Mythic Magnificque - ,,Nova" Historia Novy

-Czy ja się nie przesłyszałem?! Chcesz wyzwać niepokonanego Marthoga na pojedynek? Ale musisz coś postawić jako nagrodę! A widzę, że zbyt bogata to ty nie jesteś młoda damo.-odpowiedział dumny król wstając z tronu

Postanowiłam, ze zaryzykuję, po czym wyjęłam diadem z torby.
- A czy to wystarczy? - spytałam się króla. - Skoro ja mam dać coś jako trofeum za wygraną to może, by było sprawiedliwie to nasz łaskawy władca może także coś zaoferuje? Coś identycznego, o tej samej wartości? - zaproponowałam. - Od razu mówię, że mój diadem jest niezwykły, więc jego wartość tym większa... - dodałam.

Król przeszył wzrokiem diadem. Widział w nim niezłe cacko.
-Stoi! Jeśli wygrasz dostaniesz mój Klejnot Odwagi, jeśli przegrasz, ja dostanę twój diadem. Umowa stoi?-spytał grubym głosem Marthog i zeskoczył na ziemię. Był conajmniej dwa razy wyższy niż wyglądał. Umięśniony mandryl był gotów zdobyć diadem.

Herold ogłosił walkę:
-UWAGA Mandrylle! Przed wami niesamowite widowisko! Centaurzyca wyzywa naszego król Marthoga na pojedynek! Nie przegapcie tego widowiska!

- Stoi - powiedziałam.
Po chwili podeszłam do jakiegoś miejsca, na którym zostawiłam diadem i się cofnęłam, po czym spojrzałam na króla. Ja swój skarb zostawiłam, mam nadzieję on też tak postąpi, albo będę miała zdrowo przekichane. Torbę powiesiłam, by mi nie zawadzała, sztylet miałam u paska w razie czego, chyba że będzie do walka bez broni, tym lepsza sprawa bo będzie mi go lepiej załatwić kopytami. Stanęłam na środku pola walki i czekałam na dalszy rozwój wydarzeń.

Król mimo oczekiwań nie położył tu klejnotu, a zostawił u góry w tronie.
Walka się rozpoczęła. Mandryl był groźny i rzucił się na ciebie z pazurami. Był gotów wydrapać ci oczy. Armia mandryli też była skłonna to zrobić, ale czekali aż król skończy bitwę.
Miałaś nie lada orzech do zgryzienia. Dwa razy większy od ciebie małpiszon leciał na ciebie z pazurami, a ty miałaś go pokonać, aby odzyskać klejnot odwagi. To była masakra.

Totalna masakra. Po chwili jak tylko się zbliżył to stanęłam dęba, odsłaniając w tej sposób swoją ludzką część ciała i strzelając mandryla przednimi kopytami w pysk, po czym ostrymi końcami na niego opadłam by go zranić i odbiegłam kawałek, ciągle się na niego patrząc i go obserwując... Ważne, że nie ma klejnotu przy sobie...  Starałam się być do niego bokiem i wręcz wbijałam kopyta w ziemię. Jak tylko znowu się do mnie zbliżył to odwracam się do niego tyłem i zasadzam mu z całej siły obydwoma kopytami, a podejrzewam moje podkowy dodadzą efektu.

Mandryl lekko został poturbowany, jednak później złapał cię za tylne kopyta i tak skończyła się pełna wrażeń bitwa, bo uderzał tobą o ziemię tak długo, aż nie poddasz się. Na szczęście nie byłaś sama. Gdy już prawie straciłaś przytomność od góry zeskoczyła Lunaria i wbiła sztylety w kręgosłup Mandryla automatycznie go paraliżując i obezwładniając.
-Klaudia jesteś cała? Mam Klejnot uciekajmy stąd!-powiedziała i wzięła cię na barana po czym w mgnieniu oka znalazłyście się w piwnicy Lunarii.

- Diadem! - powiedziałam tylko i zgarnęłam go jeszcze po drodze.
Do tego gratuluję jej siły. Ważę jakby nie patrzeć kilkakrotnie więcej niż człowiek...
- Silna jesteś... - stwierdziłam tylko.
Tak oto zakończyła się moja walka, ale chyba i tak jakoś się spisałam.
- Uff dziękuję - opadłam bezsilnie na ziemię i mi się nogi rozkraczyły, a tylne mnie bolały i to bardzo.

-To nie moja zasługa, lecz Klejnotu Odwagi! Pozwala poruszać się szybciej niż naturalnie i mieć więcej sił w rękach. A no właśnie weź go należy ci się!-powiedziała Lunaria i zdjęła kaftan.
-Zajmę się tępieniem tych mandryli, a ty udaj się do pozostałych sióstr. Z tego co wiem, to najbliżej mieszka w okolicach Jeziora Łez moja siostra Integra. Postaraj się ją znaleźć, bo nie będzie to proste. Do zobaczenia, no i oczywiście powodzenia!-krzyknęła Lunaria biegnąc na bój. Tobie pozostał Klejnot Odwagi, który automatycznie przemienił się w naszyjnik. Masz już pokaźną biżuterię.

- I vice versa! - krzyknęłam do niej.
Wzięłam naszyjnik i oczywiście powędrował on póki co do torby. Po chwili pogalopowałam w kierunku jeziora, o którym mówiła mi Lunaria, do kolejnej z sióstr...
- Phr, jak tylko mi się uda to jak dotrę na miejsce to położę się spać... - powiedziałam po chwili, będąc już wyraźnie zmęczoną wszystkim.

Po długiej tułaczce byłaś już 200 m od jeziora, a dziwnym trafem akurat tu był jakiś namiot.
Po wejściu przyjęła cię miła starsza pani, która wynajęła ci łóżko w namiocie. Był to ogromny namiot, gdzie było pełno ludzi. Znalazł się też młody mężczyzna, który dzierżył stalowy miecz i złotą tarczę. Jednak ciebie zmógł sen i tym razem śniło ci się to co chciałaś.

Dobrze, że mogłam tu przenocować. Ułożyłam się wygodnie. Chociaż ja zajmuję więcej nić jedno łóżko, ale co tam... Szybko zasnęłam. Było mi bardzo wygodnie. Jak się obudziłam rano to nie miałam wielkiej ochoty wstawać, a trzeba było... Zerknęłam czy wszystko w torbie jest, po czym rozejrzałam się wokoło. Podniosłam się z boku i teraz leżałam na brzuchu, a dokładniej moja końska część, bo tak to przebrałam szybko bluzkę na inną, świeżą. Oczywiście jeśli nikt nie patrzył lub zadbałam o to by zasłonić się kocem, chociaz tyłek mam goły i nikt mi na niego nie patrzy.

Po bezpiecznym przeodzianiu się wychodząc z namiotu wpadłaś na ów rycerza z wczoraj przewracając się nań. Ledwo oddychając rycerz przeprosił i wygramolił się z pod ciebie i pomógł ci wstać. Ruszył w stronę swoich rzeczy i zabierając je ruszył w stronę jeziora. Staruszka podziękowała za twoją darowiznę w postaci czynszu za nocleg.

- To ja przepraszam, zapatrzyłam się - powiedziałam do rycerza, staczając się z niego praktyczie.
Kiwnęłam głową na słowa staruszki, poprawiłam torbę i kłusem ruszyłam także do jeziora by się tam rozejrzeć w poszukiwaniu kolejnej z nimf.

Po krótkiej podróży podziwiając pełną granatowych drzew i granatowych kwiatów oraz granatowej trawy dotarłaś do Jeziora. Było ono .... nie zgadniesz. Granatowe! Ta kraina była mocno granatowa, a jeśli coś nie było granatowe zaraz się w takie zmieniało. Nawet ci co przybywali do tego królestwa byli przemalowywani na granatowo. Na środku jeziora stała wieża z granatowej cegły, a dookoła niego stało mnóstwo domków i sklepików. Ogromne jezioro było zarazem ogromnym pasmem handlowo-rekreacyjnym. Jednak twoim celem było odszukanie nimfy Integry, która zamieszkiwała tutejsze okolice.

- Eee... rety... - tylko tyle byłam w stanie powiedzieć.
Zabrałam się za zwiedzanie miejsca, a po chwili spojrzałam na wieżę.
- Może ta Integra będzie tam... - powiedziałam po chwili namysłu i ruszyłam w tamtym kierunku jakąś możliwą trasą...
Jeśli takowej nie ma to najpierw idę się doinformować o to co może się znajdować w tej wieży. I ogólnie tylko czekać aż mnie ufarbują na fioletowo przy tym wszystkim. Co jak co, ale wolę jak moja sierść jest kara...

Natknęłaś się na elfa o imieniu Nando. Był on dyrektorem obozu tego jeziora i głównym przewodniczącym marketingu.
-Witaj Centaurzyco! Czego szukasz w naszych stronach?-spytał Nando i obserwował bacznie swoich pupili i współpracowników.
Nagle ni stąd ni zowąd przybył uprzednio spotkały rycerz, który rozmawiał z jakąś wysoką granatowo ubraną kobietą. Widać było, że nie pochodziła od elfów.

- Szukam nimfy Integry... - powiedziałam do elfa.
Ogólnie w tych stronach z tego co widzę jest duża tolerancja co do tego, kto jakiej jest rasy. Ten rycerz mnie zaczyna przerażać swoją wszędobylskością... Gdzie ja pójdę, tam i po jakimś czasie on jest... A ta kobieta to kto? Może... może to jest owa Integra?

Po chwili elf wyraźnie spoważniał. Zniknął uśmiech z jego twarzy:
-Panienko, to delikatna sprawa, ale od naszego posłańca z wieży, gdzie mieszkała pani Integra doszły nas bardzo złe wieści...-powiedział elf i posmutniał...

Rycerz tymczasem razem z granatową damą ruszył w stronę wieży, przez granatowy most.
Czyżby i tutaj działo się coś złego? Przecież to miejsce wygląda tak cudownie i szczęśliwie.

Pokiwałam głową.
- Dałam sobie radę z Gorgoną i pomogłam w sprawie króla mandryli jej dwóm siostrom, więc i z tym postaram się pomóc, do zobaczenia! - machnęłam elfowi i pokłusowałam w kierunku owego mostu by przez niego przejść.
Zerknęłam na swój diadem i naszyjnik w torbie. Przydadzą mi się... Poważna sytuacja i radość mieszkańców coś za bardzo ze sobą kontrastuje.

-Zanim pojedziesz... Usłyszałem ja i mój kolega z branży, że Integra nie żyje... Ale nie rozpowiadaliśmy tego, aby nie martwić ludu. Sprawdź to i postaraj się przynieść dobre wieści...-powiedział elf i wrócił do swoich zajęć.
Biegnąc mostem trafiłaś do granatowej wieży. Tam już czekała na ciebie niemiła niespodzianka-zapadnia.
Spadając z pewnej wysokości upadłaś dokładnie na rycerza i granatową damę, których spotkał ten sam los.
Byli skołowani i obolali. To było jakieś ciemne miejsce bez drzwi.

- Dobra postaram się... - odpowiedziałam elfowi.
Gdy wpadłam na tą dwójkę to się zdziwiłam i szybko wstałam by ich nie przygniatać.
- Phr, co tu się dzieje? - spytałam, próbując to wszystko ogarnąć i szukając wyjścia.
Spojrzałam w górę, by zobaczyć z jak wysoka spadłam. Dobrze, ze nie połamałam sobie nóg, bo wtedy byłoby ciężko...

Było około 4 metrów pod tą klapą, ale jakoże pod wami było siano, nie zrobiliście sobie krzywdy.
Rycerz i granatowa dama wstali, a ta druga zaczęła mówić:
-Witaj Centaurzyco! Jestem Glacia, a ten tutaj człowiek to Vivius- rycerz z Doliny. Przybył on bowiem na polecenie Lunarii, aby zbadać sprawę zniknięcia opiekunki, a zarazem królowej Integry. Podobno zmarła na jakąś chorobę, ale nie mamy podstaw, by wierzyć temu podłemu królikowi Zanvertowi. Od zawsze chciał się pozbyć Integry.. mam nadzieję, że mu się nie udało....-powiedziała Glacia i czekała na twoją reakcję. Rycerz cały czas milczał i wpatrywał się w ścianę z pochodnią.

Słuchałam tego co usłyszałam i pokiwałam głową.
- Ja też przyszłam tutaj od Lunarii - powiedziałam i po chwili wyjęłam naszyjnik i diadem. - Jeszcze wcześniej byłam i Melanii - dodałam.
Zaczęłam chodzić po całym pomieszczeniu i w końcu też zatrzymałam się przy pochodni.
- Na ogół myślę, że mogłabym pomóc się wydostać... Jeśli tylko da się tą klapę otworzyć od środka... - popatrzyłam się w górę, ale to raczej mało prawdopodobne.
Mogłabym posłużyć za drabinę na ogół jakbym się przednimi nogami oparła o ścianę.

Rycerz podszedł do ściany i zdjął pochodnię po czym walnął nią o ścianę otwierając tajne przejście.
-Tędy chyba będzie szybciej-stwierdził spokojnie Vivius.
Glacia zaśmiała się i razem z wami weszła do komnaty kryształowej, gdzie było pełno skarbów i kosztowności. Zaraz po waszym wejściu przejście zniknęło. Były stąd dwie drogi, na lewo i na prawo.
-Vivius idź w lewo my z nową towarzyszką pójdziemy w prawo.-powiedziała Glacia i zabrała cię ze sobą. Vivius poszedł w lewo a wy w prawo. Po chwili doszłyście do wielkiej biblioteki. Był tutaj zbiór największych dzieł tych czasów. Na samym szczycie wisiał Klejnot Rozumu. Jednak nie miałaś szans do niego doskoczyć.