja w jakiejś grze komputerowej...mam trzy życia-Pomyślałem rozbawiony i skoczyłem w szparę między drzewami
-Dlaczego sam się nie pokażesz?Albo nie ułatwisz mi tego?-Zawołałem biegnąc przed siebie i rozglądając się uważnie na wypadek kolejnych niespodzianek

W myślach usłyszałeś tylko coś w rodzaju stłumionego śmiechu, czyli coś jest na rzeczy. Udało Ci się skoczyć w tamtą szparę, ale wtedy drzewa zaczęły zmierzać w Twoim kierunku nawet jak się na nie patrzyłeś. Ścieżka rozdzielała się na dwoje i prowadziła w dwie strony. Jedna w dół, druga w górę. Pierwsza przypominała jakby ktoś wykopał łopatą tunel, a druga składała się z lewitujących płaskich kamieni.

-Cóż,myślę,że skoro mi nie ułatwiasz to będzie pod górę-Stwierdziłem i zacząłem wspinać się po lewitujących kamieniach,miałem tylko nadzieję,że drzewa nie potrafią się wspinać,zaczynały mnie powoli drażnić...w razie czego mogłem je zaatakować jakimś pokemonem,ale wolałem nie narażać moich stworków

Zacząłeś się wspinać do góry. Drzewa może i drażniły ale wolałbyś nie mieć kontaktów z nimi. Po kilkunastu minutach byłeś już bardzo wysoko. Ogólnie w połowie drogi do wręcz czarnych chmur, jakie pełzały po tym niebie.
- Krwaahh - słyszałeś co jakiś czas ptasie okrzyki z góry.

Jeśli robi się coraz mroczniej,coraz straszniej i coraz...ciemniej,oznaczało to tylko,że wybrałem dobrą drogę,pokemon władca koszmarów,ten,który może pokonać przeciwnika jedynie siłą woli...o ile ten śpi,był tak blisko,a jednak wciąż uciekał...a może to ja za mało się starałem?
Zdwoiłem wysiłki by dotrzeć do szczytu i przebić się przez ciemne chmury

Gdy dotarłeś a górę to byłeś już praktycznie u kresu sił. Do tego dokuczało Ci to dziwne odczucie na sercu. Słyszałeś te okrzyki, coraz więcej... I trzepotanie skrzydełek, które raz cichło, raz rozlegało się na nowo jakby coś czyhało w chmurze. Tak, dokładnie... Byłeś w środku największej z nich... Panowała tutaj wilgoć i czułeś dziwny, niezwykle drażniący nos zapach.

Wilgoć była normalną rzeczą w końcu wszedłem w serce chmury,ale ten zapach?Zacząłem oddychać przez usta aby nie musieć męczyć się tym fetorem i ruszyłem dalej przed siebie dysząc ciężko,była to trudna przeprawa ale nie miałem zamiaru odpuścić

To powietrze trochę jakby Cię przyduszało. Nie mogłeś więc zbytnio się forsować, gdyż jak szedłeś za szybko to słabłeś. W pewnej chwili coś wpadło Ci we włosy i zaczęło dotkliwie kąsać i po chwili zniknęło. Czułeś słaby, acz trochę wkurzający ból.

-Chwileczkę...to przecież sen,a skoro tak...-Nie byłem pewien co do tego pomysłu ale zawsze jakiś był-Espurr,pokaż się,użyj Dream Eater!-Zawołąłem uwalniając pokemona i jednocześnie go skanując,zastanawiałem się czy w tym świecie mam pokedex...i czy zadziała on naprawdę

Nie wyszło, po prostu nie wyszło... Pokedex miałeś, ale ten nie zadziałał, a Dream Eater jakby uszkodził w momencie przestrzeń, ale ta w moment się naprawiła i nici z całej akcji.
Próbuj, próbuj...
Po chwili coś tym razem skoczyło ci na nogi.

Odskoczyłem odruchowa,uważając jednak aby nie spać z powrotem na dół i spojrzałem na to coś,przy okazji wycofałem mojego pokemona,póki co nie bardzo mi się przyda zwłaszcza,że nie znam jego ruchów.
Patrzyłem na COŚ trzymając się w bezpiecznej odległości

Okazało się, że to jakiś dziwny, bardzo zębaty nietoperz, który po chwili zniknął w mgle. Gacki potrafią być wredne.. I słyszałeś ich w swoim otoczeniu coraz więcej.
"Coraz bliżej, coraz bliżej..." - usłyszałeś w swojej głowie.
Innymi słowy jesteś na dobrej drodze, by odnaleźć darkrai, tylko pytanie jak przejdziesz by Cię nie zjadły te nietoperze?

Miałem pewien pomysł...posiadałem własnego nietoperza.
-Zubat pokaż się!-Rozkazałem uwalniając pokemona-użyj Supersonic i przepędź nietoperze,zakłuć ich echolokację,bez tego nie będą nic widziały-Poleciłem po czym ruszyłem za Zubatem

Zubat po chwili zaczął używać Supersonic na każdym gacku, który tylko próbował się nabliżyć i wyszło dobrze, te zaczęły latać skołowane, aż zaczęły się rozsypywać. Dosłownie... Będziesz miał teraz z nimi spokój. Chmura także jakby się rozeszła i ujrzałeś... labirynt! Czarne bloki skalne poustawiane w najróżniejsze sposoby... Już na samym początku masz trzy drogi do wyboru.