Mythic Magnificque - ,,Nova" Historia Novy

Uśmiechnęłam się słabo.
- Hm, czyli mogę go zatrzymać? - spytałam się niepewnie, patrząc na owy klejnot.
Ruszyłam z nią ową ścieżką, rozglądając się po tym jak ten las znowu jest wesoły, jak wszystko w nim ożywa. Szkoda, że nie robaczek i jego przyjaciele... Schowałam kamień do swojej torby do jednej z ukrytych przegródek. Po chwili wzięłam głęboki wdech. Nawet w powietrzu czuć polepszającą się atmosferę tego miejsca. To mi pasuje.

-Oczywiście, że możesz.-powiedziała i ruszyłyście. Ominęłyście starą wieżę i grotę w której spałaś. Po drodze widziałyście ogromne drzewa wiśni i przeróżne kwiaty. Słońce świeciło teraz mocniej. Po chwili doszłyście do jeziora, które wydawało ci się znajome. Było tu kiedyś bagno. Zaraz za nim zauważyłaś przecudny dom z kwiatów.
-To tutaj! To mój dom.-orzekła Melania i wprowadziła cię do małej posiadłości. Wszędzie było pełno kwiatów. Od groma. Piękny dom z luksusowymi meblami.
-To teraz opowiedz mi co cię sprowadza w te strony moja droga.-spytała miłym i pogodnym głosem Melania.

- Piękny - stwierdziłam.
Jest tu teraz tak pięknie... Aż poprawiło mi to nastrój...
- No to tu by wypadało zacząć od początku... - powiedziałam.
Sprawdziłam tylko, czy kopyta są czyste i weszłam do środka. Po chwili zajęłam jakieś miejsce, gdzie byłoby go wystarczajaco a i bym za bardzo nie zawadzała nikomu w drodze.
- Ogólnie to kiedyś w lesie znalazło mnie pewne ludzkie małżeństwo, jak jeszcze byłam mała... Ci postanowili się mną zająć... Było w miarę, dopóki do ludzi, którzy niezbyt mnie nie lubili, nie dołączył władca ziem, na których mieszkałam. Było coraz gorzej, więc postanowiłam w końcu uciec... Kiedyś tam wrócę, ale jak będę doroślejsza i silniejsza - powiedziałam do kobiety.

-Nie miałaś najlepszego kontaktu z ludźmi. Ja widzisz jestem nimfą, opiekunką lasu i widziałam jak ludzie go niszczą. Może czas ich odciąć od mojej ziemi?-monologiem rzekła Melania.
Nagle kryształ zaczął świecić ci w torbie. Wzleciał i utworzył kryształowy diadem na twojej głowie.
-Klejnot uznał, że twoje serce jest czyste i godne jego posiadania. Dzięki jego mocy, będziesz mogła sprowadzać na ludzi zarówno szczęście jak i melancholię. Oprócz tego daje ci on możliwość telepatii. Mam prośbę, jeśli znajdziesz kiedyś moje siostry opiekunki różnych miejsc to pomóż im i znajdź pozostałe 11 klejnotów. Kiedy je uzbierasz będziesz mogła wezwać Archangelię, czyli legendarną królową nimf. Ona pomoże ci odnaleźć twoją rodzinę.-powiedziała Melania i postawiła herbatę na stole.

Słuchałam tego co mi ona opowiadała.
- Rety.... - powiedziałam.
Wzięłam diadem z ręce i się mu przyjrzałam. Po chwili ubrałam go znowu i poprawiłam włosy. Bardzo ładny, ale raczej będę musiała go chować jak będę wśród ludzi.
- Walka z ludźmi to jak walka z wiatrakami - stwierdziłam po chwili.
Podziękowałam i zaczęłam pić z wolna swoją herbatę. Miło jest poczuć smak tego napoju w podróży. Po chwili sięgnęłam do torby po jabłko, mój najukochańszy owoc. Ogólnie to głównie tylko jabłka jadłam.

-Jeśli będziesz chciała wyruszyć idź ścieżką z róż, a doprowadzi cię ona do Skrajnej Doliny. Tam opiekunką jest moja dobra siostra Aurora.-powiedziała Melania i popijała herbatkę.

Miodowy zapach niósł się zza okna. To pszczoły szykowały się do wielkiego zapylania na święto miodu w Arachneveil. Przypomniałaś sobie jak raz z przybranymi rodzicami udaliście się tam, aby skosztować tego miodu. Był najpyszniejszy na świecie.

-Mam nadzieję, że podoba ci się mój las.

- Tak, jest piękny - powiedziałam do niej.
Trochę smutno zrobiło mi się na zapach tego miodu. Ahh wspomnienia... Mimo, że byłam takim odmieńcem to moi przybrani rodzice kochali mnie jak własne dziecko. Dalej piłam herbatę i rozmawiałam jeszcze trochę z Melanią.
- A wiesz cokolwiek o innych centaurach? - spytałam się.
Zerknęłam na swoją sierść. Hmm nie jest już pierwszej czystości, a ja jestem nawet bardzo wyczulona na tym punkcie.

-Migrują po całym świecie i nigdy nie oddalają się od stada. Zawsze są razem i tylko raz na jakiś czas wracają do domu, który jest w Bradezilli.-odpowiedziała Melania.

Melania utworzyła różaną ścieżkę, która miała cię później doprowadzić do Doliny, a tymczasem ona usiadła i dalej piła herbatę.

Pokiwałam głową na słowa kobiety.
- Tylko w takim razie dlaczego ja zostałam sama...? - zadałam pytanie, trochę sama do siebie, jakby rozmyślając.
Dopiłam swoją herbatę i się przeciągnęłam. Jestem zmęczona po całej tej akcji. Spojrzałam, jaka jest pora, ale w końcu wstałam i wyszłam z domu Melanii.
- Ja już ruszam dalej, dziękuję za wszystko - powiedziałam i się lekko ukłoniłam, po czym poprawiłam torbę i ruszyłam wręcz galopem ową ścieżką. Chciałam trochę popędzić, poczuć ten wiatr, móc poczuć, że jestem zmęczoną...

-Do zobaczenia!-zawołała Melania
Ruszyłaś drogą z róż, która prowadziła przez ten cudowny las. Tyle kwiatów drzew i krzewów. Jakże to było piękne. Jednakże, gdy tylko dotarłaś do Doliny, zauważyłaś niepokojące rzeczy. Posępny nastrój nie panował tu, ale widziałaś miasto w Dolinie, zajęte przez Mandryle. Małpiszony wyglądały na groźne. Opodal miasta było ogromniaste Jezioro, a kawałek dalej zaczynał się teren Gór Skrzelowatych. Miałaś do wyboru jedno z trzech miejsc: Dolina, Jezioro lub Góry.

Te małpy są dość duże i wredne... Rozejrzałam się i spojrzałam na dolinę. Ale tu mieszka siostra Melanii... Po chwili ruszyłam niezbyt pewnym krokiem w kierunku owego miasta. Chociaz chyba postaram się je ominąć by się rozejrzeć tu dokładniej i zorientować w sytuacji. Zawsze muszę chyba trafiać na coś wrogiego. Zero jakiegoś fajniejszego towarzystwa... Mam nadzieję małpy nie będą próbowały mnie napadać, mogę je potraktować kopytami i dam radę kilku, ale nie całej chmarze.

W drodze do miasta za głazem złapała cię jakaś postać, która powiedziała:
-Jeśli ci życie miłe nie zbliżaj się tam
Po czym cichym krokiem podkradła się pod bramę i używając sztyletu zadźgała małpiszony przy bramie. Wskazała, że możesz podejść tylko szybko.
-Nie wiem kim jesteś, ale lepiej się śpieszmy, mogą nas zauważyć i zaciągnąć do pracy w kamieniołomie.-powiedziała nieznajoma i zaprowadziła cię do starej piwnicy opodal wejścia.

Po chwili szybko ruszyłam do owej piwnicy za kobietą.
- Jestem Klaudia... Ogólnie co dopiero przyszłam tutaj od nimfy Melanii - powiedziałam krótko kim jestem i skąd tu przyszłam. - Czego te małpy chcą i dlaczego niby miałabym pracować w kamieniołomie? - spytałam się kobiety węsząc kolejną ciężką sprawę.
To co się działo tutaj to trochę mnie zaskakiwało, ale wszystkiego pewnie zaraz się dowiem. Wzięłam swój sztylet, chociaż przydałaby mi się kiedyś porządniejsza broń taka jak miecz...

Gdy kobieta usłyszała imię Melania od razu zmieniła podejście i w piwnicy zamknęła wszystkie drzwi i okna. Usiadła przy stole i zdjęła kaptur.
-Więc byłaś już w lesie. Czy Gorgona została pokonana?-spytała nieznajoma
Była ona piękną złotowłosą kobietą o zielonych oczach. Pod płaszczem chowała złotą suknię i dwa sztylety, które już ci okazała.
-Jestem Lunaria nimfa światła. Poznałaś moją siostrę nimfę przyrody.

- Tak, już po niej, rozpadła się w pył... - powiedziałam do Lunarii i wyjęłam jeszcze kryształowy diadem z torby. - To trochę zmieniony kryształ melancholii... - powiedziałam do niej. - Miło poznać - powiedziałam i podałam jej rękę. - To co się stało tutaj? - spytałam.
Bardzo szczelnie wszystko tutaj pozamykała. Była równie piękna jak jej siostra. Ale wygląda chyba na to, ze przy każdej z owych sióstr będę musiała coś zrobić by uratować coś, kogoś, jakieś miejsce... Ciągle żal mi było robaczka, który rozpadł się w pył...

-Naprawdę?Rety... a myślałam, że nigdy nie zobaczę tego cuda! Jesteś Archnelią! W naszej kulturze to określenie na ,,wybrańca". Cóż musimy odbić moje miasto... ten podstępny król mandryl mnie uwięził w lochu i przejął tron, a ja musiałam uciec, więc teraz zabijam wszystkie mandryle które zdołam, aby zapobiec ich inflitracji miasta. Moi poddani zostali albo zabici albo wysłani do kamieniołomów. Nadomiar złego, mandryl dorwał w swoje łapska Klejnot Odwagi. Jego siła jest wielka. Musimy go odzyskać, abyś mogła przywołać naszą królową.-odpowiedziała Lunaria. Wyglądała na taką bezbronną, a okazała się perfekcyjnym infiltratorem. Czy okaże się dobrym sprzymierzeńcem?

Spojrzałam jeszcze raz na diadem z sporym zdziwieniem.
- Jak to? Jestem jakąś wybranką? - spytałam się z powątpiewaniem.
Na jej dalsze słowa pokiwałam głową i zaryłam kopytem w podłoże.
- Postaram się pomóc jak najlepiej - powiedziałam do niej. - Tylko żebym miała wiedzieć co... To chyba najlepszym wyjściem byłoby wdarcie się do miejsca, gdzie ten król mandryli siedzi, tak? - spytałam się. - Chcesz to wskakuj na mój grzbiet, te małpy nie są tak szybkie jak ja i potrafię wysoko skakać - zaproponowałam jej.

-Tak! Wybrańcem jest ten, któremu ufają klejnoty naszej królowej. Tylko ten któremu uda się przemienić je w fragmenty kryształowej zbroi, jest godny użycia ich mocy.-odpowiedziała Lunaria. Trochę posmutniała, ale zaraz odpowiedziała:
-Broń ci się na nich rzucać! Nie mówiłam ci o wielkiej mocy Klejnotu Odwagi?! Dopóki król mandryli go ma nie masz szans go pokonać.-odpowiedziała Lunaria.

- No tak - westchnęłam i się zamyśliłam.
To była wręcz fatalna dla nas sytuacja.
- Trzeba będzie użyć podstępu jak w przypadku Gorgony, przez lusterko zniszczyła się własnym spojrzeniem to tu może trzeba będzie odezwać się do królewskiej pyszałkowatości - zaproponowałam. - Na przykład takie wyśmianie, że sam wszystkiego się boi i potrzebuje klejnotu by pokonać mnie, a dowodem jego nieulegającej władzy byłaby walka bez klejnotu - zaproponowałam. - Może trochę nieskładnie to wyjaśniłam, ale ja tak widzę sytuację - dodałam.

-Spróbujemy. Udaj się na plac główny tylko uważaj na mandryle po drodze.-powiedziała Lunaria i wybiegła drzwiami.
Twój plan mógł wypalić, ale czy zadziała? To się okaże. Miałaś przed sobą kolejną przygodę, a zarazem przeszkodę. Najpierw Gorgona, a teraz król mandryli, ciekawe co jeszcze cię czeka?

Nad tym lepiej się zastanawiać bo mogą mi przyjść do głowy naprawdę straszne opcje...
- Dobra - kiwnęłam głową i po chwili wyszłam przez drzwi.
Ruszyłam w miejsce wskazane przez Lunarię i w razie czego informowałam, że jestem w ważnej sprawie do króla jako pretekst by mnie czasem nie próbowali zaciągnąć do kamieniołomów... Na początku próbowałam jakoś niezauważona się dostać, ale nie oszukujmy się... mój czarny, koński zad jest za duży, y go gdziekolwiek ukrywać.

Przedarłaś się bezproblemowo przez przedmieścia i dotarłaś do bramy zamkowej, tam już czekało stadko mandryli, którzy cię zatrzymali.
-Hej ty! Czego chcesz w zamku! Wstęp tu mają tylko specjalni goście i mandryle.

- Zapewniam was, iż jestem bardzo specjalnym gościem, chcę wyzwać waszego króla do walki by zobaczyć, czy potęga, o której mówiono w odległych krainach jest prawdą - powiedziałam wyniośle do małp i czekałam na ich reakcję.
Moja mała gra aktorska powinna przynieść efekty.

Gwardia buchnęła śmiechem i powiedziała:
-Jeśli chcesz zginąć to idź dalej!-parsknęli śmiechem i przepuścili cię na dziedziniec.
Na dziedzińcu było od groma mandryli, a na wieży na tronie siedział ich król. Na twój widok groźnie zawołał:

-W jakim celu przybywasz i zakłócasz czas najpotężniejszego króla mandryli Marthoga?!
Jego gwardia od razu do ciebie się przybliżyła.

Ukłoniłam się zamaszyście, uginając także przednie bogi dla większego efektu.
- Witam... Jestem tu, gdyż dotarły mnie słuchy o twojej potędze, panie - powiedziałam do niego. - Przybywam tu z daleka, by się z tobą zmierzyć i móc odczuć Twoją potęgę na własnej skórze - zaczęłam tą jakże podniosłą przemowę.
Starałam się nie zwracać uwagi na mandryle wokół mnie u starałam się udawać wielki szacunek wobec ich króla.