Mythic Magnificque - ,,Nova" Historia Novy

Po chili udało mi się jakoś w mały stopniu częściowo uspokoić... Słuchałam tego co mi opowiadał owy "Błysk".To wszystko mnie bardzo zdziwiło. Nadelf? Ale jak to w ogóle możliwe, że udało się komuś zmienić go w człowieka? O tym nie mam pojęcia, ale jeszcze bardziej zaskoczyło mnie to, że on mnie wręcz błagał o dołączenie do nich. 
- Dlaczego wszyscy są mną tak nagle zainteresowani...? - westchnęłam.
Po chwili namysłu przyjęłam owy miecz i kiwnęłam głową.
- No dobra - powiedziałam.

Błysk szczęśliwy, że przyjęłaś miecz podał ci też czarny kostium na operacje w ukryciu oraz komunikator, którym połączysz się z nim.
-Dziekuję ci, że przyjęłaś moją ofertę... Musisz jeszcze tylko przyjąć pseudonim, żeby nasi wrogowie cię nie namierzyli.-powiedział Błysk i powstając dał ci także ekwipunek typu usypiający środek itd.

-W każdym razie nie kupuj w tej lecznicy. Weź te środki nasenne, te są bezpieczne.-powiedział Błysk i niczym błysk zniknął. W tym momencie płot który blokował drogę zmiażdżył Vivius.

-Czy panienka Klaudia jest cała?-spytał rycerz

Schowałam to wszystko co dostałam jak najbliżej i kiwnęłam głową. Pseudonim, trochę później pomyślę nad tym... Jak wpadł Vivius to się nieźle zdziwiłam.
- Tak wszystko w porządku... - uśmiechnęłam się i podeszłam do niego. - Jak tam, wyspany? - zagadałam do niego i ruszyłam znowu w kierunku placu. 
Dobrze, że mam te środki nasenne bo inaczej bym spokojnej nocy nie uświadczyła...

-Tak wyspałem się, ale gdy panienki szukałem słyszałem, że podążała pani w stronę lecznicy. Potem słyszałem jak ktoś tu rozmawia, byłem pewny że to pani ma kłopoty.-powiedział Vivius. Po całym zajściu wreszcie udaliście się na zaplanowane zwiedzanie. Najpierw poszliście do dzielnicy rynkowej, gdzie dobrze znany ci elf nadzorował prace rzemieślnicze i kupieckie. Był tu mini pawilon ze sklepami.

Pokiwałam głową na słowaViviusa.
- Ale wszystko jest w porządku jak widać - powiedziałam do niego i się uśmiechnęłam lekko.
Błysk mnie nieco zaintrygował, ale cóż... Zobaczy się co tam też będzie... Westchnęłam I zaczęłam zwiedzanie. Wszystko tu bardzo mi się podobało. Spojrzałam w kierunku sklepów.
- Może znajdzie się coś ciekawego - i pociągnęłam rycerza w ich kierunku.

Było tu mnóstwo sklepów z odzieżą, biżuterią, kwiatami, owocami i naprawdę wiele innych. To była taka stolica przemysłowa wśród tutejszych stron. Wprawdzie niechętnie, Vivius chodził z tobą po różnych sklepach, ale jakoś tego nie okazywał. Chodziliście tak przez dłuższy czas, a ty zdążyłaś się zaopatrzyć w nowe rzeczy typu ubrania i biżuteria, ale i trochę jabłek i innych rzeczy. Następnym punktem zwiedzania była Iglica Aegaeon'a. Stanęliście u dołu wysokiej na jakiś kilometr wieży. Była w kolorze oczywiście granatowym. Nie przez przypadek.
-Panienko Klaudio. Oto jest wieża Aegaeon'a, jednego z czterech Lordów! Patronuje on morzom i oceanom, a także niebiosom. Nikt nie wie gdzie jest, ale ta wieża to spuścizna jego działalności w tych terenach.-opowiedział Vivius

Starałam się jak najmniej chodzić po sklepach by oszczędzić tego rycerzowi, ale wyszło jak wyszło... W końcu poszłam z nim zobaczyć ową Iglicę. Ta budowla była ogromna, aż dziw bierze, że można było coś takiego wybudować.
- Wspaniała - tylko tyle byłam w stanie powiedzieć na jej widok i się uśmiechnęłam szeroko.
Już przywykłam do tej formy i jest nawet dobrze prócz tego, że nieco wolniej idę...

-,,Czasami warto zwolnić niż pędzić ślepo przez życie"- to były słowa Aegaeon'a, które zapisano na wrotach do Iglicy. Niech się panienka nie martwi, to już ostatni punkt zwiedzania. Udamy się na szczyt Iglicy, aby mogła panienka zobaczyć najbliższą okolicę z wysokości 1246 metrów.-powiedział Vivius i pomógł ci wejść po starych schodach wejść na samą górę iglicy. Po drodze obserwowałaś witraże granatowe jak całe miasto. Na szczycie wieży było cudownie. Kamienie porośnięte były trawą, na środku był stawik, a przy krańcu była szklana otoczka, przez którą było widać całą okolicę. Chmury lekko ci przysłaniały widoku, a nagle między nimi ujrzałaś miasto w obłokach.
-To miasto w obłokach to mój dom- Arcadia. Tam mieszka nimfa Aurora i patronuje niebu i chmurom. Mogę tam wrócić dopiero dopóty dopóki nie pomogę nimfie Selene.

Spojrzałam na miasto między chmurami.
- Jeeejku - powiedziałam zaintrygowana tym widokiem.
Ogólnie latałam z jednej strony do drugiej by oglądać okolice i móc się rozejrzeć, gdzie to byłam lub mogę wkrótce być... Było świetnie, chociaż tych schodów było od zarąbania.... No i ogólnie to dużo czasu na tym zeszło... Jeszcze jakiś czas się rozglądałam.
- Oki chyba naoglądałam się - zaśmiałam się, chociaż jeszcze poszłam by się rozejrzeć po okolicy.

Napatrzyłaś się na majestatyczny widok Arcadii, Gór Księżycowych, a w oddali widziałaś jakby Mroczny Las, który jakimś dziwnym trafem wydawał ci się znajomy, ale nie wiedziałaś czemu.

-W takim razie to tyle ze zwiedzania. Pójdźmy się teraz spakować na podróż, a gdy już będziesz gotowa daj mi znać.-powiedział Vivius i zszedł razem z tobą na dół.

Po krótkiej chwili zostałaś sama opodal gospody. Twój komunikator zaczął bzyczeć. Ciekawe kto dzwoni.

Podziękowałam Viviusowi za wszystko i poszłam się pakować, kiedy komunikator zaczął bzyczeć. Wzięłam go i odebrałam połączenie.
- Coś się stało? - spytałam, pakując w międzyczasie swoje rzeczy.
Byłam bardzo zadowolona, ale ogólnie cieszyło mnie to, że tyle rzeczy zobaczyłam... mam teraz nieco więcej pakunków. Szkoda, że człowiek mniej uniesie...

Odezwał się Błysk:
-Tutaj Błysk! Kieruję się w stronę Gór Księżycowych, do górskich jaskiń Selene. Dostałem wezwanie, że mroczne rzeczy się tam dzieją. Jeśli dasz radę to spotkajmy się opodal jaskini Nieskończonego Echa.-powiedział.

Tymczasem do twojego pokoju wszedł Verne ze swoją lutnią i pożegnał cię swoim tradycyjnym numerem ,,Time to Say Goodbye".
Uśmiechnięty muzyk postanowił ci towarzyszyć przy podróży.

Zaskoczyło mnie to.
- Cześć - przywitałam się niezbyt pewna co powiedzieć i wstałam.
Zostawiłam dla Viviusa kartkę, że niedługo powinnam wrócić i postanowiłam ruszyć do tej jaskini Nieskończonego Echa... Czas będzie na jakąś akcję, poinformowałam Verne, że idę się przejść, sama.

Verne trochę odtrącony wyszedł z pokoju. Wyszłaś w stronę, w którą i tak miałaś się udać. Po długiej podróży przez prerie i kamienne odmęty dotarłaś do podnóży Gór Księżycowych. Na samej górze była jaskinia Nieskończonego Echa. Zaczęłaś wspinaczkę, niestety nie było łatwo, ale po godzinie wspinaczki dotarłaś do półmetka- skalnej półki jakieś 600 metrów nad ziemią. W oddali widziałaś już Vivius'a i Verne'a którzy szli w stronę Gór. Trzeba się śpieszyć, żeby nie odkryli twojego sekretu.

Westchnęłam i spojrzałam tylko na nich. Po chwili zaczęłam się szybciej wspinać by mnie czasem nie ujrzeli na tym zboczu. Ubrałam na siebie szybko coś czarnego bym była mniej widoczna. Błysk czegoś chce, tylko pytanie czego, coś musiało się wyraźnie stać.... Dobrze, ze przywykłam do dwóch nóg.Gdyby nie to to bym kilka razy mogła spaść.

Po szybkiej wspinaczce dotarłaś do jaskini. W jej wejściu czekał już Błysk, który od razu przyciągnął cię do ściany. Z groty wypłynęła ogromna Fala Dźwiękowa, która przyjęła formę czystej lancy magicznej. Podobną widziałaś w swoim koszmarze. Nagle ni stąd ni z owąd wiatr przewrócił was obydwojga na podłogę tak, że upadłaś na Błyska. Chłopak zarumienił się i razem z tobą wstał.
-Przepraszam...Może chodźmy już do środka, wytłumaczę ci o co chodzi.-powiedział nieśmiało mężczyzna

Gdy tak szliście co jakiś czas spoglądał na ciebie takim dziwnym wzrokiem.

Odkaszlnęłam tylko i wstałam razem z nim.
- No dobra - kiwnęłam głową.
Rozglądałam się wokoło i jeszcze zerknęłam, gdzie są moi towarzysze. Po tym ruszyłam dalej za Błyskiem. Intrygowało mnie na ogół po co mnie tutaj zabrał. Tak dużo ostatnio się dzieje. Ale podoba mi się to, mam co robić...

Vivius i Verne usłyszeli tą falę dźwiękową, ale ruszyli w stronę pasm górskich inną drogą niż ty i Błysk. Po krótkiej przebieżce dotarliście do groty, gdzie było pełno diamentów. Na dole była wioska górska, a na górze Pałac Księżycowy. Napotkaliście kilka krasnoludów, którzy kopali diamenty.

Błysk zagadał do jednego z nich w ich ojczystym języku i otrzymał jakieś pudełeczko.
-Klaudia, weź to pudełko i otwórz je tylko i tylko wtedy jeśli nie wrócę z tobą z tej wyprawy.-powiedział, po czym zarzucił hak do groty nad wami. Chwycił cię w pasie i wciągnięto was na górę. Znajdowaliście się teraz we właściwej Jaskini Nieskończonego Echa. Każde słowo, które wypowiedziałaś odbijało się miliardy razy i nie dało się nic powiedzieć. W ciszy więc udaliście sie w stronę krańca groty. Po drodze kilka razy napotkaliście ponownie te dźwiękowe fale.

Kiwnęłam głową i schowałam pudełeczko do torby. Chociaż mnie na ogół korciło by zerknąć co tam moze takiego być... Starałam się jak najciszej isć w tamtym tunelu na dole.  Ciekawiło mnie po co tu w ogóle jesteśmy... Jak mnie wkurza to milczenie... Ale cóż, nie da się zbytnio bo w przeciwnym razie by tutaj było nie do zniesienia głośno. Szkoda też, że nie znam języka krasnoludów. Bym przynajmniej wiedziała o co mu chodziło z tym pudełeczkiem.

Po krótkiej przechadzce dotarliście do Srebrnej groty, wypełnionej po brzegi srebrem i metalami szlachetnymi. Na środku stał tron, a dookoła niego latały wróżki o srebrnych skrzydłach. Na wielkim oszklonym tronie siedziała... Dokładnie ta sama fioletowa wiedźma co w twoim koszmarze!!! Zaganiała wróżki do pracy. Nad nią wisiała klatka, gdzie uwieziona była Selene. Błysk powiedział, że gdy zrobi się niebezpiecznie, masz stąd uciekać ile sił w nogach. Po tych słowach wbiegł do sali i zaczął walkę z ową czarownicą. Nagle twój koszmar zaczął się DZIAĆ NA ŻYWO. Dokładnie to samo, tyle że to Błysk a nie Selene walczył z czarownicą. Oberwałaś fioletowym promieniem, który wypchnął cię z sali. Jaskinia zawaliła się zaraz za tobą. Błysk został w środku, razem z tą podłą diablicą. Złapał cię krasnolud... jakby wiedział, że będziesz przelatywać.

Gdy zaczęła się walka chciałam pobiec i jakoś pomóc Błyskowi, ale trafił mnie fioletowy promień i wywalił mnie z pomieszczenia. Na dodatek tunel został zasypany. Jakieś było moje zdziwienie, kiedy złapał mnie tamten krasnolud.
- O co tu chodzi?! - krzyknęłam, nie mogąc już wytrzymać.
Zostałam tu przyprowadzona sama nie wiem na co, jeszcze krasnolud jakby wiedział co ma robić. Mój sen stał się prawdą... Tak w połowie... Ale jednak...

Krasnolud przemówił twoim językiem:
-Twój kolega miał zamiar powstrzymać Hebridę przed zamordowaniem Selene. Powiedział, żebym tu stał, w razie gdybyś wyleciała, abyś nie zrobiła sobie krzywdy. Hebrida zmusza nas do pracy w tej kopalni 24h na dobę i za każdą chwilę odpoczynku wysyła fioletowy promień który odbija się miliardy raz w tej jaskini i ogłusza wszystkich raniąc ich uszy.-powiedział krasnolud

Tymczasem ty zostałaś bezpiecznie odstawiona na ziemię, a pudełeczko które dał ci błysk upadłszy na ziemię otworzyło się. Wypadły z niego pierścionek, skrawek papieru i.... klejnot! Skąd Błysk wiedział o klejnotach i skąd znalazł ten- biały jak śnieg? To robiło się coraz dziwniejsze.

Westchnęłam i spojrzałam na zasypaną stertę, po czym podniosłam wszystko co wypadło z ziemi.
- Rety i co z nim teraz będzie? - westchnęłam.
Obejrzałam klejnot i pierścionek, po czym zerknęłam co było napisane na tej kartce. To wszystko była bardzo dziwne i martwiłam się o niego... Byłam z deka roztrzęsiona po całej tej akcji i nie wiedziałam w sumie co teraz mam konkretnie zrobić.

Klejnot wyglądał na cały, a pierścionek miał ametyst na czubku w kształcie serca.
Na kartce było napisane coś co wstrząsnęło tobą trochę:

Cytat :

Droga Klaudio!
Jeśli to czytasz, to znaczy że nie wróciłem cało z misji.
Chciałem ci przekazać ten pierścionek jako dowód tego, że cię kocham. Znalazłem klejnot, który przyda się w twoich dalszych poczynaniach. Wierzę, że pomoże ci pokonać zło, które czyha w głębi tej góry. Jeśli znajdziesz się w pałacu na szczycie góry udaj się na aleję 24 Lipca, wejdź do domu nr. 10 i zapukaj rytm 2:3. Wpuszczą cię moi kompani, na pewno ci pomogą pokonać tą wiedźmę.

Obtarłam kilka łez, które mi pociekły po policzkach i kartkę schowałam w torbie, pierścionek włożyłam na palec, a klejnot też schowałam do torby. Napłynęły mi kolejne łzy. Szkoda, że na to wyznanie przyszedł czas w takiej chwili i w taki sposób... Spojrzałam na krasnoluda i ruszyłam z nim w kierunku wyjścia stąd, innej możliwości raczej nie mam.