Wybuchowa przeszłość-Gra Novy

Stałaś w wejściu do swojego "warsztatu",wejściu,które powinno być otwarte tylko dla Ciebie,wejściu,które teraz już nie istniało. Niewidzialna energia pulsowała gwałtownie w Twojej dłoni...jednak coś było nie tak,jej ilość się zmniejszała i jakby odlatywała w stronę przeciwległej ściany gdzie stał...no właśnie,kto?Ciemny cień zakrywał większość ciała.
Usłyszałaś cmokanie
-Nie ładnie,z bronią do ludzi,tak postępuje słynna NOVA?-Po głosie poznałaś,że to mężczyzna,może nawet w Twoim wieku,ale nie to było ważne,on znał Twoje imię z pierwszego życia...ale skąd?

Drgnęłam. Tego się nie spodziewałam. Pozwoliłam energii zniknąć z mojej dłoni i ważnie spojrzałam na tamtą postać w cieniu. Ale kto by mógł znać imię z mojego poprzedniego żucia? Nikomu nie mówiłam, nigdzie o tym nie pisałam.... Dziwne.
- Skąd wiesz, jak miałam kiedyś na imię? - spytałam się.
Po chwili zapaliłam światła bym mogła przynajmniej zobaczyć mężczyznę. Widać moja praca nad zabezpieczeniami wzięła w łeb. Przez moje przeżycia na wojnie praktycznie nikomu nie ufałam, więc w takiej sytuacji byłam tym bardziej zaniepokojona.

-Ważniejsze pytanie,dlaczego ty nie pamiętasz mojego-Mruknął chłopak,sztuczne światło oświetliło ciemną postać i ukazał Cię się chłopak,tak jak przypuszczałaś,mniej więcej w Twoim wieku.


Wyczuwałaś,że Twoja energia została wessana przez prawą dłoń chłopaka,ale nie przejęta,ona po prostu...zniknęła,jakby nigdy jej nie było
-A tak przy okazji,słabiutkie te Twoje zabezpieczenia bombko-Zakpił ze złośliwym usmiechem

Pokręciłam głową.
- Nie pamiętam - powiedziałam.
Cóż, tak małą ilość mocy łatwo jest zniwelować. Na jego uwagę wzruszyłam obojętnie ramionami.
- Nie przygotowywałam się na to, że ktoś może się zainteresować nagle opuszczoną chałupą - powiedziałam obojętnie.
Nie, chyba jednak go nie pamiętam. Przynajmniej nie poznaję w tym ciele...
- I nie nazywaj mnie bombką - burknęłam.

-A gwiazdeczką?-Zapytał pokazując białe zęby,a jego brązowe oczy na chwilę zalśniły czernią-Nie ważne,chyba faktycznie nic nie pamiętasz...i dlatego tu jestem,JA pamiętam i mogę Ci pomóc odzyskać wspomnienia...i zdolności.
Poczułaś kilka ukłuć na ręce,Twoja energia do Ciebie wróciła,nie,nie odnowiła się,on wróciła bezpośrednio od chłopaka,kątem oka zauważyłaś coś czarnego w jego dłoni,ale gdy się przyjrzałaś nic tam nie było...czyżby i on miał jakieś zdolności?

- Teraz mam na imię Christina, no może jak chcesz to mów Kris jak tamto wydaje ci się za długie - powiedziałam do chłopaka.
Na następne jego słowa tylko wzruszyłam ramionami.
- Mimo wszystko mam uszczerbki na pamięci, ale... nie zależy mi na tym by ją odzyskać do końca. Więc ze zdolnościami to samo. Czasami jakaś drobna sztuczka i tyle - powiedziałam.
Nie zależało mi na niczym co by wiązało się z moim poprzednim życiem. To mi się o wiele bardziej podobało. Miałam spokój, rodzinę, która ma dla mnie dużo czasu i kilku przyjaciół. Podeszłam do ładunku wybuchowego, który przygotowałam kilka dni temu.
- Jutro wyruszam w podróż... Lepiej bym to zniszczyła niż zostawiła - mruknęłam. - Masz 2 minuty na oddalenie się - powiedziałam do niego, ustawiając zegar. - Więc narka i niepotrzebnie się fatygowałeś do rozmowy ze mną - machnęłam mu ręką i ruszyłam w kierunku wyjścia, a potem do domu.

Wyszłaś w cień warsztatu...ale cień nagle zniknął,odwróciłaś się by spojrzeć na budynek...lecz jego już nie było,nie była to Twoja bomba,dopiero co nastawiłaś zegar,zresztą nie było wybuchu.W pełnym słońcu stał chłopak w czerni niczym czarna plama na białym płótnie.
-A co jeśli Ci powiem,że wszystko się powtórzy?-Zapytał podchodząc do Ciebie,okazało się,że jest wyższy niemal o głowę,nachylił się i szepnął-Wojna,śmierć...wybuch,to wszystko ma się zdarzyć ponownie,ale z Twoją pomocą możemy to zatrzymać-Wyprostował się i spojrzał na Ciebie,z jego oczu bił smutek ale gdzieś głębiej kryło się coś jeszcze,coś co Cię niepokoiło.
Razem zatrzymamy śmierć,Ty zatrzymasz wojnę,ja...zatrzymam Ciebie

Pokręciłam głową z niedowierzaniem.
- Tylko nie to... - powiedziałam i się trochę cofnęłam.
Przełknęłam ślinę. Spojrzałam mu w oczy. Coś mi się zdawało być w nim nie tak, ale pytanie co? On pewnie jakoś ten budynek wymazał czy też przeniósł... Mniejsza z tym, kiedyś u mnie było to na porządku dziennym.
- Niby dlaczego ma się to powtórzyć? - spytałam w końcu. - Jak wojna była skończona raz to już nie powinna się powtórzyć... Chyba że jest inaczej niż myślę... - mruknęłam i spojrzałam na chłopaka.
Nie chciałam do tego wracać, ale co zrobić w takiej sytuacji? Powstrzymać wojnę, czyli powstrzymać rujnowanie światów... Być może powstrzymać zrujnowanie tego świata... Westchnęłam i zacisnęłam pięści.

-Wojna nigdy się nie kończy,czasem zostaje wstrzymana na parę lat,czasem nawet nie wznawiają jej te same osoby,nawet nie ten sam świat,ona po prostu jest,nasz świat przepadł,lecz wojna znalazła sobie kolejnego żywiciela,świat w którym teraz żyjemy,nim się rozpęta minie jeszcze wiele czasu,nie wiem ile dokładnie,ale w aktualnym stanie-Wskazał na Twoje dłonie-Możesz...MY możemy nie być w stanie jej zatrzymać-Spojrzał Ci w oczy,jego własne nagle zrobiły się czarne,a ty w nich utonęłaś...dosłownie,poczułaś jak wpadasz w czarną otchłań...nie,nie czarną,miałaś zamknięte oczy,teraz je otworzyłaś,w okół Ciebie leżały ciała,zakrwawione,niektóre nawet poparzone czy spopielone,ty sama jarzyłaś się bielą niczym rozżarzone żelazo.
-Blachole,szybko!!-Usłyszałaś z daleka czyjeś wołanie.
Zauważyłaś,że w Twoją stronę biegł czarny cień,niemal dosłownie,jego ciało się dymiło lecz nie spalenizną,wyglądał jakby było otoczony zimnymi,cieniami,które co jakiś czas odrywały się od jego ciała i ginęły w powietrzy, wyciągnął dłoń w Twoją stronę...zobaczyłaś oślepiający blask i...otworzyłaś oczy...ponownie.Leżałaś na rozgrzanej słońcem trawie,a nad Tobą pochylał się wyraźniej zaniepokojony chłopak,jego oczy znów były brązowe
-Wszystko w porządku?Miałaś chyba jakiś atak-Wyglądało na o,że naprawdę nie wiedział co się stało...i nie widział tego co ty

Trochę zdezorientowana usiadłam. Po tym popatrzyłam się na chłopaka. Ten cień... Jakby mu towarzyszył. Jakby był jego częścią... a może to tylko moje wrażenie?
- Kim jesteś? - zadałam mu to jedno, ważne dla mnie w chwili obecnej pytanie.
Po niedługim czasie. Wojna Światów... Czyżby miała się powtórzyć? W sumie jako Wybierającej moim obowiązkiem byłyby starania by do tego nie dopuścić... A przynajmniej jakoś to załagodzić.
- A do moich rodziców z wtedy nie mógłbyś z tym pójść? Są jednymi z najpotężniejszych... Ja się już w nic nie mieszam - powiedziałam, będąc jednak przy swoim początkowym zdaniu.
Moja rodzina z wtedy... Praktycznie nie miałam z nimi kontaktu, czasem tylko co ich widziałam, o rozmowę było tym trudniej... No najdłuższe były co najwyżej rozmowy o strategii w wojnie, chociaż moje 214 lat życia było niczym w stosunku do ich wieku, moje moce też były o wiele mniejsze...
- Ja idę, nim jutro wyruszę chcę jeszcze trochę pobyć z rodziną - ruszyłam w kierunku domu.
Byłam trochę uparta, ale cóż z tym zrobić?

-Twoi pierwsi rodzice...już ich nie ma,ich reinkarnacja okazała się za słaba-Powiedział chłopak odwracając wzrok,coś Ci nie pasowało w jego głosie,był szokująco smutny jak na rozmowę o kimś kto nie był jego rodzinom.
-Daję Ci dzień,będę tu czekał,w przeciwnym razie osobiście po Ciebie przyjdę...tak na przyszłość,nazywam się Drake,Drake Orion-Stwierdził i minął Cię odchodząc.Gdy jego czarna postać zeszła z pola widzenia,zobaczyłaś warsztat,znów na swoim miejscu,a w środku słyszałaś rytmiczne pikanie zapalnika bomby,jak gdyby odwiedziny Dreak'a nigdy się nie odbyły

Jak to...? Nie ma ich już, nie byli w stanie się odrodzić? Nie mogłam uwierzyć... Spuściłam głowę. Jak tylko warsztat znowu się pojawił to ruszyłam w kierunku domu. Zamyśliłam się. Nie rozumiałam jakim sposobem reinkarnacja moich rodziców mogła się okazać zbyt słaba... Do domu wróciłam w niezbyt dobrym nastroju. To wszystko czego się dowiedziałam i perspektywa tego, że będę musiała wrócić do swojego dawnego życia, do wojny... Nie chciałam tego, ale chłopak raczej nie odpuści. Powiedział mi imię, ale nie to chciałam akurat wiedzieć o nim... Ale podejrzewam, że wkrótce się dowiem. Wypuściłam Litleo z pokeballa i dałam mu jeść, sama sobie po tym zrobiłam kanapki i zabrałam się za jedzenie. Po tym poszłam do pokoju by się spakować. Ubrania, ekwipunek trenera, pieniądze, laptop, ładowarka, szczoteczka, szampon i inne takie... Wszystko to spakowałam do swojego plecaka.

Liteo ocierał się o Twoje nogi,dobrze wiedział co się stało,pokeballe nie są dźwiękoszczelne,lecz nie rozumiał całej sytuacji,póki co może lepiej dla niego?
Po kilku minutach byłaś gotowa do drogi,a plecak był załadowany ty co najpotrzebniejsze...mniej więcej.
Usłyszałaś ciche pukanie we framugę drzwi,no tak,zostawiłaś je otwarte.W drzwiach stali Twoi aktualni rodzice
-A więc jednak jesteś pewna-Stwierdził ojciec wskazując głową spakowany plecak
-Skarbie,nic Ci nie jest?-Mama jak to zwykle bywa wyczuła,że coś Cię niepokoi,czy powiedzieć jej co grozi całemu światu,czy może lepiej niech dalej pozostają nieświadomi... i bezpieczni?

Zawahałam się. Nie, jednak nie powiem im. Już wiele razy nad tym myślałam, nawet zdążyłam kilka razy zacząć ten trudny temat, ale w końcu i tak schodziłam na coś zupełnie innego.
- Nic takiego się nie stało - powiedziałam po chwili do nich.
Na ogół zawsze byłam niespokojna, ale teraz mój niepokój jest chyba wyjątkowo widoczny.
- Jak co ruszam jutro, spakowałam się dzisiaj by rano nie było latania... - wyjaśniłam krótko.
Ścisnęłam w jednaj dłoni koniec paska od spodni, taki jeden z moich nerwowych nawyków. Rozejrzałam się. Tim pewnie jeszcze siedzi w szkole... Po chwili wzięłam jakąkolwiek książkę i zaczęłam ją czytać.

Rodzice wymienili zaniepokojone spojrzenia ale wyszli zamykając drzwi,natomiast ty wpatrywałaś się bezmyślnie w tekst "Ciekawostek z galaktyki",a dokładniej w kilka linijek tekstu Umierające gwiazdy tworzą czarne dziury,które pochłaniają wszelką materię,według fizyków ustabilizowanie takiej dziury pozwoli na szybkie przemieszczanie się po galaktyce jednak nie wiadomo dokąd"
Usłyszałaś trzask drzwi na dole Tim musiał wrócić

Po chwili zamknęłam książkę i zeszłam na dół.
- Hej - powiedziałam do młodszego brata.
Spytałam go jak w szkole i zabrałam się za jakąkolwiek robotę przy domu... Chciałam zabić czas do wieczora, by wtedy pójść spać i następnego dnia wyruszyć w podróż. Ten Drake pewnie mi nie odpuści... Będę musiała jakoś się od niego uwolnić tylko jeszcze nie wiem jak. Dałam Litleo kilka przysmaków i jak już nic nie było do roboty to dalej czytałam. Rodzice pewnie teraz mają między sobą poważną rozmowę na mój temat odnośnie tego, że się dziwnie zachowuję... Przynajmniej ci się mną interesują... Jednak moje myśli ciągle wracały ku tym pierwszym. Nawet na pustej stronie okładki tytułowej sama nie wiem kiedy ich narysowałam... Spojrzałam na rysunek i go skreśliłam. Nie, nie powinnam się tym nawet przejmować...

Usłyszałaś cichą rozmowę w korytarzu,znowu nie domknęłaś drzwi i słyszałaś rozmowę rodziców
-A jeśli wybuchnie?-Usłyszałaś głos matki
-Nie wybuchnie,przecież On tam będzie-Tłumaczył ojciec
Widziałaś cienie rodziców,którzy energicznie gestykulowali
-To niebezpieczne,a jeśli coś pójdzie nie tak?
-Przecież oni...-Ojciec przerwał,po cieniach poznałaś,że spojrzeli na Twoje drzwi-Oni pilnują tego samochodu,to nowy wóz i nie wybuchnie,i jak już mówiłem kierowca tam będzie-Głosy zaczęły się oddalać aż w końcu całkiem ucichły.
Wieczór nadszedł,ale coś Ci mówiło,że to będzie długa no...cóż,źle Ci mówiło ponieważ szybko zasnęłaś i obudziłaś się o świcie

Usiadłam na łóżku i się zamyśliłam. Tamta rozmowa rodziców... Coś mi to nie pasowało do gadki o samochodzie... Wstałam i poszłam do łazienki się umyć oraz przebrać, po tym śniadanie. Czekałam, aż rodzice zejdą... Teraz to ja przygotuję im poważną rozmowę. W tym wczorajszym wyglądało na to, że coś o mnie wiedzieli, ktoś im musiał to powiedzieć... Tylko pytanie od kiedy? A co jak wiedzieli od zawsze i ta rodzina okaże się jedną wielką ściemą? Tego bym nie wytrzymała, ale cóż... Jak tylko przyszli:
- Dobra gadajcie co wiecie od całej sprawie i od kogo wiecie - wyłożyłam kawę na ławę i spojrzałam na nich.
Każdy najmniejszy gest, drgnięcie po prostu ich zdradzi.

-Eeee...o jakiej sprawie,jeśli chodzi o znikające ciastka to się przyznaję-Powiedział ojciec unosząc ręce w geście poddania.
Położyła przed tobą solidną porcję jajecznicy
-Musisz się najeść przed podróżą,tylko przestań zadawać takie dziwne pytania,zaczynam się bać-Zaśmiała się-Ostatnio zrobiłaś się strasznie wybuchowa,zresztą rozmawialiśmy o tym z ojcem,chcieliśmy wysłać z Tobą Tima,zawsze byłaś przy nim spokojniejsza...niestety wciąż jest za mały,no i musi skończyć szkołę-Wyglądała jakby mówiła szczerze...albo naprawdę dobrze kłamała

- Moje ciastka czekoladowe swoją drogą - powiedziałam do taty z miną "znowu mi całą paczkę zjadłeś". - Ale słyszałam waszą wczorajszą rozmowę... niezbyt mi pasuje do gadki o samochodzie - ja też wprost nie powiem "wiem, ze wiecie iż jestem reinkarnacją".
Jajecznicy póki co nawet się nie tykałam, tylko skrzyżowałam ręce i czekałam. Byłam uparta i to jest jedna z sytuacji, które będę przeciągać, dopóki się absolutnie nie upewnię. Zaczęłam się bawić widelcem/łyżką, co tam miałam pod ręką.

-Chodziło właśnie o tę podróż i Twoją wybuchowość,musieliśmy zmienić temat,ponieważ jak się okazuje niedomykanie drzwi jest rodzinne i Tim nas usłyszał...właśnie,gdzie on jest,już prawie południe,lepiej go obudzę...w sumie ty też nieźle dziś pospałaś,ale skoro ruszasz sama to penie nie musisz się śpieszyć-Stwierdziła kobieta i poszła na górę budzić twojego brata

Taa bo już im uwierzę... Westchnęłam. Odpuściłam im jednak, chociaż i tak wiem swoje.
- Cóż umówiłam się z takim jednym znajomym, że ruszę razem z nim w podróż - powiedziałam w końcu, zabierając się za swoje śniadanie.
Po chwili nalałam sobie soku pomarańczowego. To fakt, z charakteru też jestem wybuchowa i najbardziej się uspokajam wtedy przy Timie... Jak zjadłam to odniosłam naczynia i je umyłam.

-Ty masz jakichś znajomych?-Zaciekawił się ojciec-Nigdy nikogo nie przyprowadzałaś...na która się umówiliście?Dochodzi druga...dzisiaj jesteś wyjątkowo powolna-Zaśmiał się.
Naczynia były czyste,a Twój plecak stał pod drzwiami,widocznie mama przyniosła go rano,żebyś niczego nie zapomniała

- Tak jest taki jeden - powiedziałam.
No fakt, moja nieufność sprowadzała się do tego, że gadałam z innymi tylko w szkole. Niedługo pożegnałam się z rodzicami i Timem jak przyszedł, po czym ruszyłam w umówione miejsce z chłopakiem. Nie byłam zbyt chętna do podróży z nim i nie zawaham się mu tego okazywać przy każdej okazji. Zeskanowałam swojego Litleo pokedexem by się czegoś więcej dowiedzieć o jego atakach i tak dalej...

-Kazałaś na siebie czekać,jeszcze godzina i sam bym po Ciebie przyszedł-Usłyszałaś za sobą głos,Drake pojawił się znikąd-Zakładam,że skoro miałaś zamiar wyruszyć w podróż to masz jakieś plany...możemy je wykonać,całą resztę załatwimy po drodze-Skinął dłonią prosząc abyś to ty prowadziła