Poszukiwać... czego? - gra Kaimiego

Skinąłem głową,wyjąłem pokeball i zawróciłem pokemona
Na wszelki wypadek-Mruknąłem do zamkniętego pokemona i ruszyłem za dziewczyną.
Czerwony smok?Chodziło jej o typ smoczy...nie to raczej nie możliwe,jeśli dobrze się orientowałem to tutaj nie rozróżniali typów...nie zmienia to faktu,że mógł to być smok...alebo jakiś typ ognisty,jak Charizard...to miejsce było jakieś pokręcone

Niedługo zaprowadziła cie do chaty w lesie.
- Tutaj mieszkam - powiedziała.
Po niedługim czasie zaprosiła cie do środka. Dało się tutaj wyczućwszelkie zioła.
- Jakby co tak, jestem znachorką - powiedziała, wskazując na zioła wywieszone po ścianac , jakieś flakoniki, przyrządy... Niektóre to nie miałeś pojęcia do czego mogłyby służyć.

Wszedłem do chatki wdychając zapach ziół,część z nich rozpoznawałem po wieloletnim przesiadywaniu w ogrodzie,inne były mi obce.
-Powiedz mi od jak dawna pokemony...znaczy te demony was atakują?Zawsze tak było czy może coś spowodowało,że zostaliście zaatakowani...opisz mi też tego pokemona...albo nie,czekaj,pokaż mi jak wyglądał-Powiedziałem wyjmując pokedex i pokazując jej obrazki pokemonów jeden po drugim aż w końcu trafię na właściwy

Ta się zdziwiła na widok samego pokedexu.
- Co to jest?! - aż podskoczyła, jak zobaczyła przesuwające się obrazki, przedstawiające pokemony. - Jak je wszystkie tam zmieściłeś? - spytała.
Na widok Charizarda powiedziała:
- To był on....
Pokręciła trochę z niedowierzaniem głową.
- Od trzech lat... - powiedziała. - Słyszałam, że to władca wrogiego królestwa sprowadził na nas klątwę i te potwory nas teraz napadają. Ale nasi wojownicy... Oni je pokonują! - te ostatnie słowa były wypowiedziane z swego rodzaju dumą.

-Tak jak myślałem,Charizard...jakby to powiedzieć,tam skąd pochodzę pokemony to przyjaciele jednak jeśli są przyjaciółmi złych ludzi same mogą robić złe rzeczy nawet jeśli tego nie chcą-Odpowiedziałem pomijając pierwsze pytanie,coś i mówiło,że nie są to moje czasy,a może nawet i nie mój świat.
-Jak mogę się dostać do tego władcy?-Zapytałem

- Nie mam pojęcia - pokręciła głową.
Spojrzała na Ciebie, po chwili na Twoją rękę i zrobiła duże oczy.
- Co robiłeś przy wielkich grzybach? Siadaj, zaraz coś z tym zrobię - powiedziała.
Dopiero teraz zwróciłeś uwagę na dziwne uczucie w lewej ręce. Spojrzałeś na nią i porobiły się tam jakby zielone bąble... Dziewczyna podsunęła Ci jakiś stołek i zaczęła przeglądać zioła. Pierwszy raz w życiu będziesz korzystał z usług znachorki...

-Spadłem...znaczy,wskoczyłem w jakiś wir,chcąc ratować moich przyjaciół,a wcześniej ta dziewczyna od włóczni chciała mnie zabić,a duchy fruwały,ale tylko ona,i było pusto,tylko dziewczyna,ale nawąchała się gazów,a ja wskoczyłem w ten wir-Moja opowieść była nieco nieskładna ale wszystkie te informacje jakby jednocześnie wlały mi się do głowy,jak gdyby jakaś tama do tej pory powstrzymywała ich napływ.
Dopiero teraz zdałem sobie sprawę,że wciąż ściskam w dłoni dziwną włócznię i macham nią jak wariat,odłożyłem broń na podłogę nie chcą wystraszyć,a tym bardziej skaleczyć dziewczyny.
-Właściwie to jak się nazywasz?

- Leyanda - powiedziała dziewczyna.
Na Twoją opowieść się zamyśliła. Wkrótce zrobiła jakąś dziwną mieszankę ziół... Wymieszała je z miodem i czymś czarnym, czego nazwy nie znałeś... Po tym nasączyła całym wywarem bandaże i owinęła Ci nimi rękę. Poczułeś dość drażniące szczypanie.
- Ta włócznia... Wygląda jak takie, które mają przy sobie wojownicy z naszego królestwa... Jakim sposobem? Może też chciała pomóc, a ciebie wzięła za wroga? - była jakoś ślepo przekonana w dobro tych ludzi. - W ogóle jaki wir? Trąba powietrzna, w rzece? - dopytywała się.
Zaraz po tym skończyła opatrunek, szczypanie ustąpiło po niedługim czasie odczuciu rozgrzewania i było to nawet przyjemne. Zaraz po tym usłyszałeś walenie do drzwi.
- Są ranni, trzeba ich opatrzyć! - krzyknął ktoś.
Leyanda schowała Twoją włócznię i otworzyła drzwi. Wniesiono kilku ludzi z poparzeniami czy połamaniami, niektórzy byli w stanie iść o własnych siłach. Niezbyt przyjemny widok, a w chacie zrobił się mały tłok, chociaż i tak była duża.
- Muszę się szybko nimi zająć, och tylu rannych... - zmartwiła się dziewczyna i szybko zabrała się do roboty.

Korzystając z nieuwagi dziewczyny wyślizgnąłem się z chatki,musiałem czym prędzej dotrzeć do tego całego królestwa,wyglądało mi na to,że tamtejszy władca ma sporo wiedzy o pokemonach więc może to on stał za porwaniami z mojego miasta...cóż w końcu zginęły również pokemony.
-Taka wiocha,a nie maj,ą znaków?-Westchnąłem rozglądając się za jakąś podpowiedzią w którą stronę iść

Nie widziałeś żadnych podpowiedzi, w którym kierunku mógłbyś pójść. Wokół nic się nie działo... czasem przelatywały malutkie stworki, łudząco podobne do Yanmy, ale to jednak nie były te pokemony... W pewnej chwili usłyszałeś jednak jakieś przestraszone piszczenie i wołanie... Niedługo z krzaków wypełzło takie coś:

Było wyraźnie rozpłakane i poszukiwało czegoś. Na Twój widok się zatrzęsło i zaczęło uciekać do krzaków, chociaż do najszybszych mały nie należał.

Podszedłem do stworka,rozpoznałem go niemal od razu,to był Goomy,smoczy typ,ale nie wyglądał na agresywnego w przeciwieństwie do ego co słyszałem o tutejszych pokemonach.Otworzyłem pokedex aby dowiedzieć się trochę więcej na temat Gommy'ego
Hej maluszku,nie bój się,nie zrobię Ci krzywdy,boisz się czegoś?-Zapytałem kucając aby nie wydawać się pokemonowi taki wielki

Pokemon schował się za pniem drzewa i niepewnie się wychylał raz po raz, po chwili otrzymałeś swój skan tego pokemona:


Gatunek:Goomy ♀

Typ:
Poziom: 8
Charakter: Bardzo strachliwy i niepewny siebie pokemon. Potrzebuje dużo uwagi i tęskni za swoimi rodzicami, więc często bardzo smutny. Trener to dla niego rodzina zastępcza.
Ataki: Tackle, Bubble, Absorb,
Ability: Gooey

Pokemon po chwili namysłu do Ciebie podpełznął i uważnie na Ciebie spojrzał.
- Goo? - spytał się niepewnie i dotknął Twojej dłoni.
Poczułeś dość obślizgłe ciałko pokemona. Widziałeś, że jest czymś wyjątkowo przerażony, ale chyba to nie przez Ciebie. Rozglądał się ciągle jakby spodziewał się, że z każdej strony może przyjść do niego ktoś zły.

Pogłaskałem pokemona po śliskiej i pokrytej śluzem główce
-Nie bój się,jeśli mogę Ci jakoś pomóc to to zrobię...nie wiesz może jak dojść do królestwa?Wydaje mi się,że muszę pogadać z tamtejszym władcą,a pomoc mi się przyda-Uśmiechnąłem się do pokemona i rozglądnąłem dookoła,co też mogło go aż tak przerazić

Nie widziałeś póki co niczego niepokojącego, a pokemona chyba uspokoiło Twoje głaskanie, gdyż się do Ciebie przytulił jak największy na świecie pieszczoch.
- Grooh - powiedział przymilnie.
Na Twoje pytanie odnośnie władcy pokręcił łebkiem. Widać nie ma pojęcia. Zresztą... O czym taki maluch może mieć w ogóle pojęcie? Niedaleko przebiegło stworzenie podobne do Sawsbucka, ale nie miało tych charakterystycznych liści na rogach i zdawało Ci się... nierozumne? głupie? dzikie? Sam do końca nie wiedziałeś, ale to był dla osoby przywykłej do widoku wesołych zwierząt dość smutny obrazek. Mały tylko przechylił łebek, a raczej cały się przechylił.

-Może pójdziesz ze mną co?Zostaniesz częścią zespołu-Powiedziałem wyjmując pokeball,coś mi mówiło,że jeśli malec zostanie sam,może skończyć jak tamten Sawsbuck,całkiem by zdziczał...nie zdziczał to złe określenie,raczej by...otumaniał?Stracił wolę życia?Nie mogłem pozwolić żeby coś takiego działo się pokemonom...i dlaczego coś mi mówiło,że to ma związek ze wspomnianym władcą?

Pokemon kiwnął łebkiem i pozwolił Ci się stuknąć pokeballem. Na ogół widziałeś t jakieś ptaki, ale zdawały Ci się być tak samo okaleczone na duszy i wyglądzie jak tamten jeleń... To bardzo Cię niepokoiło. Pokeball po chwili wydał z siebie ten charakterystyczny dźwięk "DING" i ślimaczy smok należał do Ciebie... Po jakimś czasie usłyszałeś wołanie. To Leyanda wybiegła do Ciebie z włócznią.
- Nie wziąłeś tego - odpowiedziała, oddając Ci przedmiot.

-Oh,właściwie to nie wiedziałem czy mogę coś takiego przy sobie nosić,wiesz,ludzie mogliby się wystraszyć,a jeśli mam rozmawiać z tym całym władcą to raczej z bronią mnie nie wpuszczą...zresztą nie wiem jak tego się używa-Przyznałem.
Wpatrywałem się w pokeball,to pierwszy pokemona jakiego złapałem i pierwszy jakiego w ogóle zobaczyłem w tej krainie...w każdym bądź razie jeśli chodzi o zdrowe osobniki.
-Jeśli chcesz,możesz iść ze mną,przyda się ktoś kto zna się na leczeniu ale nie obiecuję,że będzie to bezpieczne

- To nie trudne... Ojciec mnie kiedyś uczył - powiedziała dziewczyna.
Na Twoją prośbę odnośnie podróży zrobiła duże oczy.
- Ja? Z tobą? - dopytała się. - Nie spodziewałam się... Zwykle są mili dla mnie tylko jak czegoś chcą, wiesz... znachorkom nie ufają tak bardzo - spuściła głowę. - Tak więc jeśli naprawdę chcesz to będziesz musiał poczekać trochę... Musze spakować najpotrzebniejsze zioła - powiedziała.
Wyglądała nawet na szczęśliwą. Niedługo zaprosiła Cię do siebie na noc i ruszyła po tym w kierunku swojej chaty.

Zawróciłem w kierunku chaty dziewczyny,nawet nie zauważyłem,że zaczynało się robić późno,byłem zbyt skupiony na próbie uratowania pokemonów,ludzi z miasta,a teraz także i wioski jeśli nie całej tej krainy.
Wygląda na to,że oprócz zwyczajnej wędrówki ku nieznanemu będę miał jeszcze trening z posługiwania się bronią...nie tak wyobrażałem sobie moją ewentualną podróż,bardziej jak chodzenie po salach i zdobywanie odznak i branie udziału w pokazach za wstążki...ale to,to było...po prostu dziwne

Niedługo byłeś w domu dziewczyny i ta zaczęła składować swoje zioła do jej skórzanej torby. Nie mogła ze sobą wziąć wszystkiego, więc brała ilości, które jej były potrzebne.
- Może mi opowiesz coś o sobie, skoro mamy razem podróżować? - spytała się Ciebie.
Po chwili sięgnęła do szafy. Wyjęła z niej chleb, nóż i jakieś konfitury...
- Proszę, częstuj się - powiedziała i położyła to przed Tobą.
Zapach przetworu był bardzo kuszący.

-Nazywam się Kaimi-Powiedziałem rzucając się na jedzenie,dopiero teraz doszło do mnie,że o rana nic nie jadłem-I może dziwnie to zabrzmi...ale wydaje mi się,że jestem z innego świata,przeszedłem przez jakiś portal albo inny rodzaj przejścia,mając nadzieję,że odnajdę swoich bliskich ale trafiłem do waszej wioski...tutejsze pokemony są...inne,może nie wszystkie ale większośc z nich wygląda...martwo-Stwierdziłem

Ta słuchała tego co opowiadałeś.
- Pokemony? Masz na myśli zwierzęta? - spytała.
Zwierzęta... cóż za smutna nazwa odzwierciedlająca los tych stworzeń... Jedzenie było wyjątkowo dobre, nim się spostrzegłeś to zjadłeś bardzo dużo. Dziewczyna się zaśmiała.
- Ktoś tu chyba długo nie jadł... - powiedziała. - Inny świat? jak u was jest? - spytała się rozmarzona.

-Można powiedzieć,że jest podobnie jak tutaj,są spore różnice,mamy domy z betonu...to taki jakby kamień,nie musimy rozpalać ognia aby się ogrzać,mamy do tego specjalne urządzenia,potrafimy wytwarzać prąd,trochę jakby opanować błyskawice,no i oczywiście jest dosyć fajnie,ale istnieją wojny i źli ludzie,którzy tak jak tutaj wykorzystują pokemony do złych celów-Westchnął odkłądając słoiczek po konfiturach,czułem się pełny.

Ta słuchała zaintrygowana tego co mówisz.
- To musi być niesamowite! - powiedziała.
Schowała wszystko do szafki i zaczęła przygotowywać ci posłanie na noc.
- A leczenie... Jak u was z tym jest? Jakie macie lekarstwa i czy już na wszystkie choroby? - dopytywała się dalej i była bardzo zainteresowana.
Przyjrzała ci się.
- Lepiej byś zmienił ubiór - powiedziała.
Niedługo ze skrzyni wyjęła jakieś męskie ciuchy.
- Mój kuzyn je tu kiedyś zostawił, powinny być na ciebie - stwierdziła.

-Nie,nie potrafimy wyleczyć wielu chorób,część z nich całkowicie zlikwidowaliśmy na przykład poprzez gotowanie wody,ciepło zabija wiele wirusów,jednak powstały też nowe choroby,za o sztuka medyczna jest znacznie bardziej rozwinięta-Odpowiedziałem wkładając zastępcze ubranie zastanawiając się cy nie będę musiał w nim zostać na zawsze