Nowa Nova, czyli historia Nadii Dynamo

John patrzył na Ciebie spokojnie, choć wiedział, że trening czyni mistrza, a Ty jesteś ważna w walce przeciwko systemowi.
-Idziemy dalej, w prawdziwym systemie będziesz mogła to doskonalić.-Powiedział jak zwykle chłodno nauczyciel.
Śniadanie nie było złe. Kaszka z każdym posiłkiem zaczynała smakować Ci coraz bardziej. Kiedy Ty kończyłaś swoje śniadanie czarnoskóry znajomy już zdążył zrobić rozgrzewkę i obudzić Twoich rodziców. Wspólnie zaczęli przygotowywać symulatory i po cichu omawiać coś między sobą, ale niestety nie słyszałaś co. Chyba miało to związek z treningami, bo cały czas pokazywali palcem na symulatory i płyty z programami, które znajdowały się obok.

Oj... W prawdziwym systemie? To było... no cóż.. Ale będę musiała dać sobie radę... Jak zjadłam to poszłam jeszcze na szybko ogarnąć się do łazienki (między innymi wsadzenie twarzy pod strumień lodowatej wody), a po tym już w miarę gotowa stanęłam przy symulatorach, czekając na trening. Trzeba będzie się skupić. Nie mogę sobie zawracać niczym głowy przy tym wszystkim. Liczy się tylko moja kontrola i to co mam zrobić.
- O czym tam gadacie? - w końcu nachyliłam się przed ramię taty by jako tako wtrącić się do dyskusji.

Nawet strumień lodowatej wody nie był w stanie poradzić sobie z Twoim zmęczeniem, a także myśleniem o Paulu. Chłopak zajmował Twoje myśli i nic nie mogłaś na to poradzić. Wtrącenie się do dyskusji w niczym nie przeszkodziło starszym. Faktycznie rozmawiali o Twoim treningu i poziomie trudności, który narzuca Ci John. Ojciec był przekonany, że możesz robić trudniejsze rzeczy, a mam wręcz przeciwnie, martwiła się. Z kolei nauczyciel był zdania, że niczego nie trzeba zmieniać. Cóż za ironia, tak długo się znają, a nie potrafią dojść do porozumienia. Ostatecznie i tak wszystko zależy od Johna, który zadecydował, że niczego nie będziecie zmieniać. On się na tym zna, a Twoi rodzice mu ufają bezgranicznie.
-Gadamy o Tobie, a teraz szykuj się, bo dzisiaj będzie tak samo męcząco, jak wczoraj.-Powiedział czarnoskóry mężczyzna i chyba czekał, aż się rozgrzejesz.

- Tylko najpierw musiałabym się jeszcze porządnie przebudzić... - jęknęłam.
Po chwili wzięłam się za rozgrzewkę, czyli brzuszki, kilka pompek, przysiadów i rozgrzanie stawów. Po chwili już byłam po ćwiczeniach. Odrobinę lepiej, ale i tak dawało się wszystko odczuwać. Następnym razem pomyślę nim pójdę na jakąkolwiek imprezę, albo ukryję się przed Johnem. Tata zawsze mi chciał dowalić wiele obowiązków, więc się nie dziwię i tym razem. Mama łagodna, co mi nieraz pomagało. Przed podłączeniem jak zwykle się przytuliłam, po czym zajęłam swoje miejsce przy symulatorze. Muszę jakoś się ogarnąć, nie mogę myśleć bez przerwy o Paulu, chociaż nie mogłam go nawet na chwilkę z swojej głowy wygonić... Ugrh...

John również zajął swoje miejsce, a Twoi rodzice dobrze się wami zajęli, aby was podłączyć. Tata założył Ci na głowę hełm i już po chwili znajdowaliście się... gdzieś. Był skraj ogromnego lasu tropikalnego, który właśnie przechodził w pustynię. Za wami w klatkach znajdowały się gepardy. Przed wami bezkresna pustynia, a za wami las.
-Nigdzie się tak dobrze nie nauczysz biegać, jak podczas ucieczki przed dzikim zwierzęciem.-Powiedział spokojnie John.
Co?! Czy on właśnie powiedział, że macie uciekać przed gepardami? Może nie prawdziwymi, bo to jednak program, ale wszystko co potrafią normalnie, potrafią i tutaj. Nagle klatka się otworzyła, a John zaczął biec. Osiągał niewiarygodną prędkość. Gepardy potrafią biegać około 110 km/h, a Twój nauczyciel miał jeszcze spory zapas odległości przed tym stworzeniem, która wcale nie miała zamiaru się zmniejszyć. Po kilku minutach pościgu gepard zniknął, a zmęczony John wrócił do Ciebie.
-Teraz Twoja kolej, wszystko polega na tym samym. Musisz wiedzieć, że możesz to zrobić.-Wyjaśnił, a klatka zaczęła się powoli otwierać.

- Ojejciu.... - powiedziałam tylko.
Po chwili wzięlam głęboki wdech i spojrzałam na klatkę. Zwierzę wypadnie pewnie na mnie ze sporą prędkością. Skupiłam się i wywaliłam to co niepotrzebne z mojej głowy, chociaż dzisiaj to będzie wyjątkowo trudne. Na pewno mogę to zrobić. Nic mi przecież w tym nie może tutaj przeszkodzić, bo niczego takiego nie ma... Ja prawdziwa, system sztuczny, nie może ustalać mi żadnych granic. W końcu, gdy zwierzę wypadło z klatki to ja jak najszybciej pobiegłam, nie chcąc by to coś mnie dopadło. Zero zbędnych myśli...

Niestety nie udało Ci się pozbyć zbędnych myśli. Przez cały czas w Twojej głowie siedział Paul, wczorajsza impreza z nim, oraz Twój sen. Na dodatek okazało się, że zmęczenie z prawdziwego świata ma przełożenie nawet na ten wirtualny i nie byłaś w stanie nawet szybko myśleć, a co dopiero biec. Udało Ci rozwinąć prędkość z jaką średnio biegają nastolatki w Twoim wieku, więc nie było możliwe, abyś uciekła przed gepardem. Po kilkunastu krokach już miał Cię dopaść, kiedy tuż przed ugryzieniem usłyszałaś.
-Stop!-Wykrzyknął John, a akcja nagle się zatrzymała.
Wydawało Ci się, że świat dosłownie zatrzymał się w miejscu i tylko Ty i nauczyciel żyjecie. Tak też było. Po chwili zwierzę zniknęło, a John pokręcił znacząco głową. Było widać, że jest Tobą rozczarowany i że z dzisiejszego treningu nic nie będzie. Przez chwilę się zastanawiał, aż w końcu coś wymyśl.
-Załadujcie nasz starter.-Powiedział tajemniczo i nagle znaleźliście się w ciemnym magazynie, naprawdę ogromnym.

Westchnęłam, siadłam na ziemi i próbowałam jakoś się opanować, ale nie mogłam, dosłownie nie mogłam.
- Jestem dzisiaj do niczego... - jęknęłam.
Nie mogę się uporządkować swoich myśli i to, że ciagle siedział mi w nich Paul... Nie chcę sprawiać problemów, a tu proszę... Nie mogę głupiego treningu przejść bo nie jestem w stanie się ogarnąć. Jak otoczenie się zmieniło to się rozejrzałam.
- Co to za miejsce? - spytałam się.
Nie chciałam rozczarować Johna, a tym bardziej swoich rodziców, którzy to wszystko obserwują. Zakochałam się... Tak, czas to sobie w końcu powiedzieć i dlatego mój mózg sobie nie odpuszcza z myśleniem o tym tylko musi się najarać myślą, że wreszcie mi jakiś chłopak nie odpowiada, ale jak tak dalej pójdzie to w końcu zginiemy i tyle będzie z romansów. Byłam zła sama na siebie.

-To jest program startowy. Tutaj wybierzesz sobie ubrania, fryzurę, dodatki... wszystko w czym będziesz pokazywać się w systemie i innych programach. Możesz wybrać co tylko chcesz. Mamy wszystko, dosłownie. Osobiście polecam jeszcze okulary przeciwsłoneczne, łatwiej się w nich skupić w systemie.-Powiedział John i usiadł na krześle, a Ty miałaś pole do popisu.
Nie kłamał, było tutaj dosłownie wszystko co można na siebie włożyć. Teraz decyzja należy do Ciebie. Tutaj nie musisz się skupiać, żeby coś zrobić. Żadnego ryzyka, żadnych przeciwników, tylko ubrania. Na końcu magazynu dostrzegłaś lustro, biurko i fotel fryzjerski, a przy nim faceta, który podobno potrafi zrobić wszystko z włosami. Myśli o Paulu były coraz intensywniejsze, a samo wspomnienie jego imienia wywoływało uśmiech na Twojej twarzy. Nauczyciel czekał spokojnie, aż wszystko wybierzesz, dobierzesz i udasz się do fryzjera. Możesz zrobić co zechcesz.

- O rety, świetnie - powiedziałam.
Po chwili wstałam i zaczęłam latać po całym tym magazynie, przeglądając wszystko. Moje podstawowe wymagania... By było wygodne i dobrze wyglądało, o nic więcej nie proszę... Okulary przeciwsłoneczne... Hmm... Może... Przyszła mi na myśl dość mhroczna kreacja w stylu facetów w czerni. Czarne spodnie, koszula, długi skórzany płaszcz. Kapelusz jak z westernu... Kozaki... No i do tego wszystkiego okulary przeciwsłoneczne. W sumie dobrze się czuję w takim stroju, ale to raczej pewnie będzie musiało być coś, w czym się nie rzuca człowiek w oczy, więc będę musiała zmienić. Tak ubrana stanęłam przed Johnem ciekawa, czy wywołam chociaż jedną malutką zmarszczkę zdziwienia na jego czole.
- Po facetach w czerni przyszła kolej na kobietę w czerni - zaśmiałam się. - Dobra, już szukam czegoś normalniejszego... - powiedziałam do Johna, przeglądając bluzki jakie były niedaleko.

Johnowi spodobały się Twoje efekty poszukiwań, w ogóle nie był zaskoczony, ani nie chciał, żebyś zmieniała swój strój.
-Bardzo dobrze, będziesz do mnie pasować.-Powiedział nauczyciel.
Spojrzałaś na jego strój i faktycznie, zgadzało się. Teraz przed Tobą jeszcze wizyta u fryzjera, którą możesz oczywiście pominąć, ale wtedy Twoje włosy pozostaną w takiej formie na stałe. Rozpuszczone. Dzisiejszy trening nie zajął jak do tej pory dużo czasu, więc jeżeli to miałby być koniec na dzisiaj to miałabyś dużo czasu, żeby znaleźć Paula i z nim porozmawiać. Choć przez chwilę, kiedy wybierałaś strój udało Ci się przestać o nim myśleć. Czyżby to miał być sprytny sposób czarnoskórego przyjaciela na skupienie Twojej uwagi na jednej czynności? Czyżby zorientował się co Cię rozproszyło i wiedział jak temu zaradzić? Jak widać, John jeszcze nie raz Cię zaskoczy.

Uśmiechnęłam się tylko zadowolona, że mogę zostać w tym stroju.
- No to świetnie - powiedziałam, po czym jeszcze tylko poszukałam sobie apaszki do całego mojego kompletu ubrań i postanowiłam pójść do fryzjera by mi poprawił grzywkę i wyprostował włosy. Mam je długie i czarne, ale trochę się podkręcają, więc wypada coś z tym zrobić dla lepszego efektu. Nie jest to wiele, ale szczegóły potrafią byś jakże istotne... John wiedział co zrobić, bym była przynajmniej na chwilkę w stanie oderwać się od wszystkiego... Zastanawiałam się jeszcze czy lepiej nie byłoby spiąć tych włosów, ale stwierdziłam, że nie będą mi tak bardzo przeszkadzały i je jednak zostawiłam rozpuszczone.

Fryzjer o dziwo bardzo szybko się uwinął. Grzywka i włosy były wyprostowane i idealnie ułożone, aby nie przeszkadzały w ruchu i różnych ewolucjach.
-Dobrze, a teraz wracajmy do szybkości.
Powiedział głośni John i już po chwili w nowym stroju znajdowaliście się w tym samym miejscu co poprzednio. Tym razem jeden gepard czekał w klatce, a Twój nauczyciel nawet na niego nie patrzył.
-Nie stresuj się, dzisiaj już nie pobiegniesz, spokojnie.
Chyba jakaś lekcja na temat psychiki i koncentracji, skoro czarnoskóry przyjaciel zapewnia Cię o odpoczynku na treningu. To dziwne, ale udało Ci się uwolnić umysł od myśli o Paulu.

No w końcu by wypadało nie bujać w obłokach, czyż nie? Po chwili jak się uspokoiłam to oparłam się o drzewo i spojrzałam na Johna.
- Mhm no dobra - powiedziałam do niego.
Miałam przy okazji czas rozglądać się wokoło.
- To jakie treningi jeszcze zostały prócz tego? - dopytałam się Johna, próbując jakoś trochę sobie pomedytować spokojnie by móc poćwiczyć skupienie. To jest jak dla mnie najlepszy sposób na uspokojenie się.

-Czy Ty mnie w ogóle słuchasz? Już Ci mówiłem jakie treningi musisz przejść, abyśmy w ogóle zgodzili się na Twoje cholerne wejście do systemy, a poza tym, jak chcesz mieć czysty umysł, skoro nie potrafisz skupić się na bieżącym zadaniu, tylko myślisz o rzeczach, które być może będziesz robić? Jestem Tobą rozczarowany, wychodzimy.- Powiedział wściekle John, a po jego spokoju i braku emocji już nie było śladu.
W tym momencie ocknęłaś się z hełmem na głowie, który pomagał Ci zdjąć tata. Nauczyciel poradził sobie z tym sam, a w jego ruchach wyraźnie było widać złość, która dosłownie przeradzała się w furię. Po chwili podszedł do drzwi, jakby miał wychodzić i powiedział.
-Ona jest beznadziejna, nigdy tego nie złapie. Jeżeli to jest nasza szansa na wolność to możemy od razu wysłać sygnał do systemu, gdzie jesteśmy. To tylko kwestia czasu zanim nas zniszczą!-Wykrzyczał czarnoskóry mężczyzna, po czym wyszedł i nie zapowiedział powrotu.
Rodzice patrzyli na Ciebie zdziwieni, nie spodziewali się, że przez krótką chwilę zapomnisz wszystkiego, czego od wczoraj przez wiele godzin uczył Cię John. Może i wczoraj na treningu nie dokonałaś niczego nadzwyczajnego, zrobiłaś dokładnie tyle samo, ile wszyscy inni, ale w Tobie pokładano ogromne zadzieje, w końcu Ty miałaś zniszczyć system.

Westchnęłam i spojrzałam na swoich rodziców.
- To co zwykle, coś mnie rozproszyło - powiedziałam zła sama na siebie, że moje myśli mogą tak łatwo zaprzątnąć inne rzeczy.
Poszłam do łazienki wziąć prysznic by się odświeżyć po tym wszystkim. Nie miałam nastroju. Często mnie coś rozprasza, ale teraz, gdy sytuacja jest tak poważna... To wręcz niedopuszczalne. Po tym bez słowa wyszłam z mieszkania rodziców i zaczęłam łazić po piętrze a w końcu zeszłam plątać się bez szczególnego celu po innych, starając jakoś znaleźć sobie zajęcie, tylko nie miałam nawet pojęcia gdzie pójść...

Rodzice na początku nic Ci nie odpowiedzieli. Wzięłaś prysznic, co trochę Cię uspokoiło i odprężyło. Czułaś, jakby woda zmywała z Ciebie cały stres. Kiedy w końcu wyszłaś okazało się, że jeszcze nie ma południa, nie byłaś głodna, ale nużyło Cię pragnienie. Zanim wyszłaś podszedł jeszcze do Ciebie tata.
-Posłuchaj, system to nie jest realny świat, więc nie ma w nim przyszłości. To seria zmiennych określonych równaniem, a Ty możesz to równianie dowolnie zmieniać, jeżeli tylko zdasz sobie sprawę jak tego dokonać. Jeśli już wychodzić, co postaraj się zapomnieć o treningu i skup się na tym co chcesz zrobić teraz, może Ci to pomoże.-Powiedział spokojnie i czule ojciec, po czym pozwolił Ci wyjść.
Przez dłuższy czas włóczyłaś się po różnych poziomach, w końcu pragnienie nie dało Ci spokoju i poszłaś kupić sobie Colę. Na Twoje szczęście, kiedy byłaś w połowie szklanki spotkała Cię bardzo miła niespodzianka. Zobaczyłaś Paul'a, który właśnie Cię szukał.
-Hej, gdzie Ty się podziewałaś? Tęskniłem za Tobą.- Powiedział chłopak i od razu podszedł do Ciebie, żeby się z Tobą przytulić.
Po chwili usiadł przy Tobie i też zamówił Colę.

Ucieszyłam się na widok Paula i zadowolona się w niego wtuliłam.
- Cześc, a trochę czytałam - powiedziałam do chłopaka.
Pomyślałam o tym co powiedział mi ojciec i westchnęłam. Jak ja mam zapomnieć o tej porażce? Siadłam po chwili obok Paula i rozglądałam się wokoło. Jego obecność pomogła mi trochę się rozluźnić po tym wszystkim.
- A ty co porabiałeś? - spytałam się chłopaka.
Przysunęłam się trochę bliżej i czekałam na odpowiedź. Ciągle byłam trochę zdruzgotana po tym treningu. Nie nadaję się do tego, kompletnie się nie nadaję...

-Czytałaś? To już nie trenujesz?-Zdziwił się chłopak i również przysunął bliżej.-Ja byłem w systemie, odbiliśmy kolejne dwie osoby, ale niestety wolały pozostać w nieświadomości. Takie życie.-Powiedział trochę zasmucony.
Zaczął popijać swój napój i wyraźnie chciał objąć Cię ręką, ale w ostatnim momencie zrezygnował. Chłopak zajmował dość dużo Twoich myśli, których ostatnio nie potrafiłaś opanować, chociaż kłamania pozwalało Ci nie myśleć o niczym innym. Dziwne, system oparty jest na kłamstwie, a Tobie pozwala ono zapomnieć o wszystkim innym. Być może to jest sposób, który ułatwi Ci kontrolę myśli.

- No trening trochę nie wypalił i zajęłam się czymś innym - przyznałam się. 
Przypomniałam sobie, ze mu mówiłam wczoraj. Ja też zaczęłam pić ową colę i zaskoczyło mnie, że chciał mnie objąć. Troszkę szkoda, że zrezygnował... udając, że nie widzialam dalej piłam by w końcu przysunąć się jeszcze bliżej, że wręcz stykaliśmy się bokami.
- Ja też byłam blisko wybrania życia w niewiedzy - westchnęłam.
Okłamywać samą siebie? Czemu nie... Na przykład... "Nie ma niczego, co mogłoby mnie rozproszyć, przecież nie mam problemów, a trening to to, co uwielbiam!" może i przesadzone, ale czego to mój mózg dotąd nie przyswoił w systemie.

-To bardzo smutne co mówisz. Nikt nie powinien żyć w niewiedzy.-Powiedział troskliwie po czym w końcu przełamał się i objął Cię ramieniem.-Co Ci nie poszło? Co się dzieje?-Zapytał.
Widać było, że mu na Tobie zależy. Chłopak wyraźnie ucieszył się z tego, w jakiej pozycji się znajdujecie. Wam obojgu ta sytuacja sprawiała wiele radości, a czas zdawał się nie upływać. Było jednak wręcz przeciwnie i zaczęłaś być głodna. Nawet usłyszałaś, że burczy Ci w brzuchu co zupełnie nie przeszkadzało Paul'owi. Chłopak też chyba zrobił się głodny.
-Hej, masz może ochotę pójść ze mną na obiad? Jakiś porządny, prawdziwy obiad?-Zapytał miło.
Zaskoczył Cię, ale zachował się bardzo miło. Ale perspektywa wspólnie jedzonej... kaszki, wydawała Ci się mało romantyczna.

- Po prostu wszystko bardzo łatwo nie rozprasza - przyznałam się chłopakowi.
Przytuliłam się do niego lekko bardzo zadowolona z tego faktu. Jak zaproponował mi jakieś jedzenie to ochoczo pokiwałam głową.
- Bardzo chętnie - uśmiechnęłam się.
Faktycznie, w jedzeniu kaszki nie byłoby nic romantycznego... A raz na jakiś czas zjeść coś normalnego... Świetna sprawa. Paul był naprawdę miły i uroczy, przez te 999 lat nie spotkałam żadnego faceta, który by mi się spodobał, a ty nagle.... BAM!

-W takim razie musimy pójść do mnie, załatwię nam coś innego.-Powiedział Paul i wstał.
Zaraz po tym podał Ci rękę, aby pomóc i Tobie wstać. Zaprosił Cię do siebie, ciekawe co tam planuje. Zapowiada się niezła niespodzianka. Szliście na ostatnie piętro przez tym tajnym, gdzie znajdują się Twoi rodzice. Stanęliście przed zwykłymi drzwiami, ale kiedy weszliście do środka ujrzeliście coś zupełnie innego niż normę. Były tam widoczne hantle, sztangi, ciężarki, bronie służące do zabijania i manekiny do trenowania. W rzędzie stało około 5 maszyn, takich jak te, których używasz z Johnem do treningu, a obok nich po jednej szafie z przeróżnymi płytami. Zauważyłaś, że z tego pomieszczenia jest jeszcze wyjście do kuchni, łazienki i sypialni. Nieźle się tutaj urządził, urodzony wojownik.
-To na co masz ochotę?-Zapytał grzecznie.

- Cokolwiek byle nie kaszkę - zaśmiałam się.
Na chwilę się zawahałam, ale po chwili cmoknęłam go w policzek i zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu. Przyjrzałam się owemu uzbrojeniu.
- Hah, a kiedyś walczyliśmy po prostu mieczami napakowanymi magią lub strzałami - zaśmiałam się lekko sama do siebie.
Chociaż teraz raczej innej możliwości walki nie mamy. Przypomniała mi się wojna i to co się na niej działo. Lekko zadrżałam i westchnęłam.
- Ogólnie nieźle się tu urządziłeś - powiedziałam po momencie.

-Dzięki-Powiedział Paul i podszedł do dwóch maszyn i wybrał po jednej płycie, którą położył obok czytnika.-Stary, potrzebuję pomocy.-Powiedział Paul
Początkowo nic się nie stało, ale po chwili dodał.
-Co powiesz na kuchnię włoską?-Zapytał, a z sypialni wyszedł biały mężczyzna.
Gość popatrzył na was, na sprzęt i zaczął coś przy nim grzebać.
-Poznajcie się, to jest Nadia, a to jest Jacob.-Powiedział Paul, a  jego znajomy przywitał się z Tobą.
-Gotowe-Skomentował Jacob i załadował płyty.
-W takim razie zapraszam na najlepszy obiad jaki jadłaś w życiu.-Zaproponował Paul i stanął na jednej z maszynek. Założył hełm i znalazł się w wirtualnym świecie. Teraz Twoja kolej.